Arne Decraene
'In Youth We Trust'. Het woordje 'Purple' in de Anderlecht-slogan ruimde dik een jaar geleden al plaats voor een verwijzing naar de vele Paars-Witte jeugdtalenten die op dat moment in de A-kern werden gedropt. Dat Anderlecht vol de kaart van de jeugd trok werd achteraf – en nu nog – dan ook neergezet als een bewuste strategie. Maar is dat wel zo?
Dat Neerpede deze eeuw een heleboel toptalenten voortbracht staat alleszins buiten kijf. De trend werd meer dan 15 jaar geleden al ingeleid door Vincent Kompany en Anthony Vanden Borre, Romelu Lukaku vormde dan weer de voornaamste overbrugging naar de generatie van Dennis Praet, Leander Dendoncker en Youri Tielemans. Ironisch genoeg is het echter pas na het vertrek van al deze toppers dat de nieuwe leuze inslag kreeg, al werd ze na de terugkeer van Kompany al snel vervangen door 'Trust The Process'.
DE HAND VAN HEIN
Dat proces houdt behalve een moeizame omschakeling naar de filosofie van Pep Guardiola dus ook in dat er geduld moet worden geoefend met de vele jonkies in het – voorlopige – basiselftal. Daar kregen behalve de intussen 33-jarige Kompany onder andere Yari Verschaeren, Francis Amuzu, Jérémy Doku, Albert Sambi Lokonga, Alexis Saelemaekers, Sieben Dewaele en Killian Sardella dit seizoen als zelfgekweekte producten van eigen bodem al volop hun kans. Behalve die laatste twee hebben ze allen één ding gemeenschappelijk.
Wanneer Hein Vanhaezebrouck in oktober 2017 aangesteld wordt als opvolger van René Weiler, die het jaar voordien nog de titel had gepakt maar nooit de harten kon veroveren in het Astridpark, is er van al deze jongeren immers nog lang geen sprake. Na het eerdere vertrek van Tielemans en Praet is Dendoncker in december zelfs nog de enige speler uit de geprezen jeugdopleiding die op het veld staat wanneer Paars-Wit een 5-0 pandoering krijgt op Jan Breydel. Het sein voor HVH om een fikse ommezwaai in te luiden.
Een week later gooit hij tegen Eupen de 18-jarige Amuzu en Lokonga voor de leeuwen, het tweetal vergaart ook de rest van de teleurstellende campagne hier en daar minuten maar kan nog niet echt doorbreken. Aangezien Andy Najar nog maar eens geblesseerd is, Dennis Appiah en Alexandru Chipciu door de mand vallen en Anderlecht met een hele resem schorsingen de play-offs ingaat komt daar later dat seizoen ook nog Alexis Saelemaekers bij. De rechterflank maakt indruk en verschijnt zeven keer aan de aftrap in PO I.
HET GEVAL BORNAUW
Hoewel de eerste talenten hier de kop opsteken is dat op dat moment dus zeker geen bewuste keuze voor de jeugd. Adrien Trebel en Sven Kums zijn nog maar net het middenveld komen stofferen, op de flank beschikt Vanhaezebrouck ook over Ivan Obradovic, Massimo Bruno en Henry Onyekuru. In januari krijgen die het gezelschap van Kenny Saief en Lazar Markovic, Sofiane Hanni wordt vervangen door Ryota Morioka en topaankoop Nicolae Stanciu is er ook nog. Saelemaekers, Lokonga, en Amuzu komen zo door de zwakke prestaties eerder uit noodzaak piepen.
Op naar de zomer van 2018 en het geval Sebastiaan Bornauw. Die kan naar Oostende, maar HVH stelt zijn veto. Het geloof van de coach in de verdediger wordt echter niet gedeeld door het nieuwe bestuur, waar Marc Coucke de teugels samen met sportieve baas Luc Devroe nu echt in handen heeft. Zij verkiezen een meer ervaren defensieleider en halen maar liefst vier spelers in huis om die rol te vervullen. Antonio Milic komt mee over van KVO, ook Ognen Vranjes, James Lawrence en de peperdure Bubacarr Sanneh versterken de rangen.
Bornauw toont zich evenwel de beste van het pak en ontpopt zich vanaf speeldag één tot titularis, maar dat zijn kaart van tevoren getrokken werd kunnen we dus moeilijk stellen. Ook Lokonga en Amuzu worden bij voorkeur nog naar het achterplan verwezen, zo getuige de komst van middenvelder Yevhen Makarenko en wingers Knowledge Musona en Zakaria Bakkali. Saelemaekers krijgt wel vol zijn kans en mag de concurrentie blijven aangaan met Appiah en Najar, een strijd die hij tot het vertrek van Vanhaezebrouck ook weet te winnen.
STARTEN IN STAYEN
Voor de trainer bijna dag op dag een jaar na het debacle in Brugge afzwaait laat hij Anderlecht nog een mooi afscheidscadeau na. Als reactie op een blessuregolf dropt HVH drie weken eerder in Sint-Truiden namelijk de piepjonge Verschaeren in de ploeg, tien minuten voor tijd wordt de youngster vervangen door Doku, nog een debutant. Vooral de kwieke spelmaker verovert echter al snel de harten, wanneer Stanciu en Morioka iedereen maar blijven teleurstellen heeft de publiekslieveling zelfs al snel een basisplaats beet.
Toch wordt Peter Zulj in januari aangekondigd als de nieuwe spelverdeler, deze zomer kwamen daar ook Samir Nasri en Michel Vlap bij. Dat Anderlecht de druk willen weghalen bij het 18-jarige toptalent is uiteraard logisch, maar het illustreert toch andermaal dat Michael Verschueren en co wel degelijk pogingen ondernemen om al het jonge geweld te koppelen aan – of vervangen door? – iets meer ervaren krachten. Ook de komst van Nacer Chadli, nog maar eens een concurrent voor Amuzu en Saelemaekers, past in die optiek.
