Arne Decraene
De Rode Duivels zijn tot op heden nog steeds nummer één op de FIFA ranking. De lat om tot het schare kransje gelukkigen te behoren, zou in principe dus torenhoog moeten liggen. Alleen blijkt dat voor de ene meer het geval dan voor de andere, zo illustreert bondscoach Roberto Martinez met zijn nieuwste selectie.
Daarin was het vooral uitkijken naar wie Vincent Kompany centraal achterin zou vervangen, waar de Spanjaard echter geen nieuwkomers in petto had. Zinho Vanheusden viel uiteindelijk af en moet, net zoals Sebastiaan Bornauw, het met een plaatsje bij de U21 van Jacky Mathijssen stellen. Wel terug van de partij is Brandon Mechele, ondanks de mindere vorm waarin hij en Club Brugge verkeren. Een notie die nog veel meer opgaat voor ploegmaat Hans Vanaken hoger op het veld, maar het duo maakt nu eenmaal deel uit van de vaste kern. Een verrassing kunnen we hun aanwezigheid dus niet noemen. In zekere zin geldt hetzelfde voor Elias Cobbaut, wiens selectie zelfs door de supporters van Anderlecht zelf nochtans op veel onbegrip wordt onthaald maar als linkspoot over een belangrijke troef beschikt.
DEBUTANT DOKU
Neen, dan doen de keuzes voorin heel wat meer wenkbrauwen fronsen. Niet per se met betrekking tot Jérémy Doku, voor wie het als raspaard pur sang slechts een kwestie van tijd was vooraleer hij op prille leeftijd de rangen zou vervoegen. Al zullen pakweg Benito Raman en Dodi Lukebakio in Duitsland toch nog maar eens stevig vloeken. Vooral die laatste, die in tegenstelling tot iemand als Mike Trésor Ndayishimiye zelfs net niet meer voor de Jonge Duivels mag uitkomen, kan klagen over twee maten en twee gewichten. Per slot van rekening is hij nu toch al een tijdje een vaste waarde in de Bundesliga.
Hoewel Lukebakio zelf ook nog maar 22 jaar oud is, mag het desalniettemin geen immense verrassing heten dat Martinez met Doku nóg meer een stap richting de toekomst zet. De grootste toptalenten hebben nu eenmaal een flink streepje voor bij de bondscoach, zo bleek eerder al met Yari Verschaeren. Ook hij is er ondanks een zwakke start bij Anderlecht, na eerder al een mislukt jaar van de bevestiging, opnieuw bij. Nogmaals een bewijs dat de jeugdige tiener, die nu dus het gezelschap krijgt van team –en generatiegenoot Doku, net zoals Vanaken reeds als een vast lid van de selectie wordt beschouwd.
IN RSCA WE TRUST
Zonder meteen vergaande conclusies te willen trekken – we zouden bijvoorbeeld kunnen wijzen op de band tussen Martinez en Kompany, al komt de Spanjaard net zo goed overeen met Club Brugge-preses Bart Verhaeghe – lijkt een Paars-Wit plunje daarbij toch een licht voordeel te vormen. Tenslotte had hij ook eens andere aanstormende talenten hun kans kunnen gunnen, zoals Charles De Ketelaere of KV Mechelen-jonkie Aster Vranckx. Net als Standard-revelatie Nicolas Raskin en opvallend genoeg ook Marco Kana maakt die laatste niet eens deel uit van de beloften. Ook daar zijn de plekjes in de as duur.
De naam die echter het meest over de tongen rolt, is natuurlijk die van Landry Dimata. Samen met de bovengenoemde Brusselaars én doelman Hendrik Van Crombrugge, brengt hij het totale aantal RSCA-spelers in de 29-koppige kern op vijf stuks – wat al geleden was van 2005. Niemand doet beter, en dat in een tijdperk waarin Anderlecht een laagconjunctuur beleeft. Een knap gevolg van het In Youth We Trust-principe, met zelfs nog enkele (ex-)jongeren als Sambi Lokonga, Alexis Saelemaekers, Bornauw en Kana in de wachtkamer. Nu alleen nog hopen dat het ook in het Lotto Park zélf vruchten afwerpt.
