Afgelopen zomer stond één trend centraal op de Belgische transfermarkt: de terugkeer van een heleboel (ex-)Rode Duivels. Zes stuks om precies te zijn, verdeeld over vier teams – Anthony Limbombe, één cap en alweer vertrokken bij Standard, niet meegeteld. Nu het regulier seizoen stilaan op haar laatste benen loopt, achtten wij de tijd dan ook rijp om eens de balans op te maken van hun eerste seizoen terug op eigen bodem. Het rapport van de zes overgebleven verloren zonen in de Jupiler Pro League.
Vincent KOMPANY (Anderlecht) – 5/10
Beginnen doen we bij de man wiens comeback ongetwijfeld het meeste stof deed opwaaien, zowel toen het grootse nieuws pas bekend werd gemaakt als nadien. Vincent Kompany kondigde midden mei aan dat hij Manchester City zou verlaten om in het oude nest van Anderlecht aan het tweede deel van zijn carrière te beginnen: een ambitieuze dubbelfunctie als speler-manager. Na wat heisa met de licentiecommissie, werd die titel intussen wel al afgebouwd tot speler-inspirator – en stroman Simon Davies ingeruild voor Frank Vercauteren, een échte T1.
Over de trainer Kompany wensen we hier echter geen oordeel te vellen. Liever beperken we ons tot de speler, al zagen we die dit seizoen jammer genoeg veel te weinig aan het werk. Nadat blessures hem al heel zijn carrière lang als een schaduw achtervolgen, was dat namelijk helaas ook zijn eerste campagne terug in Brussel het geval. Van de 27 mogelijke competitiematchen stond de verdediger er amper 13 tussen de lijnen, slechts één keer werkte Kompany vijf wedstrijden op rij af. Drie keer moest hij vroegtijdig naar de kant, waarvan tweemaal in de beker.
Op de koop toe oogt het rapport van Paars-Wit zowaar beter zonder dan met de 89-voudig Rode Duivel: 15 op 39 of 38 procent indien hij wél speelt, 22 op 42 of 52 procent wanneer dat niet het geval is. Toch weigeren we Kompany hier een buis te geven, al strompelt Vince The Prince maar net met zijn hakken over de sloot. Per slot van rekening was in het merendeel van de partijen die hij wél kon volmaken duidelijk dat de 33-jarige defensieleider nog niet versleten is. In 2020 miste Kompany overigens nog maar één duel. Hopen dat het daar nu ook bij blijft.
Nacer CHADLI (Anderlecht) – 7/10
Ook Nacer Chadli boet aan punten in wegens een gebrek aan inzetbaarheid, want de huurling van AS Monaco kwam in de competitie amper drie keer meer dan Kompany aan de bak – waarin hij 15 keer aan de aftrap stond. In tegenstelling tot zijn aanvoerder, liet de 59-voudig international evenwel een positieve correlatie optekenen wat winnen betreft. In de 11 matchen zonder Chadli pakte Anderlecht een schamele 11 op 33, met de winger op het veld werd dat opgekrikt tot 26 op 48. Bovendien was hij met een goal of assist zelf al goed voor 12 punten.
Tijdens de eerste drie speeldagen van het seizoen moest de 30-jarige Luikenaar nog toekomen in de hoofdstad, maar daarna had hij weinig tijd nodig om te acclimatiseren. Tegen speelronde 11 stond zijn teller immers reeds op zes doelpunten en vier assists, waarmee Chadli zich samen met nieuwe doelman Hendrik Van Crombrugge al snel tot een van de schaarse sterkhouders in het Lotto Park ontpopte. Net zoals Kompany kreeg hij vanaf dan echter terug te kampen met kwaaltjes, ook voor hem een wederkerend probleem doorheen zijn loopbaan.
Vooral zijn kuit trad op als spelbreker, een blessure die de polyvalente routinier nu al vier weken aan de kant houdt. Sinds nieuwjaar kwam Chadli zo nog maar twee keer in actie, voor de winterstop miste hij ook al vier duels. Wanneer hij wel aantrad was dan weer duidelijk dat de anders fysiek zo sterke machine lang niet aan honderd procent van zijn vermogen draaide. Omwille van de meerwaarde die hij al leverde geven wij Chadli graag een zeven, maar of het de moeite is om volgende zomer een soortgelijke som in miljoenen voor hem neer te tellen is andere koek.
