Het woord 'project' levert tegenwoordig weer het ene Paars-Wit getinte zoekresultaat na het andere op, want na de één op zes tegen KV Kortrijk en KV Oostende staat Anderlecht terug bij af. Zoals in elke crisis wordt er dan ook duchtig op zoek gegaan naar de schuldigen voor de situatie, al lijken de zondebokken in het Lotto Park wel legio te zijn. Wij leggen de verschillende verantwoordelijken hun rol onder de loep.
De vier spilfiguren van Anderlecht behoeven eigenlijk geen introductie, zeker niet nu ze na de nederlaag in Oostende allen uitgebreid in de media aan bod kwamen. Zo verliet voorzitter Marc Coucke na woorden met de nieuwe wind aan de kust vroegtijdig het stadion waar hij nog steeds de eigenaar van is, mocht sportief directeur Michael Verschueren het bij de landelijke pers andermaal komen uitleggen, verblijdde Vincent Kompany ons eindelijk nog eens met een interview en werd hoofdcoach Frank Vercauteren zijn synergie met de speler-manager in vraag gesteld. Ook op sociale media waren al deze namen trending en voer voor talrijke discussies over wie nu juist de verantwoordelijkheid draagt voor de huidige malaise bij de recordkampioen. Wij proberen de debatten met een uiteenzetting van de feiten wat vooruit te helpen.
MARC COUCKE
Bijna twee jaar geleden raakte bekend dat Coucke de nieuwe eigenaar van Anderlecht zou worden, maar veel plezier beleefde hij nog niet aan zijn nieuwe speeltje. In zijn haast om komaf te maken met het verleden sloopte de zakenman veel heilige huisjes, maar die innovatiedrang werd niet gekoppeld aan de verhoopte resultaten op het veld. Coucke kwam zo al snel onder gigantisch veel druk te staan, mede ook omdat het falen van de eerste transfergolf onder zijn bewind door de aanhang bijna volledig in zijn schoenen werd geschoven. Per slot van rekening was het hij die Luc Devroe op dat vlak de volmacht gaf.
Sindsdien kunnen we de preses eigenlijk alleen maar verwijten dat hij in al zijn wanhoop om beter te doen te vaak het geweer van schouderde wisselde. Devroe en Frank Arnesen kunnen ervan meespreken, Hein Vanhaezebrouck enigszins ook. Hoewel Coucke zo lang mogelijk zijn best deed om de toptrainer de hand boven het hoofd te houden, kwam HVH na zijn ontslag immers met enkele hallucinante verhalen over kleedkamertaferelen en opgedrongen transfers naar buiten. Mocht de situatie niet zo schrijnend zijn, zouden we hier echter veel minder belang aan hechten. Scorebordjournalistiek geldt ook in deze context.
Het neemt niet weg dat Coucke heel wat zaken beter aan had kunnen pakken, maar dat hij nu alweer kop van jut is bij de fans vinden wij toch overdreven. Behalve zelf opstappen deed de voorzitter de laatste tijd namelijk exact wat zij wensten, met de terugkeer van Kompany als absoluut hoogtepunt. Die kreeg zelfs vol vertrouwen de sleutels van het Lotto Park in handen, tot die last toch te zwaar om dragen bleek en de hulp van Vercauteren werd ingeroepen. Een beslissing die Coucke nu kwalijk wordt genomen, al zouden we net zo goed kunnen opperen dat hij Kompany én de supporters op die manier juist een gunst deed.
We durven het ons nauwelijks afvragen, maar waar zou Anderlecht nu staan mocht Kompany gewoon verder hebben aangemodderd? In alle heimwee naar diens project zouden we het soms al eens vergeten, maar in die periode pakte RSCA wel een schamele zes (!) op 27. Als Paars-Wit komend weekend wint van Charleroi, zal dat totaal in de negen matchen nadien verviervoudigd zijn. Laten we bovendien ook niet de erfenis van het vorige bestuur en de puinhoop die Herman Van Holsbeeck achterliet vergeten. Coucke is een van de favoriete zondebokken in Anderlecht, maar hem overladen met alle schuld is niet correct.
