Arne Decraene
Anderlecht ziet af in coronatijden. Niet alleen op sportief vlak, waar Paars-Wit haar waterkansje op PO I en/of Europees voetbal wellicht uit handen ziet glippen, maar uiteraard ook financieel. Om een complete crisis te voorkomen, ondernamen de Brusselaars daarom nu al verscheidene stappen met de lonen van spelers en staf. Ook over het toekomstig transferbeleid viel reeds een beslissing.
Naar verluidt is Anderlecht namelijk niet meer van plan om nog aanwinsten in huis te halen die meer dan 2,5 miljoen kosten, vanuit economisch perspectief alvast een logische zet. De recordkampioen kan het zich per slot van rekening niet langer veroorloven om nog boven haar stand te leven. Bovendien gaat een lagere aankoopprijs doorgaans in één klap gepaard met een schappelijker salaris. Ook gratis grootverdieners als Samir Nasri hoeven we deze zomer dus niet te verwachten in het Lotto Park, waar nieuwe sterke man op het transferfront Peter Verbeke wel meteen een lastig karwei te wachten staat.
AANZET GEGEVEN
Betaalbare nieuwkomers die toch al snel een meerwaarde kunnen bieden: dik bezaaid zijn ze immers niet. Al wist Michael Verschueren, allicht binnenkort helemaal op kant geschoven als sportief directeur, er afgelopen winter toch nog eentje te vinden. Michael Murillo (24), voor zelfs nog geen 700 duizend euro weggeplukt uit de MLS, is nu al een koopje en een absolute voltreffer op de rechtsback. De hoop is dan ook dat Kemar Lawrence, vier jaar ouder maar wel ongeveer een half miljoen duurder, aan de overkant even goed meevalt. De geluiden omtrent de Jamaicaanse linksachter zijn alvast veelbelovend.
Dé leidraad voor de nieuwe koerswijziging moet echter toch Hendrik Van Crombrugge zijn. De 26-jarige doelman werd vorige zomer voor amper 2,25 miljoen overgenomen van Eupen, groeide in mum van tijd uit tot een echte steunpilaar tussen de palen en verhuist straks misschien al voor een veelvoud van dat bedrag naar de Bundesliga. Een schoolvoorbeeld van goede zaakjes doen, in tegenstelling tot de talrijke (te dure) huurlingen die weer naar het Lotto Park afzakten. Voor het overige werd ook opnieuw met geld gesmeten naar prijzige aanwinsten als Michel Vlap en Kemar Roofe, allebei net niet gebuisd.
DURE FLOPS & EIGEN JEUGD
Hun fikse prijskaartje waarmaken lukte het wisselvallige duo evenmin, maar voorlopig gunnen we hen wel het voordeel van de twijfel. In de categorie van dure flops als Nicolae Stanciu, Bubacarr Sanneh, Sven Kums en in mindere mate Steven Defour, hun gezelschap in de top zes van duurste nieuwkomers, durven we ze alleszins nog niet plaatsen. Toch is nu alweer bewezen dat zulke transfers lang niet altijd resultaat opleveren, integendeel zelfs. Mbark Boussoufa en Aleksandar Mitrovic, met respectievelijk vier en vijf miljoen beiden ooit goed voor een record, vormen zowat de enige successen in de top 10.
Geen verrassing dus dat zij zich bijna als enigen tevens bij de duurste vertrekkers scharen, met nog een bijzondere vermelding voor Jan Koller, Lucas Biglia en Dieumerci Mbokani – allen ooit voor drie miljoen in huis gehaald. Voor de rest wordt de lijst aan meest lucratieve verkopen evenwel gedomineerd door producten van eigen kweek als Youri Tielemans, Romelu Lukaku, Leander Dendoncker enzovoort. Nog maar eens een mooi compliment voor Neerpede, al is het meteen ook tekenend voor het gebrek aan scouting en slagkracht op de mercato. Zeker wanneer we ons beperken tot het afgelopen decennium.
