Arne Decraene
Antoine Colassin en, vooral, Hans Vanaken. Dat waren de sleutelpionnen in de kraker tussen Anderlecht en Club Brugge van afgelopen zondag. Hoewel hij zelf niet meteen zijn beste wedstrijd speelde en in het verliezende kamp stond, zingen wij hier echter graag de lof voor Vincent Kompany. In het absolute slot toonde de teruggekeerde Prins van het Lotto Park namelijk eindelijk nog eens écht zijn ware klasse.
Toegegeven, ook wij waren in dit rampseizoen tot dusver niet karig met onze kritiek op King Kompany. De soevereine leider van Paars-Wit trok zich, zeker op moeilijke momenten, wat ons betreft immers net iets te vaak terug in zijn ivoren toren. Wanneer hij dan toch eens aan het woord kwam, leken we eerder naar het betoog van een politicus dan dat van een voetballer/manager/inspirator te luisteren. Of Kompany in navolging van zijn vader op dat vlak in de toekomst nog ambities heeft, weten we niet. Dat zijn potentiële kiezers zelfs in de donkerste tijden altijd vol achter hem blijven staan, werd evenwel maar al te duidelijk.
HART OP DE JUISTE PLAATS
Het charisma van de 89-voudige Rode Duivel, die daar ook de harten van de Belgische fans in het algemeen veroverde, staat dan ook buiten kijf. Vraag het maar eens na in de blauwe kant van Manchester, waar hij op elf jaar tijd uitgroeide tot misschien wel hét moderne clubicoon van City. Dankzij zijn prestaties óp het veld, uiteraard, maar evenzeer omwille van het uitstekende werk dat hij ernaast verrichte – zowel met zijn inzet voor de gemeenschap als met zijn leiderschap binnen de gelederen van de club zelf. Kompany is een geboren aanvoerder, mét het hart op de juiste plaats. En een goed gevoel voor wat correct of verkeerd is.
Om dat toch nog eens te illustreren met een voorbeeld uit het verleden, gaan we terug naar de aanloop richting EK 2016. Met Kompany op de voorgrond streden de Rode Duivels om een betere regeling van hun premies en portretrechten. Een discussie over geld en dus op het eerste zicht weinig lovenswaardig, al verdedigde de defensieleider toen wel stellig de belangen van zijn ploegmaats. Het circus dat volgde wekte hier en daar de nodige wrevel op en liet dus een wrange nasmaak achter, maar zichzelf verrijken was nooit Kompany zijn intentie: hij staat namelijk al jaren zijn internationale premies integraal af aan goede doelen.
MEER BELG DAN KET
Nog meer dan een Brusselse Ket voelt Kompany zich in de eerste plaats dan ook een Belg. Groot was dus zijn verbazing toen 'zijn' aanhang in het slot van de match een bommetje richting Simon Mignolet, zelf een vast onderdeel van ons nationale elftal, verstuurde. Al zijn we ervan overtuigd dat zijn acties voor iedere andere doelman in de hoogste voetbalklasse nagenoeg hetzelfde waren geweest. Toch leek het gevoel van verbroedering met de zogenaamde vijand hier nog groter. RSCA-fans die het bommetje konden smaken, hoeven trouwens niet meer te klagen over de soms nogal bitse receptie van Kompany in andere stadions.
Hoewel niemand hem ervan zal beschuldigen geen competitiebeest te zijn, koestert de 33-jarige verloren zoon zelf niet de minste haatgevoelens tegenover de eeuwige aartsrivaal uit Brugge. Meer zelfs, Kompany deinsde er niet voor terug om Vanaken een paar dagen voor de topper nog eigenhandig de Gouden Schoen uit te reiken. Het wederzijds respect is dan ook groot, zo bleek zondag tevens na afloop van de wedstrijd. Daar vingen de camera's in de catacomben nog een innige omhelzing, gevolgd door een langdurig gesprek, met Philippe Clement op. De onmiskenbare appreciatie voor elkaar droop er langs beide kanten vanaf.
BOZE PRINS
Zelf was hij toen nog druk bezig met een eindspurt richting de Engelse landstitel, maar vanuit Manchester zag Kompany vast ook hoe de Paars-Witte supporters eind vorig seizoen op Sclessin hun zwaar geschut al eens bovenhaalden. Het leverde Standard een 5-0 forfaitzege op, Anderlecht droop met het schaamrood op de wangen af. Dat het publiek soms hun ongenoegen wil uiten kan Kompany best begrijpen, zelfs de haast obligatoire dialogen na een nederlaag gaat hij niet uit de weg. Met een actie zoals zondag kan hij zich echter niet vereenzelvigen. Zelfs niet van 'zijn' volk en bij een achterstand tegen de grote concurrent.
Nu is Kompany uiteraard niet de eerste voetballer die zijn eigen supporters tot kalmte gaat aanmanen. Meer zelfs: in zulke omstandigheden is dat als aanvoerder zelfs min of meer zijn verantwoordelijkheid. De manier waaróp hij de hele situatie ontmijnde, dat is evenwel weinigen gegeven – of gepermitteerd. Bewust van zijn status beperkte Kompany zich immers niet tot enkele voorzichtige gebaren, maar ging hij fel tekeer tegen de tribune van waaruit het projectiel werd gegooid. De norse blik en forse gestes spraken daarbij boekdelen: Vince the Prince was not amused met het berispelijke gedrag van zijn trouwe volgelingen.
ANDERLECHT-DNA
Nadien volgde nog een welgemeende arm om de schouder van Mignolet, vergezeld door een teken dat hij – spandoeken met daarop 'Wij tegen de rest' of niet – net zo goed 'één van ons' is. Chapeau. Hoewel sommigen zullen beweren dat wat Kompany deed niet meer dan normaal is, vinden wij zijn hevige verweer tegen de eigen aanhang namelijk toch niet zo vanzelfsprekend. Zeker niet wanneer hij hen, opgehitst door de felle gemoederen, daarmee wel eens tegen de borst zou kunnen stuiten. Ondankbaar voor de onvoorwaardelijke steun, weet u wel. Al mogen zulke fans samen met de bommenwerper vooral zelf beschikken.
Afgeremd door blessures zagen we Kompany als voetballer dit seizoen tot dusver helaas veel te weinig aan het werk. Laten we hopen dat 2020 op dat vlak beterschap brengt. De filantroop in hem, die kwam in de eerste partij van het nieuwe jaar echter al meteen een eerste keer bovendrijven. Winnen is het ultieme doel, maar dan wel met respect voor de tegenstander en een houding die past bij het fiere instituut – zélfs wanneer de resultaten tegenvallen. Door de mensen die dat niet snappen hardhandig op hun plaats te zetten, toonde Kompany voor het eerst sinds zijn terugkeer écht zijn ware klasse. En bewees hij in één klap wel degelijk de juiste man te zijn om Anderlecht weer de voeling met het eigen DNA te doen terugvinden. Chromosomen die ervoor zorgen dat je bommetjes op het terrein begint te gooien, hebben daarin immers niks te zoeken.
LEES OOK: Julie Vanloo trekt van leer: "Hij verdient standbeeld bij Club"
