Arne Decraene
28 jaar en een paar maanden langer dan voorzien hebben ze erop moeten wachten, maar Antwerp heeft eindelijk nog eens een trofee beet. De oudste ploeg van het land trok verdiend aan het langste eind in de bekerfinale tegen Club Brugge, dat zelf onherkenbaar zwak voor de dag kwam. Met amper een week te gaan voor de competitiestart is er aan weerskansen echter weinig tijd om stil te staan bij de gebeurtenissen in Brussel. Al biedt het matchverloop toch stof tot nadenken over wat er de komende weken nog moet gebeuren in Jan Breydel én de Bosuil.
Laten we beginnen met Paul Gheysens, Luciano D'Onofrio, Ivan Leko, zijn staf en uiteraard de spelers van Antwerp proficiat te wensen. De Great Old, die vorig seizoen ook reeds als enige Belgische club erin slaagde om Blauw-Zwart op de knieën te krijgen, toonde ondanks het verlies van een pak defensieve sterkhouders de nodige passie, inzet, strijd, scherpte en discipline om dat kunstje nu nog eens over te doen. Vooral in de eerste helft werd het felle fysieke overwicht bovendien ook nog eens gekoppeld aan het nodige vernuft, want zonder zich in te graven speelde Antwerp toen uitstekend vanuit de organisatie en maakte het handig gebruik van de ruimtes op de tegenaanval.
DEFENSIEVE HANDICAPS
Na de pauze zette Leko, die tegen zijn natuur in verstandig nog even de stijl van voorganger Laszlo Bölöni leende, zijn troepen wel een pak lager neer. Anti-voetbal noemde matchwinnaar Lior Refaelov het zelfs, al zal dat iedereen die het stamnummer één een warm hart toedraagt worst wezen. Aan de overkant mag Club de hand desalniettemin in eigen boezem steken, want in beide periodes schoot het zelf flink tekort. Te beginnen met het wankele verdedigend compartiment, waar achter elk van de drie titularissen hun naam vooraf nog een vraagteken stond. Niet alleen Antwerp was in die linie dus ietwat gehandicapt. De vertrouwde keuze van Leko voor een trio – of vijftal, afhankelijk van hoe je het bekijkt – achterin maakte het verlies van Wesley Hoedt én Dino Arslanagic overigens net iets minder zwaar.
Bij de landskampioen werden de drie postjes zoals gewoonlijk ingenomen door Clinton Mata, Brandon Mechele en Simon Deli. Stuk voor stuk steunpilaren, al konden die eerste en laatste hun gebrek aan matchritme door een verstoorde voorbereiding niet verstoppen. Allebei bleven ze mijlenver onder hun gebruikelijke niveau steken, zowel in defensief opzicht als in de opbouw, en waren ze zo allesbehalve de imposante figuren die doorgaans het fort bewaken. De zieke Mechele hield zich als enige van de twijfelgevallen nog enigszins staande, want ook lotgenoot Éder Balanta en de licht geblesseerde Krépin Diatta lieten onnoemelijk veel steken vallen. Misschien had Philippe Clement hen dus tóch maar beter op kant gelaten, want de voornaamste reden voor de nederlaag moet toch vooral hier worden gezocht.
SLORDIGE SCHOENTJES
Veel alternatieven had de Brugse coach weliswaar niet voorhanden, want Federico Ricca kampte ook al met darmklachten. De linksachter bleef zo wél aan de bank gekluisterd, net zoals Emmanuel Dennis trouwens. Opvallend, want Club kon zijn impulsen toch maar al te goed gebruiken. Bovendien stuurde Clement hem wel naar de opwarming, dus zijn eerdere blessure lijkt voldoende hersteld te zijn. Viel de keuze dan gewoon op andere opties, of gaat het hier gezien de toenemende interesse dan toch om voorzorg met het oog op een nakende transfer? Hate him or love him, hoe dan ook werd andermaal duidelijk dat Blauw-Zwart het veel lastiger heeft om iets te creëren zonder de wispelturige Nigeriaan. Daar wrong het schoentje in de twééde helft, al stapelden de slordigheden zich ook voordien reeds op.
