Voor nieuwjaar leek de titelstrijd in de ogen van velen al zo goed als gestreden, maar kijk: begin 2020 staan de concurrenten van Club Brugge eindelijk op. In Antwerpen, waar Didier Lamkel Zé toch maar weer in de armen wordt gesloten en Dieumerci Mbokani niet stopt met scoren, maar misschien toch vooral ook in Gent. Daar neemt een herboren Vadis Odjidja zijn ploeg steeds meer bij de hand.
Samen met Jonathan David – over wie we al voldoende de loftrompet opstaken – uiteraard, het Canadese goudhaantje dat ook bij afwezigheid van maatje Roman Yaremchuk blijft schitteren. Net als de hele Gentse voorhoede, waar pionnen als Roman Bezus en Anderson Niangbo schijnbaar moeiteloos ingepast worden. Aanvallende weelde hebben ze in de Ghelamco Arena alvast genoeg. Voor de stabiliteit op het middenveld wordt dan weer gekeken naar Sven Kums en Elisha Owusu, met achter hen een stevig slot op de deur in de vorm van Michael Ngadeu. Dé belangrijkste schakel in dat vlot draaiende geheel, is echter toch Odjidja.
VAT VOL POTENTIEEL
Dat hadden de Buffalo's al voor aanvang van het seizoen begrepen, want nog geen jaar na zijn terugkeer naar de heimat kreeg de geboren Gentenaar de aanvoerdersband toegespeld. Een beslissing waar zijn voorganger Nana Asare zich maar moeilijk mee kon vereenzelvigen en die ook niet helemaal op het sterke lijf van Odjidja leek te zijn geschreven. Tijdens zijn eerdere passages bij Anderlecht – toen hij weliswaar piepjong was – en Club Brugge toonde de middenvelder immers over vele kwaliteiten te beschikken, maar leiderschap stond toch niet bepaald bovenaan het lijstje. Vooral in Jan Breydel kunnen ze ervan getuigen.
Toen hij anderhalf jaar terug besloot in te gaan op de lokroep van zijn geboortestad, was het evenwel al vier jaar geleden dat Odjidja daar de deur achter zich dichtsloeg. Tussendoor volgde een woelig pad langs Engeland, Polen en Griekenland, waar de intussen 30-jarige ancien de nodige levenservaring opdeed. Op sportief vlak was het echter niet altijd een succes. Bij Norwich wist de man die nochtans gemaakt leek voor de Premier League nooit door te breken, zelfs niet na een succesvolle uitleenbeurt aan Rotherham een divisie lager. Van zijn potentieel waren de fans desalniettemin overtuigd. Net als wij en zowat iedereen.
UPS & DOWNS
Toch bleven al die mogelijkheden veel te vaak onbenut. Alleen in zijn enige seizoen in Polen liet Odjidja zien tot wat hij echt in staat is. Met vier doelpunten en 12 assists stuwde hij Legia Warschau naar de titel, een prestatie die beloond werd met een bekroning tot Speler v/h Jaar. Nadien trok het naar Olympiakos, waar vooral privéredenen echter al snel voor een onhoudbare situatie zorgden – en Gent dus een dankbare uitweg vormde. Ook zijn rentree in ons land verliep evenwel niet zonder horten en stoten. Blessures en vooral enkele domme rode kaarten, onder meer in PO I in Brugge, eisten daarvoor net iets te vaak hun tol.
Ook in deze jaargang heeft Odjidja die slechte gewoonten nog niet helemaal afgeleerd. Zijn rode kaart in Waregem werd wel nog kwijtgescholden, maar of die studs op het been van Cyle Larin werkelijk een ongelukje waren durven wij toch te betwijfelen – daarvoor geraakt hij net iets te vaak in dat soort situaties verwikkeld. Bij zijn uitsluiting tegen Standard hoort desondanks eveneens een asterisk, want toen liet Paul-José Mpoku zich verleiden tot een flink stukje theater. Met voor de rest 'slechts' vier gele kartonnen in dit VAR-tijdperk, slaagt Odjidja er hoe het ook zij alleszins beter in om zich meer op de achtergrond te houden.
GELIJKENIS MET DEMBÉLÉ
Wat ons betreft zou hij die gemene trekjes zelfs volledig achterwege mogen laten, want een speler van zijn kaliber heeft zulke zaken absoluut niet nodig. Laat er namelijk geen twijfel over bestaan: Odjidja is, zeker in zijn huidige vorm, een regelrechte klasbak. Met zijn kracht, uitmuntende balbehandeling en prima traptechniek vormt hij zelfs zowat het prototype van de moderne middenvelder, alleen de rauwe snelheid ontbreekt een beetje. Ook de motor laat af en toe te wensen over, al beschikt Odjidja inherent nochtans over meer dan voldoende loopvermogen. Toch is die extra sprint achteruit soms net iets teveel gevraagd.
