Arne Decraene
Hoe snel het kan verkeren. Vorige zomer hoopte Anderlecht nog tien miljoen uit de brand te slepen voor Adrien Trebel, nu mag de overbodige grootverdiener naar verluidt zelfs gratis beschikken. Hoe kwam het toch zover voor de Fransman die medio 2018, anderhalf jaar na zijn gevoelige overstap van Standard, nog de best betaalde speler in het Lotto Park werd? Een reconstructie van een gevallen ster, die mogelijk een precedent vormt voor enkele Paars-Witte lotgenoten.
Terug naar 29 augustus 2018. Marc Coucke is net vijf maanden en één dag officieel voorzitter van Anderlecht wanneer hij voor een heuse stunt zorgt. Niet met een zoveelste transfer die zomer, een koopwoede waar we later nog op terugkomen, maar wel door Trebel aan boord te houden. "Adrien is erg belangrijk voor ons. Hij is de motor van het middenveld en de ideale mentor voor onze jonge spelers. Het spreekt vanzelf dat we erg tevreden zijn met zijn beslissing om voor ons te kiezen", pronkt toenmalig sportief directeur Luc Devroe op de clubwebsite. Trebel zelf dankt de Brusselaars voor het vertrouwen en respect.
PATRON VAN HET PARK
Dat laatste is geen onbelangrijk detail. Hoewel we het hem vandaag niet zouden nageven, is Trebel op dat moment namelijk de absolute sterkhouder van de recordkampioen. In 2018 vergaart hij van alle RSCA'ers bijvoorbeeld het meeste punten op de gala's van zowel de Gouden Schoen als Profvoetballer v/h Jaar, zij het telkens wel zonder veel glorie, én wordt hij op de koop toe intern verkozen tot Speler v/h Seizoen. Trebel is dan ook een van de weinigen die zich overeind weet te houden in het aftakelend elftal van de titelverdediger en ontpopt zich zo zonder twijfel tot dé nieuwe patron in de hoofdstad.
Hier en daar wordt de roodharige middenvelder reeds als beste speler in onze competitie bestempeld, en in mei zegt Jan Mulder tegen Sport/Voetbalmagazine zelfs het volgende: "Zijn transfer is een echte voltreffer. Hij speelt altijd goed en kan mee bij elke club ter wereld. Zelfs Liverpool, waar hij het zeker even goed zou doen als Wijnaldum. Ik zou hem proberen te houden met een verbeterd contract. Hij is een steunpilaar", aldus de Anderlecht-coryfee. Het zijn adelbrieven die soms over het hoofd worden gezien wanneer het over zijn – achteraf bekeken uiteraard wel degelijk buitensporige – salaris gaat.
BOTER BIJ DE VIS
Toen leek dat forse loon – ergens tussen de twee à drie miljoen per jaar, afhankelijk van de bron – echter niet zó zeer van de pot gerukt. Natuurlijk ging het wel om een toenmalig recordbedrag, maar dat was nu eenmaal de kost om zijn broodnodige handtekening te bemachtigen. Coucke zat immers nog met twee lastige erfenissen van het vorige bestuur opgezadeld, te beginnen met de afkoopclausule van zes miljoen in Trebel zijn contract. Die moest zo snel mogelijk de wereld uit worden geholpen, want de draaischijf dreigde zo onder zijn waarde – op dat moment minstens acht miljoen – te verkassen.
Een hernieuwde verbintenis drong zich dus op, maar makelaars Nicolas Onissé en Mogi Bayat maakten al snel duidelijk het hard te willen spelen door te schermen met buitenlandse interesse. Én de belofte van Herman Van Holsbeeck en Roger Vanden Stock vanonder het stof te halen. Boter bij de vis was dus de niet mis te verstane boodschap, zeker nadat een eerste voorstel voor vijf jaar zonder verpinken afgewezen werd. In al zijn vastberadenheid om zijn slechte start in Brussel uit te wissen, ijdele hoop zo weten we nu, bezweek Coucke onder de druk en plooide hij voor de eisen van Trebel en zijn gevolg.
DE KOST VAN COUCKE
Nochtans was met Yevhen Makarenko dan reeds een vervanger in huis gehaald, die hopelijk een meer complementair duo met Sven Kums zou vormen. Ook van buitenaf was de druk om Trebel te houden echter immens. Niet alleen waren er de zwakke resultaten, met Leander Dendoncker en Uros Spajic hadden net al twee van de laatste overblijvers van René Weiler zijn titelploeg hun koffers gepakt. Net zoals de dan al verguisde Lukasz Teodorczyk. Samen met de haast om zijn stempel te drukken en snel weer een competitief elftal op de been te brengen, verklaart het de koopwoede van Coucke die zomer.
