Arne Decraene
Eindelijk is het zover. Dieumerci Mbokani stond na zijn eerdere passages bij Standard en Anderlecht al langer gekend als een van de beste spitsen die deze eeuw de Belgische velden sierde, maar pas nu kroonde de Congolees zich voor de eerste keer tot topschutter. Mogelijk is het meteen zijn laatste kunststukje in de Jupiler Pro League, want Antwerp twijfelt of het de straks 35-jarige goalgetter nog een tweejarig contract moet aanbieden. Is de tijd aangebroken om all-in te gaan?
Op het eerste zicht luidt het antwoord natuurlijk volmondig 'ja'. Het speerpunt was de voorbije twee seizoenen levensbelangrijk op de Bosuil, waar Laszlo Bölöni hem vooral dit jaar niet kon missen. Ook de nieuwe coach – Ivan Leko? – zou in de komende campagne dus maar wat graag een beroep doen op de ancien, die met zijn 18 treffers en zes assists een voet had in net niet de helft van alle Antwerpse doelpunten. In de hele kern, inclusief doelman Sinan Bolat, heeft zelfs niemand meer minuten achter de rug. Weinig redenen dus om te denken dat de tank binnen twee jaar plots al helemaal leeg zal zijn.
GODDELIJKE GOK
Waar wachten Paul Gheysens en Luciano D'Onofrio dan nog op? Om te beginnen zou Mbokani toch al bijna 37 jaar zijn wanneer zijn gewenste verbintenis afloopt. Geen enkele speler in de G5 ligt zo lang vast, en al zeker geen veldspelers – alleen Vincent Kompany komt nog enigszins in de buurt. Langdurige contracten voor dertigers zijn dan ook zeldzaam in de JPL, waar de potentiële doorverkoopwaarde een grote rol speelt. Investeren in een oude rot is op dat vlak een risico, want later nog iets recupereren van dat bedrag zit er doorgaans niet in. De inspanning moet zich dus integraal óp het veld uitbetalen.
Die bedenking gaat uiteraard ook op voor Mbokani, wiens carrière allicht op de Bosuil beëindigd wordt mocht hij zijn zin krijgen. Afgezien van de nóg legendarischere status die Dieu er zo zou vergaren, en de vraag of hij al dan niet in staat is om tot dan te renderen, neemt Antwerp in dat geval vanuit puur financieel standpunt toch een aanzienlijke gok. Die is namelijk alleen de moeite waard indien Mbokani erin slaagt om het stamnummer één naar de verhoopte successen – en Europese vetpotten – te leiden. Al wordt bij een eventueel vertrek anderzijds misschien net een streep door die ambities getrokken.
ADIEU, DIEU?
Vermits van een overgangsjaar nu geen sprake kan zijn, moet Antwerp dan bovendien onmiddellijk op zoek naar een waardige opvolger. Die op zijn beurt allicht eveneens een fikse duit zal kosten. Door de wensen van Mbokani in te willigen, kan D'Onofrio zich die heikele kwestie dus nog even besparen – of minstens voor zich uit schuiven. Intussen koopt de sportief directeur zelfs nog wat tijd om uit te kijken naar iemand die eerst in Dieu zijn schaduw mag rijpen alvorens de fakkel over te nemen. Bij voorkeur een jonge spits die wél ooit winst kan opleveren, want zulke types zijn momenteel schaars op de Bosuil.
Met uitzondering van Aurélio Buta en wie weet Didier Lamkel Zé, als een club bereid is om diens fratsen te vergeten tenminste, lopen vandaag immers weinig goudhaantjes rond in Antwerpen. Daar werd de afgelopen jaren met succes vooral ingezet op ervaren rotten om de weg naar de top in te zetten, maar nu is de tijd toch aangebroken om dat businessmodel te herzien. En, net zoals dat bij de concurrentie reeds de teneur is, de kassa af en toe te spijzen met de verkoop van jonge talenten. De focus dient dus te verschuiven van anciens als Steven Defour en Kevin Mirallas naar potentieel lucratieve aanwinsten.
