Glijdend op de knieën door het gras, bovenlichaam lichtjes naar achteren geheld, met gebalde vuisten en uitstekende ellenbogen die als in een prachtige symfonie ritmisch heen en weer bewegen. Spitsen die niet goed weten hoe ze een doelpunt moeten vieren, kunnen voortaan op audiëntie bij Felice Mazzu. De weldra ex-coach van KRC Genk heeft binnenkort toch tijd genoeg om zijn moves uitvoerig uit de doeken te doen, want zijn ontslag is nu alleen nog maar een kwestie van tijd.
Het was na de late winner van Paul Onuachu tegen Moeskroen, uiteindelijk amper een maand geleden, dat de Luminus Arena de Italo-Belg op zijn best te zien kreeg. Dat ene moment nemen ze hem alvast nooit meer af, net zomin als het gelijkspel tegen Napoli of de winst van de Supercup tegen KV Mechelen. Zijn palmares is dus toch alleszins één trofee rijker, al had Mazzu zich vast zoveel meer voorgesteld van die kans bij een topclub waar hij al zo lang op zat te wachten. Helaas mocht het niet zijn, want na de nederlaag tegen AA Gent blijft Genk nu achter met 20 op 42. Een gebuisd rapport waarmee de landskampioen op een onthutsende negende plaats kampeert.
GEEN CHARLEROI-CHARISMA
In het meest iconische beeld van zijn passage in Limburg zit echter meteen ook een van de verklaringen verscholen waarom de mayonaise van Mazzu er niet echt pakt. Waar de coach bij een vergelijkbare actie in Charleroi nog bedolven zou worden door zijn eigen troepen, bleef hij nu immers vol verwachting en met open armen wachten op een wederzijds teken van affectie. Toen dat er maar niet van kwam gooide hij zich dan maar zelf bij op de stapel aan spelers die intussen al gevormd was op het terrein. Niet dat we hiermee willen zeggen dat Mazzu ook letterlijk buiten zijn groep staat, maar op handen gedragen zoals dat zes jaar lang in het Zwarte Land het geval was wordt hij in de kleedkamer van de Luminus Arena zeker niet.
Ondanks de grote Italiaanse gemeenschap in Genk zag ook een aanzienlijk deel van de supporters het al van meet af aan niet zitten in de opvolger van Philippe Clement, zelfs in de bestuurskamer zou naar verluidt niet iedereen ervan overtuigd zijn geweest dat hij de juiste keuze was. Van spelers over directieleden tot de fans in de tribunes: op geen enkel gebied kan Mazzu dezelfde snaren raken als in Charleroi, waar de mensen aan zijn lippen hingen en begeesterd luisterden wanneer hij sprak. Een tekortkomend gevoel dat trouwens wederzijds is, want waarnemers merken op hoe de anders zo charismatische man steeds meer de fonkeling in zijn ogen verliest. Is het de stress van een topclub die hem stilaan teveel begint te worden?
GEEN GRANDEUR
We kunnen ons dan ook de vraag stellen of Mazzu sowieso wel geschikt is om hogerop aan de slag te gaan, met diezelfde uitbundige viering op speeldag 10 als eerste bewijsstuk. Enige ontlading na een late winner is logisch en, zeker gezien de wisselvallige vorm waarin Genk toen al verkeerde, zelfs tegen een kleine ploeg misschien wel op zijn plaats, maar we zien het zijn voorganger toch niet snel doen. Het past dan ook niet bij de grandeur van een topclub die jaarlijks wil meedoen om de titel en doet teveel denken aan een team dat blij is met elke driepunter die het mee kan graaien. José Mourinho ging ook pas op de knieën na een late Champions League-zege tegen Manchester City, niet op een zondagavond tegen Moeskroen.
Kort na zijn aanstelling sprak Mazzu bovendien vooral over het behalen van PO I wanneer het ging over de Genkse doelstellingen voor dit seizoen. Gezien de huidige situatie is dat nu inderdaad het eerste objectief, maar voor iemand die het roer overneemt bij de regerende titelhouder vonden wij het toen toch maar weinig ambitie uitstralen. Uiteraard vragen we niet om grootspraak – zulke quotes zouden nu ook als een boemerang terug in zijn gezicht gegooid worden – maar een beetje meer lef had toch best wel gemogen. Mogelijk zijn het de vele jaren als underdog in Charleroi die hun impact hebben op zijn vaste retoriek, de veelbesproken taalbarrière lijkt ons dan weer een minder grote kwestie dan wat ervan gemaakt werd.
