Arne Decraene
Reden tot paniek is er in Jan Breydel voorlopig nog lang niet. Daarvoor behoudt Club Brugge ook na de kleine uitschuiver in Kortrijk dit weekend voldoende voorsprong op de concurrentie, zeker met nog een match tegoed. Toch valt op hoe de autoritaire competitieleider na nieuwjaar iets minder vlot haar wil weet op te leggen aan de tegenstand. Wij gingen op zoek naar de voornaamste oorzaak voor die afgenomen dominantie en zagen vooral één belangrijke factor: het gemis van Krépin Diatta.
De sterkhouders van Blauw-Zwart zijn dit seizoen haast niet op één hand te tellen. Om te beginnen is er natuurlijk Gouden Schoen Hans Vanaken, op het middenveld bijgestaan door assistkoning Ruud Vormer. Onder de lat vinden we dan weer Doelman v/h Jaar Simon Mignolet terug, met voor hem brokken graniet als Simon Deli en Clinton Mata om mee het slot op de deur te houden. Samen vormen die laatste drie dan ook het hart van de ijzersterke Brugse defensie, dit seizoen in de competitie nog steeds amper elf keer geklopt. Al liet het trio de voorbije week bij momenten toch stuk voor stuk hier en daar wat steken vallen.
SOBOL > RICCA
Mignolet werd dit seizoen terecht al vaak bejubeld om zijn uitstekende prestaties, maar nadat tegen Zulte Waregem het licht uitging zag hij er ook in Kortrijk niet al te best uit. Zonder echt in de fout te gaan, hadden we bij beide tegendoelpunten namelijk toch het gevoel dat een doelman van zijn allure meer had kunnen doen. Vooral bij de aansluitingstreffer van Ilombe Mboyo ging hij tenslotte vlot onder de voorzet van Hervé Kagé door, al liep daar wel nog heel wat meer mis dan die inschattingsfout alleen. Te beginnen al met het té ijverig doorjagen van linkervleugel Federico Ricca op de Kortrijkse keeper Adam Jakubech.
De Uruguayaan scoorde eerder nog de 0-2 en gaf daarnaast andermaal blijk van zijn tomeloze inzet, maar in die fase brak dus net zijn werklust zijn team zuur op. Tijdens zijn korte invalbeurt demonstreerde Eduard Sobol bovendien opnieuw over de betere voetjes van het tweetal te beschikken. Hoewel we uiteraard het nodige begrip opbrengen voor de rotatiekeuzes van Philippe Clement, lijkt de Oekraïner zo toch echt wel de beste optie op de linkerflank te vormen. Zeker indien het 3-5-2 systeem ook bij afwezigheid van Diatta aan de overkant gehandhaafd blijft, zoals dat zondag in het Guldensporenstadion dus weer het geval was.
MOEILIJKER VOOR MATA
De pionnen die Clement op de mat had gebracht lieten nog wat ruimte voor interpretatie over, maar op het veld was al snel te zien in welke formatie ze zich zouden begeven. De gekende 3-5-2 dus, met deze keer Siebe Schrijvers vanaf de aftrap op de rechterkant. Een positie die hij in Anderlecht halfweg de eerste helft al overnam van de te lakse Emmanuel Dennis, sindsdien in de lappenmand, en in de beker tegen Zulte Waregem nog door een bleke Thibault Vlietinck werd bezet. Schrijvers vocht voor wat hij waard was, maar dat de rol hem niet meteen ligt werd in Kortrijk toch weer duidelijk. Zowel op offensief als defensief vlak.
Nadat er eerst op de andere flank dus het een en ander misliep – het nodeloze pressen van Ricca, gevolgd door uitstappen van Deli, getwijfel bij Mata en Matej Mitrovic in zijn rug en de non-ingreep van Mignolet – kwam Schrijvers bij de 1-2 van Mboyo immers net te laat terug. Geen reden om hem de zwarte piet toe te schuiven, uiteraard, maar het trekken van zulke forse spurts richting eigen achterlijn is wel een van Diatta zijn meest onderschatte kwaliteiten. Hoewel Mata terecht veel lof krijgt voor zijn onverzettelijkheid, krijgt die het in de huidige veldbezetting zonder zijn Senegalese maatje dus wel al snel een pak moeilijker.
