Arne Decraene
Onur Kaya ligt iets op de lever, en dan hebben we het niet alleen over de zure nederlaag in Charleroi. De spelmaker van KV Mechelen vindt dat onze topclubs een aantal spelers in de rangen hebben die daar niet op hun plaats zitten, en voelt zich wat miskend dat hij zelf nooit een kans kreeg. Nochtans lijkt de ex-middenvelder van ook nog Charleroi, Lokeren en Zulte Waregem altijd exact op zijn niveau gevoetbald te hebben. De grens tussen top en flop is vooral bovenin de stand immers flinterdun.
We blijven in Charleroi, dat stilaan verzekerd is van een plek in de top zes. Een resultaat dat de Zebra's behalve aan hun prima organisatie, die na leider Club Brugge het minste tegengoals slikte, vooral aan de impulsen van Ryota Morioka en Kaveh Rezaei te danken hebben – en laten we ook Massimo Bruno zijn bijdrage niet onderschatten. Drie spelers die recent buisden bij Anderlecht en Club Brugge, waar hun diensten dit seizoen nochtans al goed van pas hadden kunnen komen. Voor een Bruno en vooral Morioka in deze vorm is bij dít Paars-Wit volgens ons per slot van rekening toch altijd plaats, in Brugge had Rezaei dan weer de zoektocht naar een scorende spits overbodig kunnen maken. Alhoewel.
RELATIEVE CIJFERS
Met zijn 11 treffers doet de Iraniër dan wel beter dan alle aanvallers die wél in Jan Breydel mochten blijven, qua efficiëntie zit David Okereke – acht doelpunten in 1.042 minuten, oftewel een per 116 stuks – toch op bijna exact hetzelfde niveau. Zoals de Nigeriaan nu zelf ook ondervindt, wegen bij een topclub echter nog andere paramaters door dan goals alleen. Hoe het ook zij, mede door blessureleed was Rezaei in Brugge nog slechts een schim van zichzelf. Zowel in de zestien, met amper één schamele treffer, als daarrond waar zijn voetballende kwaliteiten te wensen overlieten. Punten van kritiek die ook voor Jelle Vossen gelden.
Zijn reputatie doet anders vermoeden, maar de voormalige publiekslieveling van Blauw-Zwart scoorde de laatste tijd haast uitsluitend nog vanaf elf meter. Luttele dagen na zijn transfer naar Zulte Waregem tekende hij evenwel meteen ei zo na voor een hattrick, en dat terwijl van alle Brugse 'spitsen' in 2020 alleen nota bene Charles De Ketelaere al raak trof. Club had hem en Rezaei niet mogen laten gaan, hoor je dan al snel, net zoals dat over Anderlecht en Morioka wordt gezegd. Al willen we ook diens cijfers even relativeren: met zes goals en vier assists doet de Japanner welgeteld twee assists beter dan ... Kemar Roofe. In 810 meer minuten.
ÉÉN TRAPJE LAGER
Niet om afbreuk te doen aan Morioka zijn prestaties in Charleroi, want die kunnen tevens zonder de bal niets minder dan uitstekend worden genoemd. De grote vraag is echter of hij datzelfde niveau ook in Anderlecht ooit nog teruggevonden zou hebben. Net zoals het lang niet zeker is dat Rezaei of Vossen, zelfs mits meer speelgelegenheid, in Jan Breydel de netten weer even vlotjes hadden kunnen laten trillen als vandaag op Mambourg of aan de Gaverbeek. Hoewel ze één trapje lager van onschatbare waarde kunnen zijn, lijken sommige spelers namelijk net niet – of niet meer, in het geval van Vossen – gemaakt voor de absolute top.
Gevallen als Rezaei en Morioka zien we alvast genoeg in onze competitie. Nikola Storm bijvoorbeeld is een ware wervelwind op de Mechelse flank, maar woog net als ploegmaats Jordi Vanlerberghe en Rob Schoofs te licht voor teams als Club of Gent. Ilombe Mboyo draagt dan weer de Kortrijkse aanval, na ooit te floppen in Genk. Daar trok ook Ibrahima Seck zijn goede lijn van in Waasland-Beveren niet door, iets waar hij voor zijn blessure in Waregem wél in slaagde. Bij Essevee wemelt het nu trouwens van de types-Vossen: anciens als Olivier Deschacht, Davy de Fauw en Damien Marcq leken immers eveneens afgeschreven aan de top.