Kevin MIRALLAS (Antwerp) – 3/10
Amper elf basisplaatsen, toch echt te weinig voor een speler met de reputatie van Kevin Mirallas. Niet dat de 60-voudige Rode Duivel geen vertrouwen krijgt van Lazlo Bölöni. De 'Ronaldo van de armen', zoals hij vroeger al eens werd genoemd, is van nature een rasechte buitenspeler, maar mikt in de herfst van zijn carrière meer op een rol achter de spitsen. Zijn coach gaf hem ook genoeg kansen op de tien, maar die grijpen deed Mirallas niet. Zijn onstuimigheid doet hem namelijk vaak het overzicht verliezen, iets wat ook de Antwerpse achterban niet graag ziet.
Hoe komt het dan dat een gewezen topspeler op internationaal niveau geen meerwaarde kan bieden in de JPL? Met zijn 32 lentes is Mirallas per slot van rekening nu ook nog niet bepaald rijp voor zijn pensioen. Onderschatting, zo verwoordde hij het zelf. Het zou wel allemaal los lopen, op halve sterkte zou hij het wel even gaan fiksen in de Belgische competitie. Een totaal verkeerde instelling, zo blijkt, zeker vermits het krediet van Bölöni niet eindeloos is. In de voorbije vier duels kwam Mirallas twee keer niet van de bank af, in totaal vergaarde hij amper 51 minuten.
Quo vadis? Antwerp leverde een serieuze financiële inspanning om de ervaren rot in september naar de Bosuil te halen, maar voorzitter Paul Gheysens wil zijn club in de toekomst wel zelfvoorzienend maken. Om dat te doen moeten investeringen echter renderen, wat met zijn twee treffers en evenveel assists in 21 optredens van Mirallas allerminst gezegd kan worden. Eind juni loopt zijn contract af, een verlenging lijkt er niet meteen in te zetten. Al kunnen enkele glansprestaties in PO I, wanneer het er écht om draait, misschien voor een kentering zorgen?
Steven DEFOUR (Antwerp) – 4/10
Alsof Mirallas niet genoeg was. Amper enkele dagen na de Luikenaar pakte Antwerp al opnieuw uit met Steven Defour, een andere (ex-)Rode Duivel die op dat moment zelfs nog meer over de tongen rolde. Ex-club Burnley werkte alvast graag mee aan zijn overgang, want mede door blessures kwam de 31-jarige middenvelder in drie seizoenen in Engeland amper 51 keer in actie. En dat ondanks een royaal salaris van bijna twee miljoen per jaar, oftewel 130.000 euro per gespeelde wedstrijd. Het noopte Burnley ertoe om Defour gratis te laten vertrekken.
Voor Antwerp leek het een niet te missen kans. Dankzij mecenas Gheysens zijn er voldoende middelen voorhanden, met sportieve baas Luciano D'Onofrio loopt de voetbalvader van Defour rond op de Bosuil terwijl Bölöni hem nog onder zijn hoede had bij Standard. In 2009 pakten die laatste drie samen zelfs de titel in Luik, waarna D'Onofrio zijn pupil in Porto onderbracht. Een droomhuwelijk dat niet kon falen, zou je dus denken, al arriveerde Defour in september wel zonder enig ritme in de benen. Zijn laatste Premier League-partij dateerde al van eind 2018.
Toch aarzelde Bölöni niet om zijn poulain twee weken later al op te stellen. Vier duels liep dat goed, maar toen sloeg het noodlot toe. Alweer in de lappenmand, waardoor Defour maar liefst 11 matchen op rij miste – in totaal verzamelde hij zo in nog geen 600 minuten. Sinds eind december zit de 52-voudige international opnieuw in de wedstrijdkern, al wordt nu wel voorzichtiger met hem omgesprongen. Net zoals Mirallas loopt ook het contract van Defour komende zomer al af, maar vermits Gheysens grote fan is lijkt de kans op een verlengd verblijf hier groter.