Door zijn interessante mix aan kwaliteiten, zowel op offensief als defensief gebied, kenden veel trainers de nodige moeite om zijn beste positie te bepalen. Samen met zijn lichaamsbouw en stijl doet Odjidja zo wat denken aan Moussa Dembélé, al legt de Gentenaar wel iets meer verticaliteit in zijn spel dan de (ex-)Rode Duivel uit Antwerpen. In Warschau fungeerde hij dan ook als meest vooruitgeschoven pion in het middenveld, een positie waar zijn gebrek aan scorend vermogen evenwel een probleem kan vormen. Door hem vanaf rechts te laten komen in ruit met vier, weet Jess Thorup nu het maximale uit Odjidja te halen.
VOOROP IN DE STRIJD
Die kan op die manier immers naar hartenlust ballen opeisen en infiltreren vanuit een lager startpunt, wat hem beter ligt dan het leer pas in de beslissende zone te beroeren. Bovendien komt ook zijn duelkracht daar vaker tot uiting, zonder dat hij al het verdedigende werk hoeft op te knappen – daarvoor zijn Owusu en Kums altijd nog in de buurt. Alleen het vele loopwerk lijkt zoals gezegd bij momenten net iets te zwaar om dragen, vooral bij snelle tegenaanvallen wanneer de offensief ingestelde backs weer eens op avontuur zijn. Daartegenover staat dan echter weer Odjidja wel degelijk almaar meer echt een leidersrol opneemt.
Hoewel hij dan meestal zelf al door zijn beste krachten heen zit, valt namelijk op hoe de dribbelvaardige krachtpatser zijn ploegmaats op het einde van een wedstrijd vaak nog op sleeptouw neemt. En dan vooral wanneer het er echt toe doet, met als beste voorbeeld het gelijkspel in eigen huis tegen Club Brugge kort voor nieuwjaar. Niet alleen tekende Odjidja tegen zijn ex-club toen eigenhandig voor de gelijkmaker, de aanvoerder ging in de eerste plaats ook resoluut voorop in de strijd. Zij het binnen de grenzen van het toelaatbare, welteverstaan. Op dat vlak is zijn strafblad nu intussen toch al enkele maanden schoon.
GELIJK AAN VANAKEN
Indien Odjidja nu ook de rest van de weg de domme stoten die zijn carrière tot dusver iets te veel tekenden kan vermijden én zijn hoge niveau aanhouden, zit er wie weet wel een belletje van Roberto Martinez in. Met drie caps achter zijn naam zijn de Rode Duivels hem om te beginnen niet onbekend, al dateert die laatste wel al van negen jaar geleden. Toen nog vooral gebaseerd op dat, we herhalen het graag nogmaals, ontegensprekelijk talent. Een potentieel dat nu eindelijk ook in de Jupiler Pro League ten volste tot uiting komt, zo getuigen zijn drie doelpunten en acht assists – nu al goed voor zijn beste output in ons land ooit.
De waarde van Odjidja, die reikt echter veel verder dan statistieken alleen. Met zijn vernuft, vista en power is hij in zijn beste doen een versterking voor zowat ieder middenveld. Ook dat van de Rode Duivels, die met Dembélé en allicht ook Marouane Fellaini zeker in dat laatste aspect in de as van het veld aan flink wat kwaliteiten moeten inboeten. Uiteraard wordt erbij zijn op het EK gezien de sterkte van deze generatie een uiterst moeilijke oefening, maar Odjidja verdient wat ons betreft net zoveel vermelding als mogelijke kandidaat voor een van de laatste plekjes in de selectie als pakweg Hans Vanaken of Yari Verschaeren.
QUO VADIS?
Wie weet kan hij zelfs meer toevoegen aan de kern van Martinez dan dat tweetal, die beiden al mochten laten zien wat ze in hun mars hebben tijdens de kwalificatieronde. Aan de bondscoach om nu ook Odjidja diezelfde kans te kunnen. De Latijnse spreuk 'Quo vadis?' betekent zoveel als 'Waarheen gaat gij?'. We hebben het ons doorheen Odjidja zijn carrière vaak genoeg afgevraagd. Als hij blijft spelen zoals hij nu bezig is én met Gent nog potten breekt in Europa en/of de competitie, is het antwoord komende zomer wie weet wel het EK. Wie had dat anderhalf jaar geleden durven dromen.
