Dat het niet goed gaat met Anderlecht is intussen al lang geen geheim meer. Dit seizoen, uiteraard, maar eigenlijk al veel langer. In een open brief kwam Paars-Wit eerder deze week zelf met een uitleg voor de penibele situatie op de proppen, waarbij verwijzingen naar andere gevallen toppers als Manchester United niet werd geschuwd. Een goede en terechte vergelijking, als je het ons vraagt.
Alhoewel, misschien is de vroegere grootmacht van de Premier League tegenwoordig wel nog veel dieper gezonken dan het fiere instituut uit Brussel. Waar Anderlecht zich twee jaar geleden met René Weiler aan het roer namelijk nog tot landskampioen kroonde, dateert de laatste Engelse titel op Old Trafford intussen al van 2013. Niet toevallig het einde van het Sir Alex Ferguson-tijdperk, meer zelfs: sinds de legendarische manager zijn afscheid aankondigde, sloot United het seizoen nog maar één keer als tweede af. Voor de rest vonden we de Red Devils nooit meer in de top drie terug, met een zevende plaats als dieptepunt. Een klassering die Paars-Wit nu absoluut moet vermijden wil het niet voor de eerste keer buiten PO I vallen.
FERGUSON & VAN HOLSBEECK
Hoewel Anderlecht in diezelfde periode wél nog de nodige lichtpunten kende, werd ook daar het verval sindsdien ingezet. Zij het iets langzamer, want in 2014 werkten de Brusselaars zich na een ferme eindsprint onder Besnik Hasi nog voor een derde keer op rij naar de kop van het klassement – een kunstje dat Weiler drie jaar later dus ook wist te flikken. Het niveau ging er echter zienderogen op achteruit, tot ergernis van de fans voor wie deze titels nauwelijks nog een zoethoudertje vormden. Naar de voornaamste reden voor die gestage achteruitgang hoeven we niet lang te zoeken: een steeds wankeler lopend transferbeleid.
In tegenstelling tot in Manchester kunnen we hier evenwel geen link leggen met het afzwaaien van een iconische figuur. De laatste vier titels werden immers telkens met een andere coach behaald, terwijl de architect van dat succes Herman Van Holsbeeck wél lange tijd op post bleef. De nu ex-manager slaagde er echter hoe langer hoe minder om toppers naar Het Lotto Park te lokken. In de zomer van 2013 zelf kunnen we verwijzen naar Aleksandar Mitrovic, later waren er nog Sofiane Hanni en Uros Spajic. Met enige goede wil willen we ook Stefano Okaka nog het voordeel van de twijfel geven, maar daarna oogt de balans mager.
FLOPS IN HET ASTRIDPARK
Om te beginnen bijna teveel mislukte huurlingen om op te noemen, van Rolando en Marko Marin over Filip Djuricic en Alexander Büttner tot Lazar Markovic en Robert Beric. Grote namen, dat wel, maar stuk voor stuk bleef hun bijdrage uiterst beperkt. Dat andere matige leenspelers als Kenny Saief en Isaac Kiese Thelin hun dure aankoopoptie gelicht zagen, valt dan ook nagenoeg niet te vatten. Het geval van Lukasz Teodorczyk staat dan weer apart. Na een prima seizoen, dat behalve een titel als topschutter voor de Pool ook eentje in het algemeen voor Anderlecht opbracht, was het logisch dat hij definitief aangetrokken werd.
Vervolgens viel Teo echter compleet door de mand, amper een jaar later werd de spits alweer met verlies verkocht. Samen met Adrien Trebel en Kara Mbodj, voor veel geld weggeplukt bij concurrenten Standard en Genk, ontwijkt hij zo wel maar net de status van flop. Tenslotte hadden zij tenminste nog een aandeel in de recentste titel, wat van prijzige miskopen als Nicolae Stanciu, Sebastien De Maio, Sven Kums, Ryota Morioka, Stéphane Badji, Luka Milivojevic en David Pollet niet kan worden gezegd. De lijst loopt trouwens nog wel even door, ook Steven Defour – van meet af aan een inschattingsfout – won bijvoorbeeld niks.