De acties kwamen er dan wel niet uit, maar aanvankelijk probeerde Club vaak nog vrij snel de diepte in de rug van de Antwerpse verdedigers op te zoeken. Dat spelbeeld veranderde uiteraard danig na de openingstreffer, en nog meer naargelang de Great Old kamp begon op te slaan rond de eigen zestien. De Bruggelingen speelden echter veel te traag, inspiratieloos en onzuiver om die muur open te breken. Diatta zat in de tang bij Simen Jukleröd, en achterin was Abdoulaye Seck vooral in de lucht heer en meester op de karrenvracht aan voorzetten – ook al een teken dat Club geen gaatje vond. Ruud Vormer en Hans Vanaken namen hun ploeg evenmin op sleeptouw, hoewel de tandem niet echt te maken had met pure mandekking. Zo kleefde Faris Haroun iets minder dan anders op de Gouden Schoen zijn huid.
LEUREN MET LAMKEL ZÉ (?)
De Antwerpse aanvoerder speelde natuurlijk wel weer een dijk van een partij en had zeker zijn plaats tussen de absolute uitblinkers. Zoals gezegd waren verder ook Jukleröd en Seck top in een collectief dat geen zwaktes vertoonde, al moeten we het vanzelfsprekend toch nog even hebben over de surprise du chef. Na alle heisa van de voorbije weken verscheen Didier Lamkel Zé immers niet alleen aan de aftrap, als zwervende spelmaker – met Refaelov een rij hoger in steun van Mbokani – nam hij zowaar meteen een glansrol op zich. Het woelwater zat er tenslotte bij nagenoeg alle dreigende acties van de Antwerpenaren met een voet tussen en was zo ook betrokken bij de nu al legendarische goal. Nochtans was volgens icoon Patrick Goots niet iedereen, waaronder allicht Rafa, voorstander van zijn rentree.
Toch besloot Leko de knoop dus door te hakken, een gewaagde gok die gelukkig voor de Kroaat prima uitpakte. Niet ten opzichte van zijn bestuur, integendeel: wellicht was er zelfs sprake van enige druk van bovenaf. Als het de bedoeling was om de Kameroener nog eens in de etalage te zetten, is die missie alvast geslaagd. Wie weet wil het enfant terrible zich zelfs wel weer integreren in de groep, al kan hij zich net zo goed nog méér ongenaakbaar voelen. Een nieuw begin, valse hoop op beterschap of toch vingers kruisen voor een goed of zelfs maar degelijk bod: de ogen zijn nu direct weer op de toekomst gericht. Leko blijft Lamkel Zé evenwel vooral dankbaar voor zijn prestatie, want de kleedkamer kan hém nu niks verwijten. Al moeten we dat misschien toch nog eens vragen aan pakweg Ivo Rodrigues.
ANTWERPSE AMBITIES
Mogelijk helpt de bekerglorie ook nog op een andere manier een verlengd verblijf van Lamkel Zé in de hand. Het ambitieuze Antwerp heeft een eerste prijs te pakken, waarmee het haar status aan de top bevestigt en nu iedereen kan gebruiken om daar te blijven. Als toemaatje mag de Great Old op de koop toe ten koste van Charleroi rechtstreeks de Europa League in, tot genoegen van de glunderende Leko die zich geen betere start kon wensen. Ongetwijfeld heeft Gheysens de smaak nu ook stevig beet, dus in de honger naar meer zou het ons niet verbazen mocht de euforische voorzitter aan D'Onofrio straks carte blanche geven om nog flink uit te pakken op de transfermarkt. Antwerp gaf eerder al te kennen te mikken op targets als Junior Edmilson en Nacer Chadli. Wie weet wat we nu nog mogen verwachten?