Voor we helemaal de stap naar het heden zetten merken we graag even op hoe Stayen een bijzondere rol speelde in de Paars-Witte jeugdbeweging. Niet alleen Verschaeren en Doku vierden er immers hun debuut, ook Saelemaekers maakte er een paar maanden eerder voor het eerst zijn optreden. Het was de match waar Vanhaezebrouck het befaamde 'rugnummers'-interview liet optekenen, nadat Lokonga (48) aan de aftrap was verschenen en behalve Saelemaekers (56) ook Amuzu (40), Abdoul Danté (47) en Mohammed Dauda (38) de bank bevolkten.
OUDER DAN GENK
Nadien kreeg de controversiële coach kritiek op zijn opsomming van de vele jongelingen in zijn kern als zat hij te bestellen bij de Chinees, zoals Marc Degryse het toen verwoordde, maar achteraf bekeken staat de beruchte quote wel symbool voor het punt dat we hier willen maken. We stellen namelijk vast dat Anderlecht zich door een aaneenschakeling van pech, blessures, schorsingen en tegenvallende transfers de voorbije jaren vooral genoodzaakt zag een beroep te doen op vaak nobele onbekenden uit de eigen jeugd. Een bewuste strategie kunnen we dit echter bezwaarlijk noemen.
Dat Davy Roef nooit meer een echte kans kreeg tussen de palen is daarbij een teken aan de wand, net zoals het feit dat er geen enkele spits kon doorstromen naar de A-kern. Ook voor de nieuwe jonkies die dit seizoen op het toneel verschenen – vooral Sardella en Dewaele – was er aanvankelijk eigenlijk heel wat minder speelgelegenheid voorzien, maar opnieuw beslisten de omstandigheden daar anders over. Vooral het feit dat Anderlecht door de moeizame afdanking van de vele flops enigszins gehandicapt de mercato optrok speelde daarin een grote rol.
De grote verjongingskuur wordt bovendien soms ook al eens overdreven. Met een gemiddelde leeftijd van 23,9 jaar is de Paars-Witte selectie slechts iets jonger dan die van Club Brugge (24,2) en zelfs ouder dan die van landskampioen Genk (23,3), samen tellen de twee concurrenten minder dertigers in hun kern dan Anderlecht alleen. De talrijke overbodige routiniers die niet weg geraakten en vandaag nog steeds in het Astridpark vertoeven leveren zo het ultieme bewijs dat de gefaalde transferpolitiek dé grote verantwoordelijke is voor de jeugdige basiself.
OP HET RANDJE OF TEKORT
Die kan wanneer Kemar Roofe, Landry Dimata en later ook Najar terugkeren trouwens al snel een heel wat meer ervaren aanblik krijgen, zeker wanneer Trebel en misschien zelfs Anthony Vanden Borre weer worden opgevist. Ook Derrick Luckassen lijkt binnen gehaald als titularis en moet nog ingepast worden in het team. Pas wanneer Anderlecht binnenkort eindelijk op volle sterkte draait mogen de youngsters dan ook hun waarde bewijzen in een concurrentiestrijd die – hopelijk voor Kompany en co – dan wel die van de andere topclubs in België benadert.
Bij Club Brugge en Genk, om er maar twee te noemen, krijgen jongeren van eigen bodem namelijk ook hun kans, met dat verschil dat de overvloed aan opties voor Philippe Clement en Felice Mazzu hen de luxe verschaft ze weer in de wachtkamer te zetten indien nodig. Zo werden bijvoorbeeld Thibault Vlietinck en Dries Wouters voorlopig te licht bevonden, terwijl Loïs Openda zichzelf boven Jelle Vossen en Kaveh Rezaei in de pikorde wrikte en Bryan Heynen onbetwist in de basis staat. In Jan Breydel en de Luminus Arena krijgt de jeugd dus vooral niks in de schoot geworpen.
Dat is in het Lotto Park, met alle respect voor de inspanningen die de aimabele jonkies er leveren, nu net iets teveel wél het geval. Door het gebrek aan kwaliteitsvolle alternatieven volgt de ene kans na de andere, of er nu gepresteerd wordt of niet. Op zich mooi en lovenswaardig, maar bij een ploeg met titelambities eigenlijk uit den boze. Alleen Verschaeren kon tot dusver dan ook voldoende overtuigen om zijn status te rechtvaardigen, met iets meer constante zouden we dat ook van Lokonga kunnen zeggen. Saelemaekers en Amuzu balanceren dan weer op het randje, de rest schiet op dit moment in feite gewoon nog tekort.
RONDE CIRKEL
De twee leuzen – 'In Youth We Trust' en 'Trust The Process' – louter als bluf afdoen zou net een stap te ver zijn, maar of Anderlecht écht zoveel vertrouwen heeft in het overgrote deel van deze generatie durven we dus toch te betwijfelen. Uiteraard was het wel altijd al de bedoeling om de A-kern voor een deel op te vullen met jongelingen uit Neerpede, nog steeds een knap initiatief dat past bij de rijke traditie van de recordkampioen. Toch moet er ook niet al teveel gekoketteerd worden met de veelbesproken focus op de 'kaart van de jeugd'. Die werd immers vooral getrokken uit noodzaak, te beginnen na het pak slaag in Jan Breydel op 17 december 2017. Zondag staat de verplaatsing opnieuw op het programma. Aan Anderlecht om tegen de eeuwige rivaal de cirkel rond te maken en een verrassende driepunter mee naar huis te nemen.
LEES OOK: 'Frustraties bij Union: grote naam richting uitgang'
