Vorige zomer legde speler-inspirator Vincent Kompany de basis voor het nieuwe RSC Anderlecht 2.0. De innovatieve filosofie moest zorgen voor goede resultaten en aantrekkelijk voetbal, maar al snel bleek dat een combinatie van beide voorlopig te hoog gegrepen was. Kompany zag in Kemar Roofe de ideale aanvalsleider, die hij nota bene in hoogst eigen persoon naar het Lotto Park haalde. Maar overtuigen deed de Engelsman met Jamaicaanse roots echter niet helemaal bij Paars-Wit.

DE NAÏVITEIT VAN KOMPANY 

Toen Kemar Roofe op 6 augustus 2019 werd aangekondigd als de nieuwe spits van RSC Anderlecht, werd hij al snel omschreven als een bescheiden versie van de Argentijnse klasbak Sergio Aguero. Dat Vincent Kompany nadrukkelijk op zoek ging naar een type-Aguero was niet geheel verrassend, aangezien hij dezelfde speelstijl van Manchester City wilde implementeren in het Lotto Park. Op sportief gebied uiteraard op enkele niveaus lager, maar de basisprincipes van Kompany's mentor Pep Guardiola vormden de funderingen van het vernieuwde Anderlecht.



Niet alleen Anderlecht, maar zowat elke ambitieuze voetbalclub speurt de transfermarkt af naar dergelijk profiel. Aguero bezit over een mateloos voetballend vermogen en dat koppelt de inmiddels 32-jarige aan een onevenaarbaar killersinstinct. Zo'n type-voetballer is echter one of a kind waardoor Kompany vrede moest nemen met Kemar Roofe. In de ogen van de speler-inspirator moest Roofe op het niveau van Anderlecht dezelfde meerwaarde brengen als Aguero bij The Citizens, maar die verwachtingen bleken uiteindelijk té hooggespannen. 

De rol van Aguero bij Manchester City is niet te onderschatten en dat dankzij enkele erg specifieke kwaliteiten. De beslissing van Anderlecht om een type-Aguero aan te trekken heeft daarom een bepaalde vorm van naïviteit, want dergelijke spelers zorgen voor een onmetelijke impact op het team. Guardiola gaf dat in december 2019 reeds aan in een interview tegenover BBC, waar de toekomst van de Argentijn bij City werd besproken. “Het vervangen van hem zal een van mijn grootste uitdagingen zijn, omdat hij onvervangbaar is.”

REGELMATIG SCOREN 

Roofe scoorde wel aan een degelijk ritme met zes stuks in dertien competitiewedstrijden, maar met 0,44 goal per wedstrijd was hij vorig seizoen pas de elfde regelmatigste scorende spits van de Jupiler Pro League. Ook al werkte Anderlecht toen geen succesvolle jaargang af, de standaarden lagen in het verleden een pak hoger met illustere voorgangers zoals Matias Suarez, Dieumerci Mbokani of Aleksandar Mitrovic. In de huidige Paars-Witte spelersselectie scoorde de jongere Antoine Colassin zelfs een pak vlotter met drie doelpunten in vier wedstrijden, waarmee de 19-jarige een schrikwekkend hoog gemiddelde van 0,75 goal per wedstrijd kan voorleggen.



Uiteraard zal Colassin die extreme ratio niet kunnen volhouden op langere termijn, maar zijn neus voor doelpunten voorspelt alvast veel goeds voor de toekomst. Naast Roofe en Colassin beschikt Anderlecht ook nog over Landry Dimata. Hoewel de 22-jarige vorig seizoen geen enkel minuut in actie kwam, mogen we niet vergeten dat Dimata in het seizoen 2018-2019 dertien doelpunten scoorde op twintig competitiewedstrijden. Per match was de fysiek sterke aanvaller goed voor 0,73 doelpunt wat bijna het dubbele is van Roofe. En ook al is Dimata geen type-Aguero, hij bleek toen significanter te zijn voor het team dan Roofe dit seizoen.