Indien de pijlen werkelijk op de titel en Europese overwintering worden gericht, mag er naast de reeds aanwezige nieuwkomers gerust nog wat bij. Vooral in de breedte, waar zowel voorin als op de vleugels een back-up wenselijk is. De eerder genoemde doelwitten tonen bovendien aan dat een polyvalente aanvaller van het nodige kaliber eveneens nog op het verlanglijstje staat, dus allicht wordt nu een versnelling hoger geschakeld. Hoewel de verdediging zich tegen Club vrij moeiteloos staande hield, is het daarnaast nog maar de vraag of er achterin voldoende voetballend vermogen is om tegen minder sterke tegenstanders zélf het spel te maken. Vermits dat op termijn uiteraard wel de doelstelling is van Leko en zijn bazen, kan ook hier dus nog werk worden gemaakt van een kwalitatieve opwaardering.
BRUGSE PIJNPUNTEN
Terwijl het Antwerps geloof in eigen kunnen danig is gesterkt, lijkt dat van de landskampioen ietwat ondermijnd. Al heeft Clement het liever over een wake-upcall voor zijn troepen, die autoritair door de vorige JPL-campagne walsten. Ondanks de regelrechte wanprestatie, het ongunstige resultaat en het risico op verzadiging is er wel net daarom ook nog geen nood aan blinde paniek. Per slot van rekening mogen we er toch vanuit gaan dat de vele sterkhouders die niet thuis gaven, met eigenlijk alleen Simon Mignolet die echt op de afspraak was, hun niveau nog duchtig op zullen krikken. Zonder alles plots in vraag te stellen, wat nochtans verleidelijk is na de zwakke vertoning, werden desalniettemin toch een paar pijnpunten blootgelegd. Zo lijkt om te beginnen de spoeling achterin momenteel toch iets te dun.
Voorin is duidelijk dan weer een injectie aan creativiteit gewenst als Dennis vertrekt, hoewel Charles De Ketelaere en invaller Siebe Schrijvers nog tot de schaarse lichtpunten behoorden. Diep in de punt kregen de spitsen tot slot weinig kansen om te scoren, al kon David Okereke weer niet bekoren en zat Michael Krmencik zelfs niet op de bank. De jonge Youssouph Badji viel wél goed in, maar tijdens het slotoffensief miste Club toch opnieuw présence in de zestien. De discussie of er alsnog een speerpunt bij moet, zal de komende dagen ook intern dus weer flink oplaaien. Voor het overige hoeft het geloof in de sterkhouders, die nog altijd liefst op post blijven, van vorig jaar dus nog niet te snel te worden aangetast. Toch lijkt ook in de as en op de flanken een versterking in de breedte geen overbodige luxe.
STILTE VOOR DE STORM
Antwerp haalde reeds enkele gerichte aanwinsten in huis, waarbij echter nog niet alle vertrekkers een opvolger kregen. Om het systeem van Leko tot in de perfectie te kunnen uitvoeren en de steile ambities waar te maken, heeft D'Onofrio dan ook nog werk voor de boeg. Club Brugge hield het op zijn beurt tot dusver oorverdovend stil, maar nu de eerste – of laatste – opdracht achter de rug is, kan de storm losbarsten. Vincent Mannaert liet zich in het verleden al verleiden tot paniekaankopen als Kaveh Rezaei of Krmencik, dus deze reality check zet Blauw-Zwart mogelijk ook nu weer aan tot actie. Ons zou het alvast niet verbazen mocht er een dezer dagen een transferaankondiging op het programma staan in Jan Breydel of de Bosuil, zelfs al is de mercato nog open tot oktober. Of hoe de beker beide finalisten kan aansporen om binnenkort de geldbuidel open te trekken.
LEES OOK: Antwerp vat vol frustratie: "Toch kan dit kantelmoment zijn"
