Arne Decraene
Voetbal is soms een eigenaardig spelletje. Een week geleden ging Anderlecht voor de tweede keer op korte tijd in eigen huis de boot in tegen Club Brugge, maar de prima prestatie tegen een sterke opponent gaf de Brusselse burger desalniettemin hoop voor de toekomst. Zeven dagen later pakte Paars-Wit tegen die andere ploeg uit Brugge wél de drie punten en komt PO I zo weer een stapje dichterbij. Toch klinken de geluiden na de zege tegen Cercle alom weer heel wat pessimistischer.
Nochtans ligt een plaatsje in de top zes voor de eerste keer dit seizoen écht binnen handbereik. De kloof met nummer zes KRC Genk bedraagt momenteel namelijk nog amper vier punten – al heeft KV Mechelen met hetzelfde puntaantal als de Limburgers wel nog een wedstrijd tegoed. Behalve de punten stemt ook de wilskracht van zijn team om, na een hele partij onder te liggen, in het slot toch nog over de Vereniging te wippen Frank Vercauteren ongetwijfeld tevreden. Daar houdt het goede nieuws evenwel meteen ook al op, want voor het overige leverde Anderlecht zondagmiddag een ronduit beschamende voorstelling af.
RAAR SPELLETJE
Tegen de troosteloze hekkensluiter dan nog, die ondanks alle goede moed een vogel voor de kat lijkt. Waar een bezoekje van de recordkampioen in elk ander jaar dan flink wat angst zou inboezemen, zag Cercle er in deze campagne echter nooit levendiger uit. Een teken van het gebrek aan dominantie dat Anderlecht uitstraalt, al steken we eerst toch graag de loftrompet op over het lef waarmee Bernd Storck zijn troepen liet aantreden. Met verzorgd voetbal, waarbij wel iets te vaak de laatste pass ontbrak, maar vooral ook hoge pressing dicht tegen het doel van Hendrik Van Crombrugge. Knap voor een aanstaande degradant.
Waar de rode lantaarn met een verdiende zege KV Oostende nog het vuur aan de schenen kon leggen, lijkt het lot van Cercle nu immers helaas bezegeld. Zonde dus, al heeft de Vereniging dat toch vooral aan zichzelf te danken. In de eerste plaats door de vele kansen op de 2-0 niet te benutten, daarna door in het absolute slot zelf veel te gemakkelijk nog twee doelpunten toe te staan. Vooral linksachter Jonathan Panzo had de boter gegeten, al zat heel het elftal na de zware inspanningen wel stilaan door de beste krachten heen. Net zoals Anderlecht vorige week nog tegen Club. We zeiden het eerder al: raar spelletje, voetbal.
GOUD OP SCOREBORD
Zowat de enige sport ook waarin een team dat zó zwak voor de dag komt, alsnog met de overwinning gaat lopen. En waarin uitgerekend spelers die bijna 90 minuten lang niets laten zien uiteindelijk de beslissing forceren. Terwijl de aandacht van de fans op sociale media andermaal vooral op negatieve uitschieter Peter Zulj gericht was, deden Sambi Lokonga en Nacer Chadli namelijk ook maar weinig om het spelpeil in de as van het veld op te krikken. Beiden bleven zwaar onder hun niveau en werden bijwijlen zelfs volledig overklast, maar met twee listige dieptepassjes waren het wel zij die voor de gaatjes wisten te zorgen.
Amir Murillo kon op gelijkaardige wijze zijn bevredigende debuut tegen Club Brugge niet bevestigen, maar leverde met een gemeten voorzet wel de assist af voor de winnende treffer van Michel Vlap – tot dan net als die andere doelpuntenmaker Francis Amuzu anoniem ingevallen. Gouden wissels, heet dat dan, maar in lijn met het verhaal van de dag wel alleen op het scorebord. Al is dat tenminste meer dan Zakaria Bakkali, een regelrechte ramp in zijn wederoptreden. Amuzu toonde zich samen met Jérémy Doku overigens wel als een van de bedrijvigste RSCA'ers. Dat kon ditmaal zelfs niet van Alexis Saelemakers gezegd worden.