DRALEN MET DIMATA
Waar we het debuut van Doku nog gerust kunnen plaatsen, net zoals de aanwezigheid van Cobbaut, Verschaeren en uiteraard Van Crombrugge trouwens, roept de eerste selectie van Dimata evenwel toch een pak vraagtekens op. Akkoord dat de nog steeds pas 22-jarige spits al langer op de radar stond, maar of dit nu het ideale moment is om hem erbij te nemen? Martinez zijn uitleg om dat standpunt te verantwoorden, raakte alvast kant noch wal. Zo speelde Dimata tot dusver nog niet drie keer de volle 90 minuten, zoals werd beweerd, maar kwam hij telkens na een dik uur reeds afgepeigerd naar de kant.
Logisch ook na anderhalf jaar in de lappenmand te hebben gelegen, net zoals het feit dat Dimata ondanks zijn twee treffers – waarvan eentje op strafschop – eigenlijk nog geen grootse indruk naliet. Al vond de bondscoach, wiens tv-toestel blijkbaar steeds een kwartier na rust de geest geeft, dus van wel. Versta ons niet verkeerd: ook wij geloofden altijd al in het potentieel van Dimata, vloekten om zijn vele blessureleed en zijn blij dat de geboren goalgetter zichzelf eindelijk weer echt een volwaardig voetballer mag noemen. Op alle vlakken komt deze eer echter toch veel te vroeg, ook voor zichzelf.
BENTEKE & BATSHUAYI
Het is namelijk nog maar de vraag of Anderlecht wel zo blij zal zijn met de extra werklast voor de man die Antoine Colassin op de bank houdt. Hoewel het natuurlijk een uitgelezen kans is om hem in de schijnwerpers te plaatsen. Per slot van rekening werd destijds toch maar liefst vijf miljoen voor de spits neergeteld, een investering die de kapitaalarme recordkampioen maar wat graag zou terugverdienen. Net zoals Doku en Verschaeren, voor wie Martinez expliciet hintte op speelkansen, mag Dimata alvast hopen op minuten. Hij is immers zowat de enige doublure voor Romelu Lukaku, die rust kan gebruiken.
Ook de verklaring voor de afwezigheid van Christian Benteke en Michy Batshuayi, geen puur sportieve beslissing volgens de selectieheer, wekt evenwel argwaan op. Zo oogt de uitleg dat het in samenspraak met hun Londense clubs beter leek om hen op trainingskamp te laten weinig plausibel, vermits beide mogen vertrekken bij respectievelijk Crystal Palace en Chelsea. Net zoals de opmerking over hun fitheid geen oprecht argument lijkt. Dat gaat immers voor nog heel wat meer spelers die wél van de partij zijn op, zoals Martinez – die overigens laat verstaan dat het duo nog tot de plannen behoort – zelf erkent.
MARIONET MARTINEZ
Toegegeven: mochten Benteke en Batshuayi werkelijk verstek geven, zijn de alternatieven diep voorin op één hand te tellen. Er is vanzelfsprekend nog Divock Origi, die wel over een ander profiel beschikt en eveneens deel uitmaakt van de ruime kern, maar verder komen we al snel uit bij pakweg Laurent Depoitre, Renaud Emond of misschien zelfs Cyriel Dessers – wiens keuze voor Nigeria nog niet vastligt en wellicht dus openstaat voor een charmeoffensief. Dan is Dimata op korte en vooral lange termijn inderdaad een betere optie. Tenminste als hij nu fit kan blijven en gestaag zijn oude niveau terugvindt.
Wie weet vinden we het binnen een paar weken dus niet meer dan logisch dat het speerpunt van Anderlecht zijn plek afdwingt, maar vandaag is dat nog niet het geval. Dat de bondscoach het daarbij nodig acht om de waarheid omtrent zijn vorm en fysieke paraatheid te verbloemen, doet alleen nog maar meer de wenkbrauwen fronsen. Én voedt het vermoeden dat hij als een marionet naar de pijpen van Kompany danst, zoals de vele reacties op sociale media ook laten uitschijnen. Dat lijkt net een brug te ver, al mogen we toch minstens spreken van een gulle geste van Martinez richting Coach Vinnie en zijn poppen.
LEES OOK: Vernietigend signaal Garcia: Rode Duivel in grote problemen
