Grote rentrees typeerden de voorbije zomermercato van de Jupiler Pro League. Steven Defour, Laurent Depoitre, Simon Mignolet en uiteraard Vincent Kompany keerden allen terug naar hun vaderland, elk met hun eigen persoonlijke redenen. En ook Kevin Mirallas koos voor een retour naar België. De komst van de zestigvoudige Rode Duivel was ook een heuse stunt, maar stond toch wat meer in de schaduw bij die van Defour, Mignolet en vooral Kompany. Dat de voorgenoemde toppers hun carrière startten bij KRC Genk, Sint-Truiden en RSC Anderlecht, en Mirallas bij het Franse Lille OSC, zal daar wellicht een rol hebben in gespeeld. Nochtans zou zijn komst een grote verrijking moeten zijn voor onze nationale competitie, maar op de Bosuil beleefden ze nog niet veel plezier aan hem. Mirallas snakt naar de bevestiging vanuit zijn geboorteland, waar hij zich terug thuis wil voelen na vijftien jaar te hebben vertoefd in het buitenland.

ONBEKEND IN EIGEN LAND

Kevin Mirallas is een geboren Liégeois. Zijn eerste dribbels pikte hij op bij het plaatselijke Patro Lensois, waarna hij al snel de belangstelling genoot van dé club uit de regio, Standard de Liège. Op de Luikse Académie schopte de talentvolle knaap het al snel tot de U19, maar lang konden de Rouches niet genieten van Mirallas. Hij was nog geen zestien jaar vooraleer hij Luik verliet voor een onzeker buitenlands avontuur, net over de grens bij Lille OSC. In de Ligue 1 debuteerde hij al als zeventienjarige en werd hij op jonge leeftijd een kwalitatieve speler, met de ambitie én het talent om het te schoppen tot de Europese top. En dit allemaal buiten het oog van de Belgische voetballiefhebber.

In 2007 leerde het Belgische publiek Mirallas dan voor het eerst kennen. Op het EK voor U21 werd een nieuwe chouchou ontdekt, opeens was België een groot voetbaltalent rijker. Mirallas werd topschutter van de Belgische ploeg en scoorde evenveel doelpunten als spelers zoals Alberto Aquilani, Ryan Babel, Miguel Veloso en ook ... Giorgio Chiellini. Voor Mirallas betekende het meteen de grote doorbraak in zijn carrière, bij de nationale U21 speelde hij zelfs de vaste aanvaller Tom De Sutter naar de bank.



DE RONALDO VOOR ARMOEZAAIERS

Zijn knappe campagne tijdens het jeugdtoernooi deed Mirallas duidelijk deugd, want bij Lille had hij er toen geen goed seizoen opzitten. Mirallas werd door de fans van Les Dogues vaak spottend 'de Ronaldo voor armoezaaiers' genoemd, een verwijzing naar de ietwat gelijkaardige speelstijl en uiterlijk van beide heren. Desondanks zette de jonge Belg grote en belangrijke stappen in Rijsel, waar hij meermaals onder handen werd genomen door spitsentrainer Patrick Kluivert. Bij Lille leerde hij ook ene Eden Hazard kennen, toen nog een broekie van pas zestien jaar. Tot vervelens toe verklaarde de kleine Hazard meermaals dat Mirallas zijn grote idool was.



Tijdens het EK 2007 voor beloften hoopte Mirallas al dat zijn goede prestaties hem enige bekendheid zouden geven in België, want tot dan was hij slechts een nobele onbekende - één van die jonge Belgen die in de Ligue 1 voetbalt ... Na het succesvolle toernooi werd de negentienjarig Mirallas uiteindelijk beloond met zijn eerste selecties voor de Rode Duivels. René Vandereycken was op zoek naar Belgisch talent en kwam uit bij Mirallas, maar ook bij Eden Hazard, Axel Witsel, Steven Defour, Marouane Fellaini, Mousa Dembele en Jan Vertonghen. Maar zijn carrière ging pas echt van start eens hij Lille verliet voor reeksgenoot Saint-Etienne.