DAME FORTUNA
Van Antoine Colassin mogen we dan weer uiteraard nog niet te veel verwachten, maar ook de nieuwe sensatie in de spits wist voorin niet dezelfde brokken te maken. Al strompelend sleepte hij zich naar het eindsignaal, afwachten of daar geen spierblessures van komen – zoals ze in het Lotto Park maar al te goed zouden moeten weten. Rest tot slot nog de verdediging, waar vooral Elias Cobbaut een opmerkelijke duik nam in vergelijking met zijn prestatie in de topper. Ook Derrick Luckassen en zelfs Vincent Kompany gaven echter een onzekere indruk. Waar zijn die prachtige crosses van de speler-inspirator trouwens gebleven?
Naar goede gewoonte stond achter al dat geklungel gelukkig nog een wederom sterke Van Crombrugge om Anderlecht in de wedstrijd te houden – de doelman moet zich soms toch écht nog steeds in Eupen wanen. Én Dame Fortuna, natuurlijk, die vooral in de slotfase haar Paars-Witte plunje nog eens besloot aan te trekken. In Brussel zullen ze vast zeggen dat het dubbeltje in dit desastreuze seizoen ook wel eens in hun voordeel mag vallen, al hebben ze in de groene kant van Jan Breydel wat dat betreft evenveel recht van spreken. En is er in de komende weken meer nodig dan geluk alleen om Anderlecht in PO I te brengen.
SHAME ON YOU
Het erbarmelijke niveau van zondag zal, indien de logica voortaan wél gerespecteerd wordt, alvast niet volstaan. Tegen, nogmaals, de laatste in de stand werden de Brusselaars in zowat elke categorie overklast. Zelfs het balbezit, nochtans het stokpaardje van Kompany, wisten ze niet naar zich toe te trekken. Hoewel ze intussen wel wat gewend zijn, konden ook de meegereisde fans hun ogen dan ook niet geloven. Zij utten hun ongenoegen met enkele welgemeende Shame on you-gezangen, die zelfs na de late ommekeer niet geheel verstomden. Ondanks de drie punten en het vernieuwde uitzicht op die o zo belangrijke top zes.
Versta ons niet verkeerd: mocht Anderlecht haar resterende zeven matchen allemaal op dezelfde manier winnen en zo alsnog PO I behalen, zal geen haan er naar kraaien. Logisch ook, gezien de uitzichtloze situatie waarin Paars-Wit zich al het hele seizoen bevindt. Toch merken we graag op dat dit net datgene is waar René Weiler, die in 2017 de laatste landstitel naar het Lotto Park bracht, om werd verketterd. Winnen, maar met slecht voetbal. Enkele maanden nadat het veelbesproken proces van start ging, staat Anderlecht op dat vlak dus terug bij af. En misschien wel verder verwijderd van de doelstellingen dan ooit tevoren.
OP Z'N WEILERS
Althans met betrekking tot de geleverde kwaliteit op de mat, al zou Weiler vertellen dat alleen de punten en de rangschikking in het klassement van tel zijn. Een statement waar ook Vercauteren zich vandaag allicht best in kan vinden, net zoals voorzitter Marc Coucke overigens. Zelfs Kompany zal ergens wel gewonnen zijn voor het idee, als het maar het verhoopte puntengewin oplevert. Wat dat betreft trok Anderlecht zondag alvast aan het langste eind. Of dat met soortgelijke prestaties nu ook de rest van de weg zo zal zijn, durven wij evenwel toch ten zeerste te betwijfelen. Weiler had immers tenminste nog een topschutter als Lukasz Teodorczyk in de rangen. Werd die niet recent gelinkt aan een terugkeer?
LEES OOK: Marc Coucke pakt iedereen in snelheid met grote fusie