DENNIS & DIATTA
Het tweede Kortrijkse doelpunt kwam zelfs rechtstreeks over de Brugse rechterzijde, ditmaal ingeleid door balverlies van Schrijvers zelf. Al liet hier vooral Deli zich te simpel ringeloren door de beresterk ingevallen Terem Moffi – en kon Mignolet misschien toch opnieuw iets meer doen. Desalniettemin werd de afgelopen week duidelijk dat Blauw-Zwart zonder Diatta heel wat kwetsbaarder is voor aanvallen over rechts. Of toch zeker in het systeem met een enkele bezetting tegen de zijlijn, waarin het goudhaantje met zijn snelheid, kracht én grote motor van onschatbare waarde is. Wederom: zowel op verdedigend als aanvallend gebied.
Hoewel Diatta niet de man van de grote statistieken is – dit seizoen vijf goals en drie assists in de competitie – is hij namelijk toch verantwoordelijk voor een flink deel van de Brugse dreiging. Heel wat offensieve acties lopen tenslotte via de pijlsnelle en onvoorspelbare winger, die zo veel meer druk op de tegenstander zet dan Schrijvers of Vlietinck. Ook Dennis, nochtans al vaak afgemaakt om zijn gebrek aan killerinstinct, wordt in dat aspect ten node gemist. Zijn stijl brengt soms wat frustratie teweeg, maar wees gerust dat de meeste verdedigers in de Jupiler Pro League de Nigeriaan liever aan de kant dan tegenover hen zien staan.
TIJD VOOR OUD RECEPT?
Waar Club aan het begin van de campagne nog een overdadige weelde in de voorhoede leek te hebben, konden Loïs Openda en David Okereke de voorbije week bovendien toch weer niet bekoren. Althans toch niet als titularis. Percy Tau geraakt tegenwoordig dan weer nog maar amper van de bank, terwijl Charles De Ketelaere – zondag in de positie van schaduwspits achter Openda geduwd – wel bevestigde maar nog niet het gewicht van de aanval kan dragen. Onder de fans wordt dan ook alweer duchtig Jelle Vossen naar voren geschoven als mogelijke verlosser, maar hij lijkt afgeschreven. Toch maar hopen op die nieuwe spits?
Belangrijker voor Clement is evenwel dat hij snel weer over de Diatta kan beschikken. Toeval of niet, maar in de enige competitienederlaag van Blauw-Zwart op Antwerp deed die trouwens ook maar vijf minuutjes mee – net zoals hij in de 0-0 tegen Eupen vanaf de bank begon. Toch bewees Club aan het begin van dit seizoen nog het best zonder Diatta, toen nog recupererend van de Afrika Cup, te kunnen rooien. Clement koos op dat moment wel nog resoluut voor zijn vertrouwde 4-3-3, waarin Okereke en Tau overigens floreerden. Tijd om, in afwachting van Diatta zijn terugkeer in de basis, dat oude recept weer op te rakelen?
REKENEN OP DIATTA
Zoals we in onze intro al schreven, is er in Jan Breydel nog lang geen reden tot paniek. Zelfs spreken van een kleine dip is misschien al een brug te ver, want zonder een aantal onnodige blunders en uitschuivers waren de Bruggelingen na de winterstop gewoon weer met drie zeges uit de startblokken geschoten. Toch valt op hoe de reeds veelbesproken onmondigheid voorin – in 2020 scoorde tot dusver met Vanaken (2x), Mats Rits, Deli en Ricca nog geen enkele spits – stilaan zuur op begint te breken. Zeker indien de machine zoals afgelopen week op een wat lager volume draait. Dat het ontbreken van Diatta, minder vaak geroemd als absolute sterkhouder dan de vertrouwde namen, daarbij een grote rol speelt valt niet te ontkennen. Aan de wervelwind op rechts om dus snel te herstellen en weer wat vaart in de boel te brengen. Anders kan de titelrace wel eens vlug meer open komen te liggen dan voor nieuwjaar gedacht.
LEES OOK: Mazzu raast door en pakt ook de scalp van Cercle Brugge
