Een stuntzege in Madrid? Neen, daarvoor duurde de partij voor Club Brugge net vijf minuten te lang. Eigenlijk 45 minuten zelfs, want aan de rust mocht er van Blauw-Zwart bij een 0-2 voorsprong gerust al definitief afgefloten worden. Fluiten deed toen echter vooral het thuispubliek, waarna Real zich alsnog naar een billijk gelijkspel knokte. Dat die draw in het Brugse vak evenwel toch gevierd werd als een overwinning mag duidelijk zijn. Maar wat vonden de Madridistas er zelf eigenlijk van?
VoetbalNieuws stuurde een reporter mee naar Madrid om de sfeer in en rond het Estadio Santiago Bernabéu op te snuiven. Niet vanuit het standpunt van de meegereisde supporters van Club Brugge, wel te midden van de thuisaanhang. Onze man nestelde zich dan ook al van voor de aftrap tussen de seizoenkaarthouders van De Koninklijke en beleefde ook de rest van de wedstrijd in Spaans gezelschap. Uiteraard kwamen in de verrassend gevulde tribunes van het imposante stadion zo niet enkel het spel van de bezoekers, maar vooral dat van de eigen troepen veelvuldig aan bod. Met helaas een bijzondere hoofdrol voor twee Rode Duivels.
RICHTING HET STADION
Wanneer we enkele uren voor de aftrap de Plaza Mayor afschuimen op zoek naar Madrileense fans stuiten we vooral op een horde aan enthousiaste Bruggelingen. De vele mensen die we tegenkomen met een maagdelijk wit shirt om de schouders vallen dan weer vaak in de categorie van toerist, maar af en toe hebben we toch prijs. Een groepje oudere abonnees van Los Blancos wil gerust zijn mening geven over de Belgische tegenstander, al blijft de kennis van de selectie wel beperkt tot doelman Simon Mignolet. Ook Federico Ricca doet als ex-speler van Malaga hier en daar nog een belletje rinkelen.
Voor het overige noteren we vooral sporadische verwijzingen naar Victor Vazquez en Javier Portillo, Spaanse jeugdproducten van Barcelona en Real die ook nog voor Club Brugge uitkwamen. Op weg naar het stadion blijft die teneur dezelfde. Terwijl de metrostations worden overspoeld met luide Brugse gezangen – vooral Mignolet wordt bejubeld – kijken de inwoners van de Spaanse hoofdstad rustig toe. Zij zijn dit soort taferelen intussen wel gewend, want een verplaatsing naar Bernabéu is voor elke club een feest. De komst van een nobele onbekende uit België is dan ook geen reden voor commotie vooraf.
AANKOMST IN BERNABÉU
Dat zien we ook terug in de tribunes. Waar de supporters van Club Brugge al ruimschoots voor de aftrap aanwezig zijn wacht het thuispubliek schijnbaar zo lang mogelijk om een voor een binnen te druipen. Het indrukwekkende clublied – Hala Madrid Y Nada Mas – wordt dan ook al afgespeeld voor een dan nog half leeg stadion, waarmee de matige opkomst die vooraf voorspeld werd ook bewaarheid lijkt te zullen worden. Nog een voorspelling die uitkomt: het vele Blauw-Zwart dat komt piepen tussen de witte kleur van Real. De Club-fans hebben zich duidelijk niet beperkt tot de 3.600 voorziene kaartjes.
Eens we zelf onze plaats gevonden hebben zijn we gretig om opnieuw een gesprek aan te knopen met de locals, maar dat verloopt omwille van de bovenstaande redenen iets moeizamer dan verwacht. West-Vlaams lijkt haast de voertaal in de Spaanse hoofdstad, tot de lege plekken in de tribunes tijdens de opkomst van de spelers pas steeds meer gevuld geraken en de 81.000 zitjes zo alsnog bijna allemaal een Madrileense kont vinden. Op het exemplaar naast ons neemt Julián (43) plaats. De ondernemer is al meer dan 25 jaar Madridista en bereid om als onze voornaamste gesprekspartner te dienen.
VOOR DE AFTRAP
Ook Julián beschikt over bijzonder weinig kennis over de ploeg die hij zo dadelijk aan het werk zal zien ("Mignolet? Aha, is dat die vroegere reservedoelman van Liverpool?"), en dus polsen we dadelijk naar de Rode Duivels die bij zijn eigen team werkzaam zijn. Veel goeds krijgen we helaas niet te horen. De trouwe fan duikt meteen in zijn telefoon en haalt een foto van Eden Hazard tijdens de voorbereiding boven. "Te dik", luidt het harde verdict. "Zeker om onze nieuwe Galactico te zijn". Ook voor Thibaut Courtois heeft Julián weinig lovende woorden over. "Bij Atlético vond ik hem destijds nochtans érg sterk."