FLOPS IN HET LOTTO PARK
Ook het nieuwe bestuur kende nog maar weinig succes aan de onderhandeltafel. Trebel kreeg een té zwaar contract voorgeschoteld, Landry Dimata is constant gekwetst en Bubacarr Sanneh een regelrechte ramp. Net als Ognen Vranjes, Ivan Santini, Peter Zulj en ga zo maar verder, met Michel Vlap wellicht als volgende in dat rijtje. De gerenommeerde huurlingen of anciens op hun retour werden evenmin afgezworen. Een jaar geleden moest Yannick Bolasie reeds in allerijl de meubelen komen redden, deze zomer kreeg de Congolese winger navolging van nog een bataljon aan andere leenspelers. En Samir Nasri, niet te vergeten.
Ondanks de naamsverandering behoren tijdelijke noodoplossingen dus nog lang niet tot het verleden in het Lotto Park. Ook niet op de bank overigens, waar sinds de intrede van Marc Coucke al vier trainers hun broek versleten – interims niet meegerekend. Hein Vanhaezebrouck, Fred Rutten en Vincent Kompany’s rechterhand Simon Davies werden allen al opzijgeschoven, nu is het de beurt aan Frank Vercauteren om de trein weer op de rails te krijgen. Sinds John van den Brom in 2013 kampioen werd maar tien maanden later alweer mocht beschikken, kon zo alleen Hasi twee volledige seizoenen het roer in handen houden.
MISSERS IN MANCHESTER
Doorheen dit alles produceerde Neerpede gelukkig op tijd en stond een goudhaantje dat niet alleen geld in het laatje bracht, maar ook de harten van het publiek wist te stelen. In het recente verleden denken we onder meer aan Youri Tielemans, Leander Dendoncker en Dennis Praet, voetsporen die jonkies als Sambi Lokonga, Yari Verschaeren en Alexis Saelemaekers weldra moeten volgen. Meteen de eerste gelijkenis met Manchester United, dat haar grootste successen bouwde op talent uit de eigen opleiding. Op Old Trafford rekenen ze nu trouwens net zo goed op dat vertrouwde recept om die glorietijden weer te doen herleven.
Daarover later meer, want laten we ook hier eerst het transferbeleid van de afgelopen jaren onder de loep nemen. Dat wordt sinds het pensioen van Ferguson bepaald door Ed Woodward, vertrouwensman van de Glazer-familie die de club in handen heeft. In Manchester is hij evenwel zeker niet de meest geliefde figuur, want net zoals in Anderlecht zullen de voorbije mercato’s vooral herinnerd worden om de talrijke flaters. Te beginnen met peperdure topaanwinsten als Angel Di Maria en in zekere zin zelfs Paul Pogba, in 2016 nog gebombardeerd tot toenmalige duurste voetballer ter wereld. Zij voldeden niet aan de verwachtingen.
RODE DUIVEL ≠ RED DEVIL
Hetzelfde kan gezegd worden over onze landgenoten Romelu Lukaku en Marouane Fellaini, wiens prijs-kwaliteitsverhouding evenmin in balans lag. Overbetaalde middelmaat die niet paste in de stijl van het huis, of toch niet in de ogen van de verwende aanhang die beter gewend is – in het Lotto Park kennen ze het gevoel. De Rode Duivels doen ons zo spontaan denken aan het lot dat Defour en Hanni daar moesten ondergaan. Spelers die intrinsiek het niveau ongetwijfeld aan konden, maar niet gesmaakt werden door de supporters. Al hadden ze dat in de bestuurskamer misschien ook best wel van tevoren kunnen weten.
Vervang Fellaini overigens door nieuwkomer Harry Maguire, die zijn recordsom voor een verdediger ook nog waard moet zien te zijn, en de vier duurste inkomende transfers in de clubgeschiedenis zijn de revue gepasseerd. Niet bepaald voltreffers, kunnen we wel stellen, en dus is de overeenkomst met Anderlecht – waar Stanciu, Sanneh, Vlap en Kums die top vier uitmaken – treffend. Ook Memphis Depay en Henrikh Mkhitaryan waren kostelijke grapjes, net zoals onder andere Fred, Anthony Martial, Luke Shaw en Eric Bailly. Zij vertoeven vandaag nog steeds op Old Trafford, maar hebben hun prijskaartje daar nog lang niet ingelost.