MIRALLAS, DE ZIGEUNER

Bij Les Verts was hij nochtans geen onbetwiste basisspeler. In het Stade Geoffroy-Guichard wisselde hij vaak het speelveld af met de invallersbank, waardoor er noodgedwongen een nieuwe oplossing moest gezocht worden. Die leek zich in eerste instantie in Luik te vinden, waar Standard de nieuwbakken Rode Duivel nog niet was vergeten. Maar uiteindelijk werd gekozen voor een uitleenbeurt aan de Griekse topclub Olympiakos Piraeus. Daar vond hij onmiddellijk zijn draai waarna de Thrilos hem overnamen op definitieve basis. Het werd een groot succes. Mirallas won er de Griekse titel én werd topschutter. Daarnaast groeide hij bij de Rode Duivels uit tot een vaste basisspeler.

Door zijn groeiende status als voetballer van Europees topniveau werd er niet meer gesproken over een transfer naar Standard. Het was de Premier League die lonkte naar Mirallas. Everton en David Moyes betaalden bijna acht miljoen euro voor zijn diensten, voor Mirallas werd het wel al zijn vierde werkgever op pas 24-jarige leeftijd. In Goodison Park ging het de Rode Duivel drie jaar lang voor de wind. Hij toonde zich een meerwaarde voor The Toffees én de Premier League, dat toch wel de allergrootste voetbalcompetitie ter wereld is. Maar vanaf 2017 - tien jaar na zijn grote ontdekking - ging het verkeerd bij Everton, en ook met zijn carrière.

HET VERVAL VAN MIRALLAS

In 2017 tekende Mirallas bij Everton een verlengd en verbeterd contract voor drie jaar. Hij kon er de voorbije jaren indrukwekkende stats neerleggen, met 38 doelpunten in 3 seizoenen. Vooral de samenwerking met Romelu Lukaku en de toenmalige trainer Roberto Martinez was er uitstekend. Bij het familiale Everton voelde Mirallas zich kiplekker en ook zijn gezin voelde er zich volledig in hun sas. Vrouwlief woonde graag in Liverpool, en Mirallas junior boekte knappe resultaten op school. Zelf presteerde Mirallas op topniveau en houdt hij van stabiliteit in zijn omgeving. Waarom zou hij er vertrekken?



Maar in de zomer van 2017 haalde Everton - onder leiding van Ronald Koeman - de ene aanvallende versterking na de andere binnen. Waaronder twee bekende namen van de nieuwe Nederlandse trainer, Davy Klaassen en Gylfi Sigurdsson. Het duo vormde een rechtstreekse bedreiging op de status van Mirallas als basisspeler, en aldus verdween hij uit de ploeg. Volgens Mirallas was het ooit zo sympathieke en familiale Everton omgeturnd tot een club waar het alleen maar leek te draaien rond business.

WEG RODE DUIVELS

Na drie seizoenen werd Mirallas dus overbodig bij Everton, maar ook bij de nationale ploeg verloor hij zijn plaats. Bondscoach Roberto Martinez bleef steeds loyaal aan Mirallas, maar zijn weinige speelminuten en tanende vorm lieten de Spanjaard geen andere keus dan zijn poulain te laten vallen. Er moést dringend een oplossing worden gezocht en die werd uiteindelijk gevonden bij zijn ex-club Olympiakos. Na zijn eerdere succesvolle passage in Griekenland waren de verwachtingen hooggespannen. Ook Mirallas dacht zelf dat hij daar even alles plat ging spelen, maar na een lange tijd zonder voetballen bij Everton kampte hij met een zware fysieke achterstand. Zijn eerdere topvorm zou hij nooit meer halen op het Griekse schiereiland.

Opnieuw de koffers pakken dus, en terug naar Everton. Over Het Kanaal bleef hij echter zwaar doorwegen op het loonbudget en de club rekende bijgevolg totaal niet meer op hem. Wééral moest Everton leuren met zijn overbodige speler, en dit keer mocht Mirallas verkassen naar Italië. Bij Fiorentina maakte hij de nodige minuten tijdens zijn eenjarige uitleenbeurt. La Viola betaalde Mirallas daarvoor een loon uit van 1,1 miljoen euro, maar voor een rentree bij de Rode Duivels - het uiteindelijke doel - was het allemaal nog te weinig. Ook voor Mirallas was het niet gemakkelijk, wetende dat hij volgende zomer wellicht opnieuw een andere werkgever zou mogen zoeken.

