Arne Decraene
Club Brugge gaat komende winter op zoek naar een nummer 9, Anderlecht en KRC Genk wellicht naar een nieuwe nummer 10 – onder meer. Vreemd, want afgelopen zomer legde deze drie clubs nog ettelijke miljoenen op tafel om precies die rollen in te vullen. Dat diep in de zakken tasten dan ook lang niet altijd gelijkstaat aan gegarandeerd succes wordt momenteel zowel in Jan Breydel, het Lotto Park áls de Luminus Arena echter niet voor het eerst geïllustreerd. Een overzicht.
CLUB BRUGGE
De man die deze lijst inspireert heet David Okereke, al heeft de spits van Club Brugge net als alle andere zomertransfers die hieronder aan bod zullen komen uiteraard nog tijd om zijn prijskaartje waar te maken. Met zeven goals in 15 competitieduels doet hij het trouwens nu ook weer niet zó slecht, maar van een recordaankoop van acht miljoen mogen we toch net iets meer verwachten. De 22-jarige Nigeriaan kon zijn snelle start dan ook niet doortrekken en heeft het nu stilaan zelfs verkorven bij de fans. Die roepen steeds luider om Jelle Vossen, sinds kort opnieuw op de bank en wie weet weldra dus zelfs terug aan de aftrap.
Dat was voor het seizoen vast niet de intentie, want voorin is de publiekslieveling al lang geen eerste keuze meer. Dat werd vorig jaar nog pijnlijk duidelijk gemaakt toen Kaveh Rezaei even de duurste aanwinst in de clubgeschiedenis werd, een status die de Iraniër dus wel niet lang kon vasthouden. Net zomin als zijn plek in de kleedkamer overigens, want intussen voetbalt Rezaei alweer in Charleroi. Daar vond hij wel zijn oude vorm terug, iets waar Koen Daerden nooit meer in slaagde. De ex-middenvelder kwam in 2006 voor een toenmalige monstersom van vier miljoen over van Genk, maar flopte mede door blessures in Brugge.
Drie van de vijf duurste transfers die Club ooit realiseerde, pakten zo – voorlopig, in het geval van Rezaei en vooral Okereke – verkeerd uit. Alleen Hans Vanaken en Simon Mignolet waren absolute voltreffers, in de top tien vinden we verder nog weinig tot de verbeelding sprekende namen terug. Het hoeft dus niet te verwonderen dat slechts één speler zich zowel een van de tien duurste inkomende áls uitgaande transfers mag noemen. José Izquierdo verdiende immers als enige zijn zware investering dubbel en dik terug, voor het overige liet Vincent Mannaert vooral zien een prima oog te hebben voor lucratieve ruwe diamanten.
Voor goudhaantjes als Wesley Moraes, Arnaut Danjuma, Marvelous Nakamba en Carlos Bacca – samen met Izquierdo de enige Brugse vertrekkers die de kaap van 10 miljoen overschreden – werd opgeteld (!) namelijk ongeveer hetzelfde bedrag opgehoest als voor Okereke alleen. Ook de volgenden die dat rijtje allicht weldra zullen vervoegen, Emmanuel Dennis en Krépin Diatta, werden voor een betrekkelijk lagere prijs in huis gehaald. Less is more, laten we dus zeggen, een begrip dat eigenlijk doorheen heel dit overzicht aan verkwiste vermogens van toepassing is. Niet in het minst bij de eeuwige aartsrivaal van Blauw-Zwart.
RSC ANDERLECHT
In de ellenlange zoektocht naar een nieuwe Prins van het Astridpark trok Anderlecht al meer dan eens de geldbuidel open. Deze zomer werd zo maar liefst acht miljoen neergeteld voor Michel Vlap, maar die kon tot dusver verre van overtuigen. In Brussel duikt dan ook stilaan weer het doembeeld van Nicolae Stanciu op, de beruchte 'man van 10 miljoen' die na anderhalf jaar met flink wat verlies al bij het huisvuil werd gezet. Een fikse domper die Paars-Wit nu mogelijk met Vlap, maar al bijna zeker met Bubacarr Sanneh nog eens zal overdoen. De verdediger van acht miljoen komt ook bij huurclub Göztepe immers niet aan de bak.
Net als in Brugge ziet de – hier nog heel wat duurdere – top tien er ook achter dat matige drietal niet al te fraai uit. Sven Kums was een tegenvaller, over Steven Defour zijn de meningen nog steeds op z'n zachtst gezegd verdeeld. Nieuwe spits Kemar Roofe roept in iets mindere mate dan Vlap dan weer nu al de eerste twijfels op, het verdere verloop van Landry Dimata zijn carrière bij de recordkampioen lijkt vooral van diens knie af te hangen. Van alle spelers die Anderlecht ooit meer dan vijf miljoen hebben gekost, kunnen we zo alleen Aleksandar Mitrovic als een onverdeeld succes bestempelen. Zeker op financieel gebied.
Lukasz Teodorczyk had ook een bom geld kunnen opleveren, ware het niet dat Paars-Wit na het oppikken van zijn aankoopoptie gek genoeg toch geen overnemer vond. De topschutter van 2017 viel vervolgens door de mand en werd uiteindelijk een jaar later zelfs met verlies verkocht. Pas op plaats 10 vinden we zo nog eens een échte voltreffer terug. In dezelfde zomer als de overgang van Daerden naar Brugge, plukte Anderlecht in Gent voor hetzelfde bedrag namelijk niemand minder dan Mbark Boussoufa weg. Een icoon én verpersoonlijking van het DNA waar de aanhang in deze donkere tijden met weemoed aan terugdenkt.