VERBRANDE VINGERS & PLEISTERS
Door fikse bedragen neer te tellen bij de concurrentie voor Nemanja Matic en Alexis Sanchez, en zeker die laatste vervolgens een veel te lucratief contract onder zijn neus te schuiven, stootte United zich bovendien aan dezelfde steen als Paars-Wit met Trebel. Mislukte huurlingen zien we bij zulk een Europese gigant uiteraard dan weer heel wat minder terug, al herinneren we ons een kortstondig huwelijk met Radamel Falcao dat niet helemaal volgens plan verliep. Ook aan sterren over datum verbrandde de rode kant van Manchester al eens de vingers. Bastian Schweinsteiger was een flop, zelfs Zlatan Ibrahimovic geen onvervalst succes.
Net zoals we dat voor Anderlecht niet deden sommen we hier niet alle gefaalde transfers op, maar dat we bij beide clubs nog heel wat meer namen naar voren kunnen schuiven mag u gerust van ons aannemen. Een constante daarbij is dat er in beide gevallen op een bepaald moment een verlaging van de standaard heeft plaatsgevonden, waarbij spelers in huis werden gehaald die dat respectievelijke niveau eigenlijk niet waard zijn. Veel paniekerige en kortzichtige pleisters – zoals RSCA het in haar open brief zelf noemde – op de wonde ook, maar weinig blijk van een duidelijke visie op lange termijn. Mede door de vele coachwissels.
STEUN VOOR SOLKSJAER
Die waren er ook in Manchester, waar post-Ferguson achtereenvolgens David Moyes, Louis van Gaal, José Mourinho – en tussendoor ad-interim Ryan Giggs – diens successen niet konden recreëren. De nieuwste wanhoopspoging is nu al een jaar Ole Gunnar Solksjaer, waarmee United teruggreep naar een clubicoon om de ondergang tegen te gaan. In het begin ging dat nog gepaard met veel enthousiasme en even leek de revival ook echt ingezet, maar aan het eind van vorig seizoen volgde de ontnuchtering met een povere twee op 15. Weg Champions League, waar Barcelona in de kwartfinale ook nog eens veel te sterk bleek.
Halfweg deze campagne komt de Engelse recordkampioen andermaal wisselvallig voor de dag. Na elke goede prestatie – bijvoorbeeld de stuntzege op bezoek bij stadsrivaal City vorige week – flakkert echter direct de hoop op meer weer op, gedragen door de steun voor Solksjaer en het geloof in jong talent van eigen kweek als Scott McTominay, Mason Greenwood en vooral Marcus Rashford. De fans staan dan ook te popelen om weer te winnen met zelf opgeleide toppers, sinds de glorieperiode met onder andere David Beckham, Paul Scholes en Gary Neville ondanks alle miljoenentransfer toch hét handelsmerk van hun club.
ROOSKLEURIGE TOEKOMST
In Anderlecht heet de rots in de branding Vincent Kompany, de vele jonkies onder zijn vleugels zijn te talrijk om op te noemen. De drie goudhaantjes vermeldden we hierboven al, ook Marco Kana en Jérémy Doku konden ons al bekoren. Van de rest zijn we voorlopig iets minder overtuigd, al wist ook in de gloriedagen uiteraard niet iedereen het waar te maken. Dat ze niet met de miljoenen konden blijven smijten, maar op zoek moesten gaan naar gerichte versterkingen om met die jeugd te mixen lijken ze net als in Manchester bij Paars-Wit desalniettemin gesnapt te hebben. Alleen jammer dat het merendeel voortdurend out is.
Het is een van de verklaringen waarom Anderlecht na de snelle start onder Frank Vercauteren weer stilviel, al wordt ook United telkens het moed voor een eventuele wederopstanding put snel terug met de voeten op de grond gezet. We hopen voor Solksjaer en co dat het na de zeges tegen City en AZ nu tegen Everton niet weer gebeurt, want hoewel ze net weer de top zes binnen slopen staan ze na dit weekend mits een nederlaag evengoed weer negende in de Premier League. Hoe dan ook oogt de toekomst met al dat jong geweld erbij eindelijk weer rooskleurig, zeker na de opsteker op bezoek bij de tegenwoordig sterkere rivaal. In Old Trafford kunnen ze zich er alvast aan optrekken, in het Lotto Park mogelijk ook. Nog één overeenkomst meer mag er voor de verplaatsing naar Standard namelijk best wel bij.