MICHAEL VERSCHUEREN
Al kunnen we ons toch ook bedenkingen maken bij het heilige vertrouwen dat de voorzitter lijkt te hebben in Verschueren – of moeten we het toch niet verder zoeken dan diens rol als architect achter Coucke zijn presidentschap? Hoe het ook zij en al zijn clubliefde ten spijt, veel meer dan 'de zoon van' bleek hij nog niet te zijn. Alleen lijkt Verschueren alvast niet opgewassen tegen de taak, want nadat hij de transfers eerder nog samen met Devroe regelde kreeg hij na diens ontslag snel Frank Arnesen naast zich. Nu hebben volgens hemzelf Kompany, Vercauteren, Pär Zetterberg én Jean Kindermans dan weer allemaal een stem.
Zijn twee voornaamste missies van de voorbije mercato – een direct inzetbare spits vinden en de overvolle spelerskern uitdunnen – gingen bovendien hopeloos de mist in, schoon schip maken met het verleden zat er zo nog niet in. In welke mate de sportief directeur betrokken was bij de transfers die Anderlecht wél afgerond kreeg, is overigens ook nog maar de vraag. Kemar Roofe, Nacer Chadli, Samir Nasri en Philippe Sandler kwamen allen op voorspraak van Kompany, Michel Vlap en Derrick Luckassen waren naar verluidt dan weer aanwinsten uit het netwerk van Arnesen. Wat Verschueren dan uitspookte, is ons een mysterie.
Het gebrek aan vuurkracht op deze belangrijke post staat in schril contrast met de andere topclubs in ons land, waar mannen als Vincent Mannaert, Michel Louwagie, Dimitri De Condé en Luciano D'Onofrio de touwtjes stevig in handen hebben – bij Standard lijkt helaas Mogi Bayat tegenwoordig dan weer de plak te zwaaien. We kunnen dan ook moeilijk inschatten hoeveel vertrouwen we moeten hebben in het winters transferoffensief dat Verschueren aankondigde, want eigenlijk weten we zelfs niet eens wie uiteindelijk de finale beslissing neemt. Een onduidelijkheid die in Anderlecht stilaan een gewoonte lijkt te worden.
Een twee –of drietal versterkingen mochten we volgens de sportief directeur wel verwachten, maar voor welke posities dat dan zal zijn en naar welke profielen er precies gezocht wordt blijft een vage kwestie. Komt er bijvoorbeeld een linksachter en, zo ja, moet dat dan een inverted full back of een klassieker type zijn? Hoe zit het dan met het vertrouwen in de jeugd? En welke fondsen zijn er nu voorhanden? Wat we krijgen zijn echter vooral tegenstrijdige uitspraken, iets wat steeds vaker onze ergernis opwekt. Al blijft het natuurlijk wel lovenswaardig dat Verschueren steeds weer opnieuw als enige de media durft trotseren.
VINCENT KOMPANY
Zijn leven zou alvast een stuk simpeler zijn mocht Kompany wat meer zelf aan het woord komen – en dan niet op die arrogante manier, bol van de holle strijdkreten, als zondag. De speler-manager verdween sinds zijn blessure immers niet alleen uit het basiselftal, maar meteen ook volledig van het toneel. Zijn mening over de afgang in Brugge, de brilscore tegen Waasland-Beveren of de aanstelling van Vercauteren kregen we zo niet te horen, zelfs een kleine update over zijn eigen fysieke toestand was teveel gevraagd. Logisch gezien zijn status, wordt dan gezegd, maar van de leider van een project verwachten we toch wat anders.
Dat Kompany zich over de hetze naar het onderzoek rond zijn ambigue statuut niet wou uitspreken kunnen we nog begrijpen, al had een woordje duiding uiteraard best wel gemogen. Veel interessanter zou evenwel zijn om eens te horen hoe de samenwerking met Vercauteren nu precies verloopt, wie waar zijn accenten legt en bij wie we ons oor te luisteren moeten leggen voor de eindverantwoordelijkheid. Op papier ligt die bij Vercauteren, maar wie Anderlecht in Oostende zag spelen zal dat gerust in vraag durven stellen. De extreme opbouw van achteruit en keuze voor Sambi Lokonga als enige controleur pakte alvast slecht uit.