OP ZOEK NAAR MBEMBA
Slechts twee keer wist Paars-Wit daarin een goudklompje voor minder dan 2,5 miljoen los te peuteren, te beginnen met Sofiane Hanni. Die kwam in de zomer van 2016 voor 1,6 miljoen over van KV Mechelen en vertrok anderhalf jaar later voor acht miljoen naar Rusland, zij het zonder veel harten te winnen in het Lotto Park. Dan was Chancel Mbemba, die in juli 2011 als 17-jarig broekventje de overstap vanuit Congo maakte, heel wat populairder. De verdediger bracht Anderlecht na twee succesvolle seizoenen bij de A-kern dan ook maar liefst 12 miljoen op en wordt intussen al jaren gelinkt aan een terugkeer.
In een verder verleden kunnen we nog verwijzen naar de transfervrije Cheikhou Kouyaté, terwijl onder andere de Argentijnen Nicolas Frutos en Nicolas Pareja zich in het marktsegment bevinden waar Paars-Wit voortaan in hoopt te shoppen. Al gaan we dan dus wel al erg ver terug. Dat de balans de voorbije jaren uiterst schaars oogt, niet alleen voor de topaankopen maar tevens wat goedkopere versterkingen betreft, hoeft dan ook geen betoog. Anderlecht wist erg veel te scoren met de eigen jeugd en verdient daar ook alle credits voor, maar buitenlands talent opsporen lijkt nu al een tijdje niet meer te lukken.
MEE MET DE REST
En dat terwijl de concurrentie wél tal van ruwe diamanten vond. Met Wesley Moraes, Sander Berge, Arnaut Danjuma, Sergej Milinkovic-Savic, Wilfred Ndidi en Moussa Djenepo staat de top tien van meest lucratieve vertrekkers alvast bol met spelers die voor een lage som naar ons land werden gehaald. Ook vandaag lopen in Gent, Genk en Brugge nog goudhaantjes als Jonathan David, Joakim Maehle, Krépin Diatta en Emmanuel Dennis rond, kwaliteit die in de hoofdstad haast uitsluitend uit Neerpede kwam. Net zoals dat vandaag weer het geval is met Jérémy Doku, Yari Verschaeren, Sambi Lokonga en de rest.
Nogmaals: lovenswaardig én lucratief, maar af en toe eens een geslaagde transfer om al dat geweld te vervoegen kan toch wonderen doen. De afgelopen jaren zocht Anderlecht dat geluk in zogenaamde topaanwinsten, die dat echter lang niet allemaal bleken te zijn – en de club bakken vol geld kostte, waarmee de inkomsten op Lukaku en co allang over de brug werden gezwierd. De financiële toestand dwingt Paars-Wit om de zaken vanaf nu anders aan te pakken, al kan die strategie ook ná de verkoop van de huidige generatie best gehandhaafd blijven. Al was het maar om nieuwe flops te voorkomen.
KAF VAN HET KOREN
Ook bij de concurrentie voldoen dure aankopen als David Okereke of Théo Bongonda immers vaak niet aan de hoge verwachtingen. Dé handelswijze bij uitstek in de Jupiler Pro League blijft dan ook het vroeg spotten van jong en goedkoop talent, waarop een serieuze meerwaarde kan worden gecreëerd. Iets wat Anderlecht al jaren niet meer wist te doen, een achterstand die het nu dus deels uit noodzaak goed wil maken. Allicht kan de aanstelling van Verbeke, veel meer dan Verschueren een talent-spotter, vooral in dat licht worden gezien. Met de data die moeten helpen om het kaf van het koren scheiden.
Natuurlijk betekent een plafond van 2,5 miljoen niet dat er exclusief op ruwe diamanten wordt gemikt. Zo haalde Club Brugge voor datzelfde bedrag vorige zomer Simon Deli naar Jan Breydel, 28 jaar en van meet af aan een gevestigde waarde. Net zoals Peter Zulj, eveneens pal op de limiet, dat intussen in het Lotto Park is geworden. Ook Ryota Morioka had voor 2,5 miljoen een voltreffer kunnen zijn, al draaide dat zoals geweten door omstandigheden anders uit. In het lagere marktsegment vallen dus ongetwijfeld koopjes te doen. Aan Verbeke en de rest van het transfercomité om ze vanaf nu beter op te speuren.
LEES OOK: Julie Vanloo trekt van leer: "Hij verdient standbeeld bij Club"
