Arne Decraene
Anderlecht is een Rode Duivel rijker. Niet Sambi Lokonga of Alexis Saelemaekers, samen met de wel weer opgeroepen Yari Verschaeren toch de jongeren die 'het proces' het best overleefd hebben, maar wel Elias Cobbaut. De verdediger werd uitgekozen als vervanger voor de geblesseerde Jan Vertonghen, een verrassende en vooral polariserende keuze van Roberto Martinez.
Niet iedereen is het namelijk met de bondscoach eens dat Cobbaut zijn selectie voor het nationale elftal wel verdiend heeft. Zo gaan er flink wat geluiden op dat Christian Kabasele (Watford), Björn Engels (Aston Villa) of Zinho Vanheusden (Standard) waardigere kandidaten vormen, waarbij vooral de Luikse fans misnoegd zijn dat hun defensieleider gepasseerd werd. Met zijn jeugdige leeftijd, natuurlijk charisma en enorme potentieel lijkt Vanheusden dan ook aan alle voorwaarden van Martinez te voldoen, met uitzondering van één belangrijk criterium: de verdediger van Standard is niet links, maar rechtsvoetig.
TERECHT RODE DUIVEL, WANT:
Wat dat betreft moeten we de Spanjaard alvast gelijk geven: Cobbaut is zowat de enige die beantwoord aan het vooropgestelde profiel als wisseloptie links achterin. Zelfs indien we onze blik voorbij de eerder genoemde concurrentie verruimen – iets wat Martinez dus zelf blijkbaar ook deed – komen we immers weinig geschikte alternatieven tegen, want ook Sébastien Dewaest, Sebastiaan Bornauw, Dino Arslanagic en Wout Faes zijn allen rechtsvoetig. Dorian Dessoleil (Charleroi) en Bruno Godeau (Moeskroen) trappen dan weer wel met het juiste been, maar Rode Duivels-materiaal kunnen we hen toch bezwaarlijk noemen.
Beiden zijn bovendien al 27 jaar oud en hebben dus heel wat minder progressiemarge dan Cobbaut, die weldra pas zijn 22ste verjaardag viert en zo eveneens in het perfecte plaatje van de bondscoach past. Zijn etiket als een van de vele floptransfers in het Lotto Park lijkt de Mechelaar alvast stilaan helemaal van zich af geworpen te hebben, met prestaties die vooral sinds zijn verhuis van de linksachter naar een meer centrale positie alleen maar in stijgende lijn zitten. Een rol als meest linkse pion in een defensie met drie zou Cobbaut gezien zijn specifieke kwaliteiten dan ook wel eens prima op het lijf geschreven kunnen zijn.
Martinez hoopt het alleszins, want zoals u intussen vast al door heeft, dreigt België na het afzwaaien van Vertonghen en Thomas Vermaelen – die andere zeldzame maar tevens al wat oudere linkspoot achterin – binnenkort anders met een schrijnend tekort aan linksvoetige verdedigers te zitten. Op de flank voetbalt met Nacer Chadli, Thorgan Hazard, Yannick Carrasco of Timothy Castagne ook al sowieso iemand tegen zijn voet, waardoor de enige twee linksbenigen snel in de punt van de aanval (Romelu Lukaku) en onder de lat (Thibaut Courtois) terug te vinden zouden kunnen zijn. Vers bloed is op dat vlak dus zeker welkom.
Het argument van Martinez dat Cobbaut als jonge, linksvoetige en polyvalente verdediger een interessante toevoeging aan zijn kern vormt, houdt dan ook best steek, zeker omdat de nieuwe Rode Duivel zijn strepen al bij de nationale jeugdploegen verdiende en een prima wissel met het oog op de toekomst kan zijn. Wat dat betreft kunnen we de bondscoach dus wel volgen in zijn redenering en begrijpen we hoe hij bij de RSCA'er terecht kwam als vervanger voor de geblesseerde recordinternational – in de kern, weliswaar, want daarom nog niet in de basis. Toch kunnen we hier ook minstens evenveel vraagtekens bij plaatsen.
