Arne Decraene
Vijf miljoen. In het verleden kostten maar liefst acht aanwinsten van Anderlecht minstens evenveel, met daarbij drie spelers – Michel Vlap, Kemar Roofe en Landry Dimata – waarvoor pas vorige zomer nog zo diep of zelfs dieper in de buidel werd getast. Nu moet Peter Verbeke met datzelfde bedrag een historisch zwakke selectie, die het afgelopen seizoen pas als nummer acht in de stand afsloot, voldoende zien te stofferen om weer een rol van betekenis te spelen. Een titanenopdracht dus, die op diverse manieren kan worden ingevuld. Aan de sportief directeur om zijn schaarse centen optimaal te benutten.
Eén ding lijkt alvast zeker: het totale budget zal niet integraal aan één enkele nieuwkomer worden besteed. Zoals bekend ligt het plafond voor potentiële targets in het Lotto Park momenteel namelijk op een slordige tweeënhalf miljoen, wat betekent dat normaal gezien niemand straks zelfs maar de top 34 – een getal dat de recordkampioen dezer dagen met weemoed koestert – van Paars-Witte topaankopen aller tijden zal binnensluipen. Een simpele rekensom leert dus dat we nog een minimum van twee gerichte versterkingen mogen verwachten, al kan Verbeke zijn uitgaven uiteraard altijd toch nog op een andere manier spreiden.
LUCRATIEVE LINKSBACK(S)
Zijn voornaamste opdracht bestaat er in eerste instantie alleszins in om de juiste prioriteiten in te schatten. Hoog op het verlanglijstje pronkt blijkbaar een nieuwe linksachter, een fikse motie van wantrouwen naar winteraanwinst Kemar Lawrence toe. Die moest het minstens even goed of zelfs beter doen dan Michael Murillo, het paradepaardje van Verbeke zijn voorganger Michael Verschueren en met een prijskaartje van een dik half miljoen tegenwoordig dé gouden standaard voor transfers in de hoofdstad, maar lijkt niet aan de hoge verwachtingen te voldoen. Indien het hier louter gaat om een dubbele bezetting van alle posities, zou per slot van rekening een van de vele jongeren die daartoe geschikt zijn wel als zijn doublure fungeren.
Bogdan Mykhaylichenko ligt qua kostplaatje hoe dan ook in lijn met Murillo, al lijkt niet iedereen even overtuigd van de Oekraïner die het budget nochtans niet zwaar zou belasten. Hetzelfde geldt voor een huuroptie als Gideon Mensah, dit seizoen door RB Salzburg uitgeleend aan Zulte Waregem maar tevens al op de radar van KRC Genk. Hoewel we Anderlecht in principe niet zouden aanraden om weer volop die kaart te trekken – in de voorbije campagne gebruikten de Brusselaars maar liefst vijf tijdelijke rekruten – kunnen zulke opportuniteiten helpen om de financiële malaise deze zomer enigszins te omzeilen in de speurtocht naar talent. Zeker wanneer er een aankoopoptie wordt bedongen die na een geslaagde campagne een koopje blijkt.
MENSENHANDEL OP MERCATO
Ondanks zijn goede prestaties was dat voor Derrick Luckassen helaas niet het geval, want als Anderlecht de Nederlandse verdediger had overgenomen waren alle centen nu al opgesoupeerd. Ook hier begrijpen we dus best dat Paars-Wit open staat voor een jaar langer op huur, net zoals bij diens landgenoot Philippe Sandler. Voor hem geldt echter nog meer dat, zijn eventuele sportieve bijdrage ten spijt, geen meerwaarde wordt gecreëerd op een speler waarop zelf gecasht kan worden. Hoezeer CEO Karel Van Eetvelt ook mag walgen van de zogenaamde mensenhandel op de mercato, zoals hij zelf al toegaf maakt het nu eenmaal een cruciaal onderdeel uit van de werking bij een Belgische topclub. Vooral als die in slechte papieren zit.
Met de zoektocht naar een nieuwe linksback indachtig, ziet er dan ook naar uit dat met Elias Cobbaut flink geshopt zal worden – ook al komt hij in het centrum beter tot zijn recht. Daar lijkt Anderlecht evenwel creatievere oplossingen te verkiezen als aanvulling op Vincent Kompany en Marco Kana, want behalve een verlengde huur van Sandler en/of Luckassen mag naar verluidt ook de verguisde Ognjen Vranjes zich allicht opnieuw bewijzen. Of het in zijn geval wel een goed idee is durven we te betwijfelen, maar dat de talloze uitgeleende flops nog eens onder de loep worden genomen op zoek naar bruikbare pionnen valt in theorie toch te verdedigen. Elke recuperatie op een schaars bezette positie is immers een transfer uitgespaard.
IN YOUTH WE TRUST?
Door Cobbaut te verkopen zou Anderlecht haar mager potje wat kunnen spijzen, al is het net zoals bij de Milanese centen voor Alexis Saelemaekers nog maar de vraag welke portie van die inkomsten terug naar het transferbudget vloeit. Tenslotte moet de bloedrode boekhouding ook na de nieuwste injectie nog altijd gezuiverd worden. In die zin valt het evenmin uit te sluiten dat Timon Wellenreuther de nieuwe nummer één wordt en Hendrik Van Crombrugge, ongetwijfeld niet helemaal tevreden met de gebroken belofte van een verbeterd contract, alsnog andere oorden opzoekt. Uiteindelijk doet Sporting toch nog liever haar steunpilaar onder de lat, of pakweg Kemar Roofe en Peter Zulj, van de hand dan een van haar beloftevolle youngsters.