LOMBAERTS, TREBEL & TEO
Vooral wat die laatste betreft, prijst de Great Old zich alvast gelukkig dat de overeenkomst van vorige zomer beperkt bleef tot één seizoen. Het is alleszins nog maar eens een bewijs hoe soms zelfs de beste spelers plots door het ijs kunnen zakken. We denken dan spontaan ook terug aan Nicolas Lombaerts, die op 32-jarige leeftijd nog een vet driejarig contract bij KV Oostende tekende. Het bleek een dood gewicht waar de Kustboys straks pas eindelijk vanaf zullen geraken. En mogelijk nog een rol speelde in de aarzeling van Marc Coucke en co om Mbokani de voorbije twee jaar terug naar Anderlecht te halen.
De voorzitter had allicht angst om zijn fouten aan de kust te herhalen in het Lotto Park, zeker omdat ze daar met Adrien Trebel zelf al zulk een exemplaar – zij het in een iets jongere versie – in huis hebben. Paars-Wit blijft alvast naarstig zoeken naar een overnemer, een essentiële missie om niet tot 2023 vast te hangen aan het loodzware salaris van de dan 32-jarige Fransman. De Brusselaars kunnen trouwens ineens getuigen hoe het plots snel bergaf kan gaan met een Gouden Stier, zelfs op jeugdigere leeftijd. In plaats van vlugge winst op te leveren, draaide Lukasz Teodorczyk namelijk nog uit op een verliespost.
ICONISCHE ANCIENS
Het zijn allemaal voorbeelden hoe clubs verzeild kunnen raken in lange en kostelijke constructies voor vergane gloriën die dat geld niet langer waard zijn. Een gok die Anderlecht uiteraard wel nog eens wou wagen om Kompany weer in de armen te sluiten, terwijl ook Club Brugge een uitzondering op de regel maakte door Simon Mignolet direct tot 2024 aan zich te binden. Hoewel beide heren op de koop toe tot de absolute grootverdieners in onze competitie behoren, is het risico omwille van hun defensieve posities, status én ontegensprekelijke waarde – zowel op als naast het veld – echter toch vrij beperkt.
Interessanter om volgen zijn de Blauw-Zwarte plannen met Ruud Vormer, wiens verbintenis in 2022 afloopt. Pas dan komt Club immers voor hetzelfde dilemma als Antwerp vandaag te staan, al ligt voor de dan 34-jarige aanvoerder misschien een even geleidelijk afscheid als dat van zijn voorganger Timmy Simons in het verschiet. Liever dat dan de uittocht van Olivier Deschacht in Anderlecht, hoewel hij het net als zijn tegenhanger bij Club wel tot op late leeftijd uitzong. Voor clubiconen kan dan ook altijd net een tikkeltje meer, zo getuigt tevens het contract tot 2023 dat Sven Kums (32) in Gent mocht tekenen.
ALL-IN IN ANTWERPEN
Mbokani vertoeft nog maar twee seizoenen op de Bosuil, maar toch past hij er ontegensprekelijk nu al in deze categorie. Vraag het maar aan iedereen die de voorbije twee jaar een voet in de tribunes heeft gezet. Net zoals Mignolet, Kompany en Kums elk op hun manier de diverse doelstellingen in Brugge, Anderlecht en Gent moeten helpen bewerkstelligen, maakt de spits bovendien een cruciaal onderdeel uit van de Antwerpse ambities. Wie hoog mikt en een volgende stap wil zetten, moet soms het risico nemen om all-in te gaan. Ook voor Gheysens en co lijkt het dus tijd om al hun chips op tafel te zwieren.
Hoewel we het getalm op basis van de bovenstaande bevindingen best begrijpen, en we daarom zelf ook niet veel verder zouden durven gaan, vraagt Dieu met een tweejarig contract per slot van rekening nu ook niet om de hemel en de aarde. Per slot van rekening lijkt hij toch nog minstens twee goede campagnes in zich te hebben, om dan nog te zwijgen van zijn recht op loon naar werken voor de reeds geleverde diensten. Misschien toch niet te veel dwarsliggen en gewoon werk maken van een akkoord lijkt dan ook het devies. Anders maakt hij zijn dreigement om te vertrekken ditmaal misschien wél waar.
LEES OOK: 'Anderlecht-duo in vergetelheid: vertrek staat al vast'