MISKLEUN VAN MARTINEZ, WANT:
Laten we beginnen bij Cobbaut zelf. Die groeit zoals we hierboven al beschreven steeds meer in zijn rol als steunpilaar in het hart van de Anderlecht-defensie, maar laten we dat nu ook niet overdrijven: de debutant is bezig aan een degelijk seizoen zonder veel meer. Bovendien is dat dan nog in een kwakkelend elftal dat niet alleen in de rangschikking, maar ook qua geïncasseerde doelpunten buiten de top zes geparkeerd staat. Weinig reden om een selectie af te dwingen dus, zeker wanneer we in rekening brengen dat Cobbaut vermoedelijk zelfs terug naar de bank verhuist wanneer Vincent Kompany en Philippe Sandler weer fit zijn.
Het is dus niet zo dat de kersvers international de pannen van het dak speelt bij een team dat vandaag de status van topclub in de vaderlandse competitie kan opeisen, iets wat bijvoorbeeld Vanheusden wél kan zeggen. Samen met Engels, puik bezig bij Aston Villa in de Premier League en ook nog maar 25, wordt de naam van de 20-jarige Rouche dan ook het vaakst geopperd als iemand die een selectie meer verdient dan Cobbaut. Voorstanders van deze twee spelers halen aan dat het niveauverschil tussen hun favoriete optie en die van de bondscoach toch net iets te groot is om louter met diens betere linkerbeen te overbruggen.
Ook die noodzaak aan een linkspoot achterin zelf is enigszins relatief, want de laatste drie wedstrijden die Vertonghen en Vermaelen samen aan zich voorbij lieten gaan – vorig jaar in de Nations League en een oefenpot tegen Nederland – was er evenmin een linksvoetige verdediger voorhanden in de kern. Dedryck Boyata en Jason Denayer, nu ook van de partij, namen toen de honneurs waar en zullen dat waarschijnlijk ook in de komende EK-duels doen. Een nijpende nood aan Cobbaut lijken de Rode Duivels dus toch niet te hebben, tot een échte linkse topper opstaat kunnen jongens als Engels en Vanheusden gerust depanneren.
Het argument dat de tot centrumverdediger omgevormde linksachter in tegenstelling tot zijn concurrentie ook op de flank uit de voeten kan, gaat evenmin op. De kans dat we hem daar te zien zullen krijgen, is immers zo goed als onbestaande. Daar zal veeleer een speler van het eerder genoemde viertal Chadli, T. Hazard, Carrasco en Castagne de dienst uitmaken, want zelf speelde Vertonghen ook nog nooit als wingback in het systeem van Martinez. Bovendien zagen we bij Anderlecht al hoe Cobbaut niet geschikt is voor die rol. Als hij in de JPL moeite heeft om de hele zijlijn af te draven, zien we hem het niet bij de Rode Duivels doen.
CONCLUSIE
Om de selectie van Cobbaut als een miskleun van Martinez af te schilderen, zoals links en rechts gedaan wordt, zou dus een brug te ver zijn. Zoals we in ons eerste segment aanhaalden zijn de redenen die de bondscoach aanhaalde namelijk wel degelijk valabel om zijn keuze te rechtvaardigen. Anderzijds hadden andere spelers minstens evenveel en misschien wel meer recht om uitgenodigd te worden in Tubeke en blijft deze nieuwe Rode Duivel toch een regelrecht wit konijn uit de hoge hoed. Aangezien Martinez al vaker onder vuur kwam te liggen voor zijn selectiepolitiek had hij dus evengoed een nieuwe polemiek kunnen vermijden door voorlopig voor Engels of Vanheusden te kiezen.
Waar Cobbaut nu plots vol in de schijnwerpers staat en voortaan bij elke actie uitvoerig onder de loep genomen zal worden, had de verdediger van Anderlecht in dat geval bovendien rustig onder de radar in het vizier van Martinez kunnen blijven. Eens Paars-Wit weer volledig op poten staat en de huidige surprise du chef zijn goede prestaties ook bevestigd heeft, zou Cobbaut dan met heel wat minder heisa bij de kern kunnen worden gehaald. De zogenaamde nood aan een linkspoot is immers lang niet zo groot als de bondscoach nu doet uitschijnen, maar dat de Spanjaard af en toe als eens durft overdrijven – zie zijn analyses van zwakke tegenstanders – weten we al langer dan vandaag. Laten we nu niet hetzelfde doen en afwachten wat Cobbaut te bieden heeft. Al hadden we toch graag ook Engels of Vanheusden hun kans gegund.
LEES OOK: Same smile, more years - Saelemaekers ziet topseizoen beloond