Toch kon geen enkele van de drie Anderlecht-spitsen de cijfers evenaren van Aguero dit seizoen. De 32-jarige Argentijn is net terug na een blessure, maar hij kon eerder nog 16 keer scoren in 24 competitiewedstrijden, en dat aan een gemiddelde van 0,92 doelpunt per match. Qua scorend vermogen komen Colassin en Dimata (in 18-19) op het niveau van de Jupiler Pro League dus veel dichter in de buurt van Aguero's doelpunten-impact, dan Roofe. 

ONDERMAATSE ROOFE

Regelmatig scoren is een groot voordeel voor elke spits, maar de pure efficiëntie voor doel is misschien nog belangrijker. Roofe zet 20% van zijn verkregen doelkansen om in een effectief doelpunt, waarmee hij aldus één op vijf pogingen verzilvert in een goal. Dat is een eerder matig gemiddelde, en dat blijkt uit zijn 12de plaats onder alle Jupiler Pro League-spitsen. Maar op basis van de kwaliteit van zijn doelpogingen moest Roofe dit seizoen enkele keren meer hebben gescoord.



Volgens de expected goals, een statistisch en betrouwbaar model dat de waarschijnlijkheid per doelkans effectief kan meten via verschillende algoritmes, is Roofe zelfs één van de slechts presterende spitsen in de Jupiler Pro League. In plaats van de reële 0,44 doelpunt per wedstrijd zou de Anderlecht-spits 0,58 stuk moeten scoren. En ook hier is het verschil met Aguero enorm. De Argentijn scoort aan 0,92 doelpunt per wedstrijd, terwijl dat op basis van de kwaliteit van zijn kansen 'maar' 0,74 moet zijn. De impact van Aguero op Manchester City is dus duidelijk pakken groter dan die van Roofe op Anderlecht. 

WEINIG DREIGENDE PASSES  

De doelpuntstatistieken van Roofe zijn niet erg dramatisch, maar de gewezen spits van Leeds United werd ook aangetrokken op basis van zijn voetballend vermogen. Roofe is een speler voor de korte combinatie en hij moest zorgen voor een vlotte balcirculatie omdat het Paars-Witte spel in het verleden wat te steriel bleek. Roofe viel in positieve zin op door zijn infiltraties en looplijnen, maar écht het grote verschil maken, deed hij niet vaak. Ook in dat aspect is een bescheiden vergelijking met Sergio Aguero ver te zoeken.



Qua passing-efficiëntie valt Roofe net uit de top tien van de spitsen uit de Jupiler Pro League, maar hij kan toch nog een mooie 78% voorleggen. Maar opvallend genoeg blijkt Roofe niet de verwachte  verbindingsman tussen het middenveld en de aanval. Per wedstrijd kan hij de bal twintig keer rondspelen, maar met dat aantal is hij pas de 23ste aanvaller in de Jupiler Pro League. Bovendien kwam er uit die passing weinig dreiging uit voort, terwijl dat net één van de grote meerwaardes is van Aguero bij Manchester City. 

ZELFS GEEN MINIATUURVERSIE VAN AGUERO

Daar Kemar Roofe in zijn wittebroodsweken bij Anderlecht omschreven werd als een type-Sergio Aguero, schiet daar vandaag weinig van over. Op alle belangrijke facetten, zoals regelmatig scoren, efficiëntie voor doel en passing, is de impact van Aguero bij Manchester City pakken groter dan de invloed van Roofe bij Anderlecht. Dat is allerminst een schande, want Roofe bleek in bepaalde onderdelen een waardevolle pion te zijn én hij kon toch regelmatig de weg naar het doel vinden. Maar een type-Aguero, dat is hij toch niet. Zelfs geen miniatuurversie.



Antoine Colassin bleek in de vier wedstrijden voor zijn blessure een grotere invloed te hebben op het Paars-Witte spelbeeld, en dat niet alleen door zijn drie doelpunten. Wie weet kan de 19-jarige komend seizoen zelfs uitgroeien tot de onvervalste aanvalsleider van Anderlecht, en misschien kan ook Landry Dimata terug aanpikken met zijn hoge niveau van tijdens het seizoen 2018-2019. Het kan de concurrentie in de aanvalslinie alleen maar aanscherpen, net zoals het aantal doelpunten in de Paars-Witte rangen.