DE GROTE (R)ENTREE

1 september 2009, Het Regenboogstadion te Waregem. Rond de thuishaven van Zulte Waregem werd vooral uitgekeken naar Steven Defour. Luciano D'Onofrio stond nerveus te tokkelen op zijn gsm, te wachten op een seintje van zijn poulain. Defour haalde het wedstrijdblad niet, de middenvelder was nog eigendom van Burnley en zijn transfer naar The Great Old was nog niet afgerond. Wél op de fiche voor de match tegen Zulte Waregem: Kevin Mirallas. De kersverse aanwinst startte op de bank, logisch gezien zijn gebrekkige voorbereiding en laattijdige aankomst.



Bij Antwerp draaide het die zondagavond erg stroef, om maar een understatement te gebruiken. De club was net uitgeschakeld in de voorrondes van de Europa League door AZ Alkmaar. En tot overmaat van ramp stond The Great Old aan de rust 2-0 in het krijt tegen Essevee. Voor Laszlo Bölöni het teken om Mirallas in te brengen, maar die kwaliteitsinjectie bracht echter geen zoden aan de dijk. De eerste minuten van Mirallas in de Belgische competitie waren een feit, maar niet veelbelovend. Het zou wel goed komen, talent en ervaring verdwijnen niet zomaar ...

Mirallas koos voor Antwerp om rust en stabiliteit terug te vinden. Voor het eerst in vijftien jaar kan hij zijn voetbalkwaliteiten etaleren in de competitie van zijn thuisland. De vele transfers, verhuizingen en mislukkingen wogen zwaar door voor de familieman. Het was een beslissing die veel tijd in beslag nam, en die uitgebreid werden overlegd met het thuisfront. Financieel en sportief zette hij een stap terug, maar zijn levenskwaliteit primeerde op een nieuw buitenlands avontuur. Mirallas hoopte wel nog op een bod van Standard, nog steeds de club van zijn hart, maar een concrete aanbieding bleef uit. Het werd Antwerp.

MIRALLAS 2.0

Bij Antwerp kan Mirallas de hoge verwachtingen nog niet inlossen. Nochtans kreeg hij van trainer Bölöni meer dan voldoende zijn kans. Na zijn invalbeurt tegen Zulte Waregem kreeg Mirallas acht basisplaatsen op rij. Tegen Club Brugge volgde wel een plaats op de bank. Logisch, gezien zijn erg geringe impact op het Antwerpse voetbal. Mirallas was nog maar goed voor één doelpunt (een strafschop dan nog) en één assist. 



Nochtans geniet Mirallas een groot vertrouwen van trainer Bölöni. De zestigvoudige Rode Duivel vroeg volgens Sport/Voetbalmagazine aan de Roemeen om in een centrale positie te worden uitgespeeld. Mirallas vraagt, en Mirallas krijgt. Publiekslieveling Lior Refaelov werd daarmee verwezen naar de bank. Mirallas zou zich beter voelen in een centrale rol in de rug van Mbokani. Maar ook dat was geen groot succes. Niet voor het spel van Antwerp, en ook niet voor de prestaties van Mirallas. Hij was in die rol van centrale aanvallende middenvelder wel gretig, maar vaak te onstuimig waardoor hij vaak het overzicht verloor. Veel balverlies en en frustratie in de tribunes waren dan ook zijn deel de voorbije weken.

Toegegeven, dit Antwerp presteert niet zo constant zoals vorig seizoen, maar van Mirallas mag wel meer worden verwacht. Zelfs in een wispelturig elftal zijnde Antwerp deze jaargang. De financiële inspanning van voorzitter Paul Gheysens weegt vooralsnog niet op tegen de prestaties van Mirallas op het veld. Hij wil zich doodgraag in de harten spelen van de Antwerpse en Belgische voetballiefhebber, maar zijn tomeloze goede wil bracht nog geen zoden aan de dijk. Zijn contract loopt nog tot 30 juni, en momenteel lijkt het erg onzeker of er voor hem nog een verlengd verblijf inzit op de Bosuil. Mirallas heeft nog tot begin mei om zijn waarde te bewijzen bij Antwerp. Anders wordt het wellicht opnieuw een verhuis naar het buitenland. En van zo'n scenario gruwt Mirallas nu al ...