Laurent DEPOITRE (AA Gent) – 8/10
Wat aantal caps betreft de minst gedecoreerde Rode Duivel die vorige zomer koers terug naar België zette, want verder dan één interland geraakte Laurent Depoitre daar tot hiertoe nooit. Mocht er in aanloop naar het EK nog wat gebeuren met Romelu Lukaku en co, staat het nummer van de 31-jarige spits evenwel vast met stip bovenaan in het boekje van Roberto Martinez. De bondscoach zag immers vast ook hoe Depoitre in Gent niet alleen zelf schijnbaar moeiteloos opnieuw aanpikte met zijn oude niveau, maar ook de spelers rondom hem beter liet draaien.
Op individueel vlak ogen de cijfers alvast meer dan degelijk, met acht doelpunten en drie assists in 21 JPL-duels. Daarnaast is Depoitre een van de uitblinkers in Europa, met – voorrondes incluis – zeven goals in 11 matchen. Dat het rustpunt voorin zich extra kan opladen voor de Europa League, bleek vorige week nog toen hij de 90 minuten volmaakte in Rome. In de competitie staat de anders zo betrouwbare krijger, die ondanks zijn gebrek aan ritme daarvoor zonder problemen het tempo aankon, namelijk al vier weken aan de kant met een voetblessure.
Jess Thorup maakt zich voorlopig echter weinig zorgen, want intussen is de machine dusdanig gerodeerd dat de Buffalo's ook zonder Depoitre – of diens maatje Roman Yaremchuk – de zeges aaneenrijgen. In de return tegen AS Roma loopt de bonkige spits er evenwel toch liefst gewoon bij, net zoals straks in PO I. Zijn terugkeer naar het Gentse nest was nu reeds een succes, maar daar moet Depoitre tenslotte pas écht zijn waarde bewijzen. In 2015 was zijn bijdrage in de laatste rechte lijn richting titel door een rugblessure wel nog beperkt. Tijd voor een herkansing?
Simon MIGNOLET (Club Brugge) – 10/10
Op 31-jarige leeftijd is Simon Mignolet nog altijd razend ambitieus. Vorig jaar speelde de 23-voudige Rode Duivel amper twee bekerwedstrijden voor Liverpool, in de Premier League gunde Jürgen Klopp hem geen minuut. Voor de doelman was het dan ook welletjes geweest, ondanks zijn vaak geroemde professionele houding. Mignolet wilde terug op wekelijkse basis voetballen, een kans die Club Brugge hem bood. Al moest Blauw-Zwart daarvoor wel diep in de buidel tasten: maar liefst zeven miljoen kostte het sluitstuk, die echter al elke cent waard was.
Mignolet wierp dit seizoen immers op als een absolute uitblinker op Jan Breydel, met vooral een glansrol in de voorrondes van de Champions League. Tegen LASK Linz en Dynamo Kiev kwamen zijn kwaliteiten en ervaring dan ook goed van pas en verdiende hij zelfs zijn investering al dubbel en dik terug. Dankzij zijn reddingen mocht Club per slot van rekening de jackpot van 27 miljoen aan inkomsten van het kampioenenbal bijschrijven. Ook op de Belgische velden is zijn rentree trouwens een succes, zo bleek uit zijn verkiezing als Doelman v/h Jaar.
Dat Mignolet die trofee na amper een half jaar in Brugse loondienst in de wacht sleepte, spreekt boekdelen over de impact die hij heeft. De statistieken die de doublure van Thibaut Courtois kan voorleggen zijn dan ook imposant: 16 clean sheets in 25 matchen, met amper 11 tegentreffers. Mignolet ligt nog vier seizoenen onder contract, maar zoals gezegd blijft hij wel ambitie tonen. Zo verklaarde de doelman eerder al de deur open te houden voor de Premier League, een scenario waar Club zich vandaag niet mee bezighoudt. Als Mignolet zijn huidige lijn blijft doortrekken, komt die dag echter misschien wel sneller dan verwacht.