Met uitzondering van Mitrovic, nog jong maar met zijn kostplaatje van vijf miljoen destijds wel goed voor een clubrecord, waren het dus echter niet de meest prestigieuze transfers waar Anderlecht het best mee scoorde. Integendeel: bijna elke keer RSCA met de spierballen rolde, draaide dat uit op een fiasco. Samen met enkele Congolese goudklompen als Chancel Mbemba en Dieumerci Mbokani was de echte goudmijn zo altijd al Neerpede, dat winstgevende kleppers als Youri Tielemans, Romelu Lukaku, Leander Dendoncker en Vincent Kompany voortbracht. Het recept dat Anderlecht nu ook uit de penarie moet helpen, dus.
KRC GENK
Dat brengt ons ten slotte bij regerend – of mogen we nu al zeggen uittredend? – landskampioen Genk. De Limburgers worden terecht alom geloofd om hun succesvolle transferstrategie, maar ook hier wordt de bal opvallend vaak misgeslagen wanneer het grote geld wordt bovengehaald. Voorlopig leverde het forse zomeroffensief bijvoorbeeld weinig op, met recordaanwinst Théo Bongonda als zwaarste teleurstelling. Ook van Ianis Hagi werd veel meer verwacht, andere dure vogels als Paul Onuachu en Patrik Hrosovsky gunnen we vooralsnog het voordeel van de twijfel. Top kunnen we het echter allemaal moeilijk noemen.
Genk hoopt dan ook vurig dat dit prijzige viertal hun alles bij elkaar genomen matige niveau dringend nog wat op kan krikken, want samen vormen zij maar liefst vier van de zes duurste inkomende transfers in de clubgeschiedenis. Bongonda, Onuachu en Hrosovsky vervolledigen zelfs onder hun drietjes het podium, daarachter krijgen we andermaal enkele fameuze flops te zien. Of wat dacht u van Marcus Ingvartsen en Ilombe Mboyo, spitsen die met veel bombarie werden binnengehaald maar na twee roemloze seizoenen al even geruisloos weer vertrokken? Voor beiden bleek het etiket van recordaankoop te zwaar om dragen.
Die laatste had in 2013 nochtans nog Daerden en Boussoufa overtroffen als duurste binnenlandse transfer ooit, een eer die vandaag voor Bongonda is weggelegd. Hoog in die lijst vinden we trouwens ook nog altijd Neeskens Kebano terug. De vlugge aanvaller met de prachtige naam – en een prijskaartje van vier miljoen – werd al bij al zonder verlies verkocht, maar een succes kunnen we zijn korte passage eveneens moeilijk noemen. Datzelfde bedrag werd ten slotte inmiddels bijna drie jaar geleden ook voor Pierre Desiré Zebli neergelegd, maar ondertussen is het nog maar de vraag of hij zelfs ooit het Genkse shirt aan zal trekken.
Ook in de Luminus Arena speelt zich dus hetzelfde liedje af. Pocherige topaanwinsten stelden keer na keer teleur, terwijl lucratieve vertrekkers als Sergej Milinkovic-Savic, Wilfred Ndidi, Ruslan Malinovksyi en Leon Bailey stuk voor stuk heel wat minder kostten. Net zoals in Brugge is dat overigens ook voor de volgende garde, Sander Berge en Ally Samatta, het geval. Dat die laatste het pleit won van de veel duurdere Nikos Karelis zegt daarbij alles over het punt dat we hier proberen te maken. Met jongens als Leandro Trossard, Thibaut Courtois en Kevin De Bruyne leverde bovendien net als in Anderlecht ook de jeugd al flink wat op.
TOPAANKOOP = FLOPAANKOOP
In het algemeen kunnen we dus stellen dat spelers waarvoor Belgische topclubs hun normale bovengrens doorbreken, slechts zelden aan de verwachtingen kunnen voldoen. AA Gent maakte het al mee met Franko Andrijasevic en Mamadou Sylla, al lijkt Michael Ngadeu nu wel een voltreffer. Antwerp schoot tot dusver dan weer mis met Manuel Benson, bij Standard waren onder andere Victor Ramos en de tweede termijn van Mémé Tchité geen onvervalst succes. De conclusie is dan ook dat een dure topaankoop in de Jupiler Pro League helaas bijna altijd gelijkstaat aan een flopaankoop – en een heleboel verloren miljoenen.
Dat onze competitie bij uitstek een plaats is om ruwe diamanten te laten ontbolsteren en vervolgens met veel winst door te verkopen, hoeft dus niet te verbazen. Gecombineerd met een goede opleiding blijft de slimste strategie om succes te oogsten namelijk het opspeuren van goedkope, talentvolle jongeren wiens potentieel hopelijk ten volste benut kan worden. De recente flops zijn zo nog maar het laatste bewijs hoe clubleiders hun focus het best op een iets lager segment van de markt kunnen richten. Tenzij de politiek daar weldra een stokje voor steekt door de minimumlonen voor niet-EU'ers op te schroeven, natuurlijk.
LEES OOK: 'Fink op de schopstoel: spelersgroep keert volledig'