Het is een verkeerde inschatting waar Anderlecht vandaag nog altijd de gevolgen van draagt. Ondanks een handvol geslaagde aanwinsten, weegt het merendeel van die nieuwkomers nu namelijk alleen nog maar op de loonlast. Een flink pak werd het voorbije seizoen dan ook uitgeleend en past niet meer in de plannen van Vincent Kompany en co. Onder andere de namen van Knowledge Musona, Bubacarr Sanneh, Ognjen Vranjes, Antonio Milic, Kenny Saief, James Lawrence, Kristal Abazaj en Aristote Nkaka worden duchtig naar voren geschoven. Hun opgetelde marktwaarde bedraagt net geen zes miljoen.
ONVERMIJDELIJK VERLIES
In theorie althans, want zeker in het post-coronatijdperk is het nog maar ten zeerste de vraag of iemand ook effectief met die centen over de brug wil komen. Vooral de jongens met een peperduur contract zoals Musona, Milic, Sanneh en Vranjes – op papier samen goed voor ongeveer twee derde van de bovenvermelde som – zijn deze zomer dus wellicht hetzelfde lot beschoren als Trebel. Wie weet kan Paars-Wit hier en daar nog wel een graantje meepikken, maar hoe dan ook vertegenwoordigen deze spelers stuk voor stuk een onvermijdelijk kapitaalverlies wanneer ze straks de deur uitwandelen.
Hoewel de opbrengst quasi nihil zal zijn, heeft Anderlecht weinig keuze. Zoals de makelaar van Musona reeds aangaf, zijn deze vet betaalde pseudovedetten niet van plan om in te leveren op hun langdurige contracten. De kost voor een potentiële overnemer valt op die manier sowieso al hoog uit, dus daarbij nog hopen op een mooie som – zoals dat vorige zomer te lang het geval was – is dan ook te veel van het goede. Michael Verschueren beriep zich toen dan maar op uitleenbeurten, maar dit keer is het tijd om werk te maken van definitieve transfers. Zónder daarbij nog het onderste uit de kan te willen halen.
DE WIL VAN KOMPANY
Zoveel lieten de nieuwe beleidsmakers in het Lotto Park toch al verstaan, net zoals het duidelijk is dat de mislukte transacties uit 2018 er geen toekomst meer hebben. Een nieuwe kans om hun waarde nog wat op te schroeven, zit er dus niet echt in. Ook niet voor Trebel, die toen tot 2023 tekende en Anderlecht de komende jaren zonder oplossing nog een pak zou kosten. Nochtans had Peter Verbeke het naar verluidt liever anders gezien, maar in dit dossier blijkt Kompany zijn wil toch wet. En terecht, want als hij niet meer in diens – en Frank Vercauterens – plannen past heeft het weinig zin om Trebel te houden.
Een kans op eerherstel zit er dan namelijk niet meer in, zelfs niet mocht Peter Zulj vertrekken. Hoewel Trebel met zijn toch ontegensprekelijke capaciteiten nog een ideale partner voor Sambi Lokonga zou kunnen vormen, is de prijs-kwaliteitverhouding bovendien sowieso niet langer in evenwicht – noch financieel leefbaar. Met het geld dat vrijkomt door hem te lozen, kan Paars-Wit dus beter op zoek gaan naar een capabele vervanger die wél binnen het huidige budget past. En op termijn misschien meer kan opbrengen dan de 29-jarige Fransman, wiens beste periode nu toch al een tijdje achter zich ligt.
VOETJES OP DE GROND
Gehinderd door blessures wist Trebel zijn loon tenslotte reeds van meet af aan niet te rechtvaardigen, evenmin geholpen door te hoge verwachtingen. Ondanks alle lof was de middenvelder immers altijd al meer strijder dan artiest, een veredelde waterdrager die eerder op een fiks verbeterde versie van Sacha Kljestan of Guillaume Gillet dan een opvolger voor Dennis Praet of Youri Tielemans leek. Een verkeerde profilering die ook Sven Kums overigens duur te staan kwam, en zelfs Lucas Biglia af en toe kritiek opleverde. De titel van Prins van het Park is niet voor iedereen weggelegd, ongeacht het salaris.
Hoe het ook zij, en de sporadische optredens dit seizoen ten spijt, was het al langer duidelijk dat zijn tijd in Anderlecht erop zat. Dat de Brusselaars bijna een jaar geleden nog op tien miljoen hoopten, was dan ook altijd een illusie. Door een knieblessure kwam het in de winter niet tot een nieuwe poging, maar we kunnen ons moeilijk voorstellen dat dan plots wél iemand nog diep in de buidel had getast. De bittere pil slikken en, in lijn met de eerdere aankondigingen, niet meer dwars liggen lijkt helaas dus de enige juiste beslissing. Nu de voetjes weer op de grond staan, wordt het alvast niet de laatste lastige knoop om door te hakken.
LEES OOK: Adriano Bertaccini verrast iedereen met héél groot geheim