GEEN AVONTUUR
In die eerste interviews liet Mazzu ook al vallen dat het sprankelende voetbal van het jaar voordien niet als standaard zou worden beschouwd, de nieuwe trainer wou "tevens zijn eigen accenten leggen" op het spel van de landskampioen. Tussen de lijnen konden we toen dus al lezen dat een aantal van de risicovolle patronen van Clement herzien zouden worden, wat onder meer zijn weerslag had op de prestaties van rechtsachter Joakim Maehle. Die mocht onder de vorige coach nog volop zijn avontuurlijke zelf zijn op de flank, terwijl Mazzu meer aandacht schenkt aan de manier waarop de Deen zijn defensie taken vervult. Al moeten we toegeven dat hij zijn best deed om af en toe toch eens wat offensiever uit de hoek te komen.
Eens zijn stoel begon te wankelen greep Mazzu in een reflex toch weer terug naar een iets voorzichtigere formule. Een begrijpelijke beslissing, maar wel eentje die uiteindelijk helemaal zijn doodsvonnis tekende. Zijn reputatie als iemand die geen belang hecht aan mooi voetbal snelde hem zo voorbij, de aanhang vindt nu helemaal dat de trainer niet past bij de stijl van het huis – een steeds groeiende irritatie die misschien ook bij technisch directeur Dimitri de Condé begint op te borrelen. Wanneer hij wel wou aanvallen slaagde Mazzu er dan weer vaak niet in om de juiste sleutel te vinden tegen de veelal gesloten defensies van de tegenstander. Gelukkig was er af en toe nog Onuachu om de meubels in extremis te komen redden.
GEEN REALISME
In zijn geheel genomen was het echter net iets te weinig en lijkt een ontslag dus een logische keuze, al moeten de fans nu ook niet te snel zijn om Mazzu met alle pek en veren te overladen. De fout ligt namelijk evenzeer bij henzelf, het bestuur en de spelers. Zo heersten er om te beginnen irreële verwachtingen na het voorbije boerenjaar en werd de nieuwe kern veel te hoog aangeschreven. De jonge zomeraanwinsten hebben immers tijd nodig om te rijpen, dat Théo Bongonda zich snel blesseerde en sindsdien zoekt naar zijn beste niveau is ook een tegenvaller. Het vertrek van sterkhouders als Ruslan Malinovskyi en Leandro Trossard werd zo onvoldoende opgevangen, uitstekende opleiding en scoutingsapparaat of niet.
Moeilijker in te schatten is het feit dat steunpilaren die wél op post bleven als Sander Berge, Bryan Heynen, Sébastien Dewaest en zelfs Ally Samatta ver onder hun potentieel zouden blijven. Enige decompressie na de uitzonderlijke prestaties van vorig jaar konden we wel verwachten, maar het verval is bij sommigen nu toch wel erg groot. Nu zouden we kunnen stellen dat dit te wijten valt aan het verschil tussen Mazzu en Clement, en wie weet zit hier wel een grond van waarheid in, maar het is toch in de eerste plaats aan de profvoetballers zelf om het maximum van hun capaciteiten te behalen. Van een slechte mentaliteit kunnen we dit viertal bovendien ook al niet verdenken. Soms moeten we écht niet verder zoeken dan vorm alleen.
GEEN TOEKOMST
Hoe het ook zij, dat de dagen van Mazzu in Genk geteld zijn moet nu alleen nog officieel bevestigd worden. Zijn levensloop bij de landskampioen doet zo sterk denken aan die van Hein Vanhaezebrouck in 2009, toen de Limburgers het jaar voordien niet de titel maar wel de beker hadden gewonnen. Vervolgens werd HVH fier voorgesteld als de nieuwe coach, maar eind november mocht hij met zelfs nog drie punten minder dan nu en een elfde plaats in het klassement alweer opkrassen. Ook de kritiekpunten waren met klachten over de communicatie en tactiek min of meer hetzelfde, al lagen de nuances wel net iets anders.
Vanhaezebrouck werd namelijk vooral verweten te arrogant te zijn en zijn ploeg te naïef te laten spelen, terwijl Mazzu nu net het tegenoverstelde te horen krijgt. Vast staat alleszins dat de samengestelde selectie toen schromelijk overschat werd, want hoger dan die elfde plaats zou Genk uiteindelijk niet meer eindigen. In de Luminus Arena hopen ze nu dan ook vooral dat de geschiedenis zich niet herhaalt. Hoeveel slechte voortekens De Condé en co nog mogen ontvangen, dat Mazzu er geen toekomst meer heeft lijkt na dit weekend immers toch echt wel de conclusie te zijn.