Al houdt ook een eventueel vertrek van die laatste twee de nodige risico's in. Zo is de spoeling achter Zulj en Sambi Lokonga op het middenveld ook nu al dun, met straks Sieben Dewaele, Edo Kayembe en Pieter Gerkens als enige alternatieven. Anderlecht deed naar verluidt alvast een bod van twee miljoen op Armin Gigovic, dus zelfs zonder afscheid van de Oostenrijker mag er hier blijkbaar iemand bij – én mag dat dus zelfs wat kosten. Volledig vertrouwen op een jonkie als Dewaele om de dubbele bezetting te verzorgen, durft Paars-Wit ondanks het In Youth We Trust-motto dus toch net niet te doen. Nochtans zal het, behalve een nieuwe karrenvracht aan huurlingen, vermoedelijk de enige manier zijn om niet boven het budget te gaan.
WINSTGEVENDE WINGER(S)
Zo is er allicht geen ruimte om te investeren in een extra rechtsback, waar Killian Sardella – en wie weet Anthony Vanden Borre – dus de honneurs achter Murillo moet waarnemen, en wordt ook in het offensieve compartiment vertrouwd op de eigen jeugd. Michel Vlap lijkt klaar om de rol van nummer 10 op zich te nemen, maar voor het overige moeten de impulsen na het vertrek van Nacer Chadli, Marko Pjaca en Samir Nasri integraal van Yari Verschaeren, Jérémy Doku en Francis Amuzu komen – met hopelijk tevens een bijdrage van inkomende jonkie Ilias Takidine. Tenzij iemand nog rekent op Zakaria Bakkali of een van de uitgeleende wingers, is versterking op de flank dus een noodzaak. Zélfs als Verschaeren, Doku en Amuzu de volgende stap zetten.
Een ervaren en dure rot als Chadli die hun ontwikkeling kan blokkeren, hoeven we echter niet te verwachten. Dat een deel van de vijf miljoen naar een nieuwe aanvaller zal vloeien, lijkt daarentegen wel een evidentie. Liefst een polyvalent type, zo luidt het, die indien het even kan zich ook centraal in de voorhoede uit de slag trekt. Een verstandige keuze, ondanks de aanwezigheid van drie spitsen in de huidige kern. Zowel Roofe als de veelbelovende doch onbewezen Antoine Colassin bleken namelijk niet ongevoelig voor blessures, om dan nog te zwijgen over Landry Dimata. Als de Brusselaars straks niet opnieuw met Gerkens in de punt willen aantreden, is een bijkomend alternatief voor Frank Vercauteren voorin dus toch geen overbodige luxe.
BUDGET VAN VERBEKE
Vijf miljoen, al dan niet aangevuld met de inkomsten van mogelijke vertrekkers – en dan hebben we het niet over de overvloed aan flops in de veel te brede selectie die gedumpt moeten worden. Dat is waar Verbeke het deze zomer mee moet doen. Selectief én creatief zijn is dus de boodschap, want zelfs bij de goedkoopste aanwinsten is er geen marge meer voor fouten. Per slot van rekening is het niet de bedoeling dat de toekomstige nieuwkomers al snel de lange lijst aan overtollige spelers vervoegen, een lot dat de aankopen in het recente verleden helaas maar al te vaak wél beschoren was – en ook voor Lawrence reeds dreigt. Nu elke euro twee keer omgedraaid moet worden, kan iedere gok immers maar beter raak zijn.
Waar kan Verbeke zijn budget dan best aan besteden? Achterin zoekt Anderlecht alvast spaarzame opties, zij het in de vorm van opnieuw een of meerdere huurlingen dan wel betaalbare pistes als Mykhaylichenko. Dat laat meer ruimte vrij voor versterking hoger op het veld, waar een extra middenvelder en vooral vers bloed op de flank – Alberth Elis? – een prioriteit vormen. Allicht zijn de centen dan al op, waarmee wel de dubbele bezetting overal een feit zou zijn en de recordkampioen een degelijk elftal op kan stellen dat zich minstens terug in PO I moet knokken. Al had dat dit jaar zonder de vele tegenslagen – en misschien van meet af aan een échte coach als Vercauteren aan het roer – in principe ook altijd het geval moeten zijn.
HOUT VASTHOUDEN
Wel hangt wederom flink wat af van jonkies als Lokonga, Verschaeren en Doku, terwijl ook van onder meer Kana, Amuzu, Sardella en co geregeld een bijdrage nodig zal zijn. Geld om op álle posities een volwaardige schaduwploeg samen te stellen, is er tenslotte niet volhanden. Met een drie à viertal gerichte aanwinsten doet Paars-Wit zonder ongelukken desalniettemin ongetwijfeld terug mee voor de Europese tickets, een ongewoon bescheiden maar realistische doelstelling voor het komende seizoen, al zal het dan dus wel gespaard moeten blijven van een blessuregolf. In dat geval is een derde rampjaar op rij namelijk plots weer niet veraf, want de spoeling blijft straks op kwalitatief vlak hoe dan ook flinterdun. Behalve een linksachter, centrale verdediger, middenvelder en (flank)aanvaller, zoekt Verbeke dus tevens best al een stuk hout om vast te houden.
LEES OOK: Fink slaat op tafel bij KRC Genk: “Dan ben ik weg!”