Kompany blijft echter benadrukken dat hij "nooit opgeeft", een koppigheid die wij eerst ook nog wel als nobel wouden omschrijven maar hoe langer hoe meer op een gebrek aan inzicht begint te lijken. Geen enkele andere trainer, en al zeker niet een nieuwkomer in het vak, zou hier alleszins mee weg komen zonder aan de tand gevoeld te worden. Zelfs zonder de lullige tegengoals aan de kust bewees de visie van Kompany namelijk voorlopig allesbehalve doeltreffend te zijn. Noch op offensief vlak, waar Anderlecht vaak onmondig oogt, noch achterin waar Hendrik Van Crombrugge zich al te vaak moet onderscheiden.
Dan zouden we kunnen wijzen op het gebrek aan kwaliteit in de kern, een valabel argument mochten we spreken over de titelkansen van Paars-Wit. In tegenstelling tot wat Verschueren mag beweren, achten wij de huidige selectie intrinsiek immers niet goed genoeg voor de top drie. Een plaats in de rechterkolom, daar hoort deze groep desondanks toch ook weer niet thuis. Het zou Kompany daarom veel meer sieren én baten om te leren uit zijn fouten – waaronder naast het tactische aspect ook het afwijzen van Vadis Odjidja en de eerdere verbanning van Adrien Trebel – dan blind te blijven volharden in de boosheid.
FRANK VERCAUTEREN
Voor een 'coach' met zo weinig ervaring – en, tot dusver, succes – in het vak zouden we het discours van de 89-voudig Rode Duivel ergens zelfs ongepast kunnen noemen. Zijn romantische visie levert niet alleen weinig resultaat op, ook van het zogezegde 'mooie voetbal' zagen wij eigenlijk te weinig terug. De intenties zijn er, dat zeker, maar aantrekkelijk spel betekent wat ons betreft ook versnelling, onvoorspelbaarheid, variatie en – vooral – kansen. Matchen van Anderlecht doen ons zo iets te veel denken aan Spanje tegen Rusland op het voorbije WK: meer dan 1000 passen, maar nauwelijks een kans en naar huis na penalty's.
Op dat vlak kwam Vercauteren de boel wat vooruit helpen, al is het moeilijk om je stempel te drukken wanneer de man met de inkt in handen geen compromissen wil sluiten. Zolang Kompany in de ziekenboeg vertoefde leek de nieuwe hoofdcoach wel even vrij spel te hebben, maar in Oostende was er – behalve Elias Cobbaut op de linksback misschien – weinig terug te zien van zijn hand in noch de formatie, noch de manier van spelen van de Brusselaars. Ondanks de twee titels die hij als trainer reeds naar het toenmalige Astridpark bracht, delft Vercauteren qua populariteit namelijk fiks het onderspit tegen King Kompany.
Niet dat dit veel zou mogen uitmaken, maar Anderlecht leeft dezer dagen nu eenmaal bij gratie van het publiek. Op die manier bevindt de niet al te geliefde Vercauteren zich al van bij de start in een nagenoeg onmogelijke positie, want zelfs wanneer hij met zijn eigen werkwijze veel betere resultaten boekt heerst er ongenoegen onder de fans die volop geloofden in het proces onder Kompany. Zijn eigen filosofie verloochenen, of met een eufemisme gezegd bijschaven, en er zo alsnog het beste van proberen te maken lijkt dus de enige optie. Al is dat uiteraard niet waarvoor hij oorspronkelijk in huis werd gehaald.
Vanuit dat standpunt kunnen we de schuld dus toch weer een beetje in de schoenen van Coucke schuiven. Die koos met het vertrouwde gezicht in de Paars-Witte contreien dan misschien wel voor de juiste man om de gewenste resultaten te boeken op de korte termijn, veel verder dan Vercauteren en Kompany kunnen opvattingen over voetbal bij een topclub niet uiteen liggen. Zeker niet in de ogen van de aanhang. Wat de T1 zelf betreft, kunnen we hem ten slotte dan weer maar één ding echt verwijten. En dat is dat hij deze job nooit aan had mogen pakken en beter gewoon zijn werk in Leuven had verdergezet.