Enkele supporters achter ons volgen de discussie en knikken instemmend mee. De heren zijn blijkbaar ook van Zinédine Zidane geen voorstander, want wanneer de Franse coach wordt aangekondigd laten ze – niet als enigen in onze directe omgeving overigens – luid hun onvrede merken en schreeuwen ze zelfs om José Mourinho. Hoe het tij kan keren, want de Portugees werd een aantal jaar geleden zelf nog hardhandig de deur uitgejaagd. Julián ziet echter een andere reden waarom Real de laatste tijd wat van haar pluimen verloor. "De ploeg is te oud, zeker op het middenveld. Tijd voor vernieuwing."
EERSTE HELFT
De wedstrijd is nog geen tien minuten ver wanneer Emmanuel Dennis het thuispubliek voor het eerst met verstomming slaagt. Van paniek is evenwel nog geen sprake, want hun jongens zullen de scheve situatie snel wel eventjes rechtzetten. Niet dus. De Madrilenen dringen aan en creëren voorzichtig kansen, maar de Brugse snelheidsduivels voorin – met behalve Dennis ook Percy Tau als uitblinker – duiken steeds weer op in de rug van de kwetsbare Real-defensie. Wanneer Luka Modric dom balverlies lijdt en Dennis Club met zijn tweede van de avond op een verrassende 0-2 zet loopt de irritatie op.
Onder andere Nacho en vooral Lucas Vazquez, die beiden inderdaad geen al te beste beurt maken, worden vervolgens hevig geviseerd, maar vreemd genoeg heeft ook Courtois weer de bonen gevreten. Het sluitstuk wordt vanaf het tweede tegendoelpunt, nochtans toch vooral een blunder van Modric, op de korrel genomen en zelfs uitgefloten bij elk balcontact. Ook de rest van de spelers duikt onder een striemend fluitconcert de kleedkamer in, al wordt meteen duidelijk dat Courtois het kind van de rekening zal worden. Doublure Alphonse Aréola begint namelijk vol enthousiasme aan zijn opwarming.
TWEEDE HELFT
Ondanks het gejoel voor de pauze wordt de doelmanwissel – van Courtois zijn 'ziekte' is dan nog geen sprake – minder warm onthaald dan de inbreng van Marcelo voor Nacho. Niet iedereen vindt immers dat onze landgenoot met alle zonden overladen moet worden, onder wie ook Julián en de heren achter ons. Zij zagen veel liever Vazquez plaats ruimen voor Vinicius Junior en Zidane nog een extra offensieve optie achter de hand houden. Opnieuw geen goede punten voor de oefenmeester, dus. Wanneer hij Vinicius na twintig minuten alsnog laat invallen stijgt dan ook voor de tweede maal luid applaus op.
Tien minuten eerder had Sergio Ramos het Bernabéu al een eerste keer laten juichen, want na lang aarzelen van de VAR wordt zijn aansluitingstreffer dan toch goedgekeurd. Achter ons kunnen we meekijken op de schermen van de loges, waar de beelden geen uitsluitsel brengen en het merendeel van de supporters er dus niet van overtuigd is dat hun aanvoerder wel degelijk geen buitenspel stond. Terecht of niet, het doelpunt zorgt er wel voor dat de aanhang terug als één man achter hun ploeg gaat staan. De rode kaart voor Ruud Vormer werkt daarbij als een lap op een stier, wanneer Casemiro luttele seconden later gelijkstelt gaat het dak eraf.
NA DE MATCH
Verder dan een gelijkspel komt Real niet meer, waardoor de Madridistas met gemengde gevoelens huiswaarts keren. Teleurgesteld om de eerste helft en het eindresultaat, maar wel tevreden met de manier waarop hun troepen zichzelf terug in de wedstrijd knokten. De gebeten honden bij uitstek zijn Nacho en Vazquez, al veroverden ook onze landgenoten opnieuw maar weinig harten. In tegenstelling tot Courtois slaagde Aréola er aan het begin van de tweede helft namelijk wél in de meubelen te redden oog in oog met Dennis, veel fans bevestigen na afloop dan ook dat ze dit weekend tegen Granada liever de Fransman onder de lat zien staan.
Hazard krijgt voorlopig nog iets meer krediet, al begint ook het geduld met de topaankoop stilaan op te geraken. "We hadden beter Raheem Sterling gehaald", krijgen we links en rechts te horen. Snel over naar de prestatie van Club Brugge dan maar. Wat hadden ze daar eigenlijk van onthouden in Bernabéu? "Die snelle spits", geven de Spanjaarden eensgezind aan onder de indruk te zijn van Dennis, hoewel het merendeel – net zoals Julián tijdens de match – op dat moment nog steeds zijn naam niet kent en zijn acties op één hoopje lijkt te gooien met die van Tau. Na het lezen van de kranten en herbekijken van de beelden zullen ze in Madrid echter wél voor eens en voor altijd weten wie Emmanuel Bonaventure Dennis is.
