Arne Decraene
Philippe Clement en Simon Mignolet werden respectievelijk Coach en Doelman van het Jaar, terwijl Hans Vanaken de hoofdprijs nipt afsnoepte van Dieumerci Mbokani. Tot zover weinig verrassingen dus op het 66e gala van de Gouden Schoen, al viel onze mond toch even open van verbazing bij de uitreiking van de trofee voor de Belofte van het Jaar. Die ging namelijk naar Yari Verschaeren, en dus niét Jonathan David.
Eerst even dit: wat volgt is allesbehalve een poging om Verschaeren zelf af te kraken. Ook wij zijn immers overtuigd van het talent van de Anderlecht-youngster, die Paars-Wit vorig jaar ondanks zijn prille leeftijd op moeilijke momenten vaak op sleeptouw nam. Dit seizoen had hij, logischerwijs, evenwel moeite om te bevestigen. In een kwakkelend elftal kreeg de piepjonge Rode Duivel welgeteld twee doelpunten en één assist voor mekaar, wat zijn totaal voor 2019 op vier treffers en vijf beslissende passes vestigt. Geen slechte cijfers voor een 18-jarige knaap, maar voldoende om zijn trofee te rechtvaardigen? Dat net niet.
BERGE & DIATTA
Van alle andere échte topkandidaten voor het kleinood – met onze excuses aan Zinho Vanheusden – doet om te beginnen alleen Sander Berge statistisch onder. De Noorse middenvelder van Genk fungeert daar echter in een veel lagere rol, waar doelpunten en assists niet zijn grootste bekommernis zijn. Het 21-jarige goudhaantje is vooral bezig met zaken als balrecuperatie –én circulatie, aspecten van het spelletje waarin hij in zowat alle categorieën tot de absolute top van de Jupiler Pro League behoort. Bovendien had hij een aanzienlijk aandeel in de titel van de Limburgers, succes dat toch ook in rekening mag worden gebracht.
Desalniettemin strandde Berge pas op plaats drie, met 68 punten achterstand op Verschaeren. Nog een trede lager, en met nog één puntje minder, vinden we Krépin Diatta terug. De Senegalese winger van Club Brugge is op zijn rechterflank wekelijks een gesel voor zijn directe tegenstander, al ogen zijn statistieken met zeven goals en evenveel assists eveneens eerder bescheiden. Toch vormt hij een cruciale schakel in de Blauw-Zwarte machine, die vooral in het tweede deel van 2019 door de competitie walste. Op 20-jarige leeftijd staat Diatta als een van de beste spelers in de JPL dan ook al heel wat verder in zijn ontwikkeling.
GOUDEN CONTRADICTIE
Dat het Anderlecht-talent het van dit duo wist te halen, kunnen we mede dankzij de hype rond zijn persoon desondanks ergens nog wel vatten. Al blijft het wel uitermate vreemd dat Berge in de rangschikking voor de hoofdprijs dan weer ruimschoots boven hem eindigde. De nodige punten om die kloof te slagen haalde hij in de eerste stemronde, precies dezelfde dus als die waarin Verschaeren zijn voorsprong nam in de race voor Belofte van het Jaar. Meer punten veroveren dan een concurrent in de Gouden Schoen zelf, maar toch aan het kortste eind trekken in een van de nevenklassementen: begrijpen wie begrijpen kan.
Waar ze er al helemaal niets van snappen, is in de Ghelamco Arena. Jonathan David kwam in de algemene verkiezing als vijfde zelfs nog twee plaatsen hoger dan Berge binnen, met 44 punten meer dan Verschaeren, maar in de stand van Belofte van het Jaar zien we haast exact het omgekeerde verhaal. De Canadese spil van AA Gent schoot daar al bij al dus zelfs nog een flink pak tekort, hoewel wij hem in beide stemrondes op zijn minst in de top drie hadden verwacht. In het tweede gedeelte van 2019 was David met zijn negen competitietreffers en zeven assists zelfs de uitgesproken favoriet om zowat overal op één te staan.