BEST OF THE REST
Dat KV Mechelen en Zulte Waregem met flink wat pionnen die de G5 links had laten liggen hen nu toch al een heel seizoen lang het vuur aan de schenen legt, is dan ook een opmerkelijke prestatie. Charleroi troeft met diezelfde werkwijze als derde in de stand zelfs het merendeel van die ploegen af, net als Antwerp overigens. Sinan Bolat, Dino Arslanagic, Alexis De Sart, Faris Haroun, Lior Refaelov en in zekere zin zelfs Dieumerci Mbokani, voor wie Anderlecht minder diep wou gaan dan de Great Old: stuk voor stuk hadden ze bij de hoger aangeschreven teams geen toekomst meer. Samen vormen ze nu echter een gevreesd collectief.
Toch wil dat daarom niet zeggen dat de traditionele topclubs een blunder begingen door dit soort spelers te laten gaan, al maken we voor Mbokani wel graag een uitzondering. Zoals we eerder al aanhaalden, is er namelijk geen enkele garantie dat zij voor hun oude werkgever nog evenzeer zouden voldoen als voor hun nieuwe – waar de vereisten al bij al toch heel wat lager liggen. Ondanks hun succes in andere oorden, wat vanzelfsprekend in sommige gevallen wel de ogen uitsteekt, werd deze best of the rest tenslotte om een reden doorgestuurd. Twee factoren lijken daarbij het vaakst beslissend, de ene al wat tastbaarder dan de andere.
GRIJZE HAREN
Een eerste is leeftijd, met Vossen, Deschacht en Refaelov als beste voorbeelden. Zij bewezen eerder in hun carrière op zijn minst mee te kunnen draaien aan de absolute top, maar zijn nu wat over hun piek en leden vooral onder de moordende concurrentie bij de clubs helemaal bovenin de stand. Zonder daarom meteen af te zakken naar de onderste gelederen, wat Deschacht helaas vorig jaar in Lokeren meemaakte, lijken zij in deze fase van hun carrière net één trapje lager dan ook iets meer op hun plaats te zitten. Of toch indien, zoals dat voor dit trio duidelijk het geval is, wekelijks aan de aftrap verschijnen nog altijd de ambitie is.
Op de tweede categorie, waarin Morioka en Rezaei passen, valt dan weer moeilijker een etiket te plakken. De hogere druk, meer gesloten defensies, vlottere balcirculaties, een snellere opeenvolging van matchen, nog wat anders of een mix van al die factoren: om de een of andere reden willen sommige smaakmakers simpelweg niet aarden wanneer ze een stap hogerop zetten. En dat terwijl men, van zodra die spelers opnieuw afzakken naar de net iets lagere regionen, toch steeds weer het gevoel krijgt dat ze het niveau intrinsiek aan zouden moeten kunnen. Een mysterie waar ook sportief directeurs grijze haren van krijgen.
GLORIE ZONDER GLANS
Voor de spelers in kwestie zelf hoeft dit alles evenwel geen schande te zijn. In het recente verleden denken we bij dit onderwerp immers spontaan aan figuren als Mbaye Leye, Jérémy Perbet en Hamdi Harbaoui. Stuk voor stuk kwamen zij bij de diverse topclubs net iets tekort, maar in Waregem, Charleroi en Lokeren waren ze wel goed voor een karrenvracht aan goals. Die eerste is zelfs topscorer aller tijden in PO I, Perbet en Harbaoui gingen dan weer met vijf van de laatste acht Gouden Stieren lopen. Ook zonder te glinsteren in Anderlecht, Brugge, Luik, Gent of Genk, valt er dus heel wat glorie te rapen op de Belgische velden.
LEES OOK: 'AA Gent en Essevee laten overbodige pionnen gaan'