DAVID OF MBOKANI?
Tel daarbij nog zeven doelpunten – waarvan vier in PO I – en vier assists na nieuwjaar vorig seizoen, en het 20-jarige raspaard tikt af op 16 goals en 11 beslissende passes. Het afgelopen jaar was hij dus rechtstreeks betrokken bij maar liefst 27 doelpunten, een statistiek die enkel geëvenaard wordt door niemand minder dan Mbokani. Zelfs kersvers Gouden Schoen Vanaken doet vijf eenheden onder. Vermits de Buffalo's de voorbije twaalf maanden bovendien een min of meer gelijkaardig parcours aflegden als dat van Antwerp, is het ergens dan ook zelfs eigenaardig dat David zoveel punten prijs moest geven in het hoofdklassement.
Als outsider voor de Gouden Schoen kreeg hij uiteindelijk weinig aandacht, maar met zulke voortreffelijke cijfers had de trofee van Belofte van het Jaar wel altijd de zijne moeten zijn. De teleurstelling achteraf valt dus maar al te best te begrijpen, al toonde David zich wel groots in het verlies en beloofde hij reeds te zullen antwoorden op het veld. Hopelijk krijgen we die revanche de rest van het seizoen nog te zien, want op het gala gaf de ruwe diamant tevens toe dat er wel degelijk gesprekken gaande zijn met geïnteresseerde clubs. Mocht hij effectief vertrekken, zal het ontbreken van zijn naam op de erelijst voor eeuwig een manco zijn.
TE VROEG VOOR VERSCHAEREN
Niet dat die van Verschaeren erop misstaat, maar de jonkie had en heeft nog tijd genoeg voor zich om de onderscheiding – en wie weet ooit zelfs de hoofdprijs – een andere keer in de wacht te slepen. Net zoals zijn vaste stek bij de Rode Duivel, wordt het hem wat ons betreft nu dan ook net iets te gemakkelijk in de schoot geworpen. Al kunnen we daar zoals gezegd best wel enig begrip voor opbrengen. Verschaeren werd eerder al Jonge Profvoetballer van het Jaar, schreef tot dusver een mooi verhaal en is sympathiek, nuchter en vooral piepjong met bakken vol talent. De toekomst ook, en dus komt deze trofee nog net iets te vroeg.
Beter was geweest om te wachten tot hij eens écht zou gaan knallen, iets wat gezien zijn ontegensprekelijk talent niet lang meer uit kan blijven. Misschien gebeurt het na zijn herstel zelfs al in 2020 en kan hij zichzelf opvolgen als laureaat, net zoals Youri Tielemans dat ooit deed. Mooie voetsporen om in te treden, in het Lotto Park kruisen ze vast al de vingers. In de tussentijd klopt Anderlecht zich op de borst en ziet het bewijs geleverd dat de ingeslagen weg met de jeugd de juiste is. Loon naar werken voor de vele inspanningen op Neerpede, luidt het dan, en terecht ook. Niemand brengt meer toptalenten voort dan de recordkampioen.
MAGERE TROOST
Dat wordt echter al meer dan genoeg belicht, zeker in deze voor de rest eerder donkere tijden – die dus blijkbaar geen invloed hadden op het stemgedrag van de kiesgerechtigden. Op het gala in Puurs was het dan ook de beurt aan iemand anders om eens vol in de schijnwerpers te staan. De échte Belofte van het Jaar 2019, dat had namelijk niemand anders dan Jonathan David mogen zijn. Een mening die vandaag wel meer mensen zijn toegedaan, al is dat wellicht niet meer dan een magere troost. De trofee zelf, die staat immers voor altijd bij Verschaeren in de kast. Aan beiden om er nu de juiste motivatie uit te putten.
LEES OOK: ‘Wending van jewelste: grootmacht versnelt voor Brown'
