Arne Decraene
De transfermarkt is intussen al even gesloten, maar toch blijft het grote namen regenen die besluiten huiswaarts te keren. De volgende in het rijtje? Anthony Vanden Borre, het eeuwige enfant terrible dat nog maar eens in de armen wordt gesloten door Anderlecht. De geplaagde recordkampioen hoopt de verloren zoon weer op zijn oude niveau te krijgen en zo een van de gapende lacunes in de kern op te vullen. Slagen ze in die missie, dan heeft Vincent Kompany er een stevige versterking bij.
Zo vlug als Vanden Borre de hoogste toppen van het voetbalfirmament besteeg, zo snel viel hij vervolgens van zijn voetstuk. Hoewel de rechtsachter nog steeds 'slechts' 31 jaar oud is liggen zijn beste jaren zo al lang achter zich. Intussen is VDB zelfs al bijna drie jaar voetballer af, na een korte en vreemde passage bij het Congolese TP Mazembe. Een paar maand voor die terugkeer naar zijn roots sluit de 29-voudige Rode Duivel zijn tweede periode bij Anderlecht – of eigenlijk bij Montpellier, dat hem op dat moment huurt – nochtans nog af met de boodschap dat hij zijn schoenen aan de haak hangt.
ANDERLECHT I – TALENT EN IRRITATIE
Daarmee lijkt de cirkel rond, want het is ook bij Paars-Wit dat een dan 16-jarige Vanden Borre op 13 maart 2004 zijn debuut viert. Enkele maanden na Kompany had Hugo Broos het volgende toptalent uit Neerpede al in oktober bij de A-kern gehaald, tegen Charleroi staan de beloftevolle jonkies voor het eerst samen aan de aftrap. Na amper vijf matchen in eerste klasse heeft ook toenmalig bondscoach Aimé Anthuenis al genoeg gezien. Op 28 april wordt Vanden Borre tegen Turkije zo de op één na jongste Rode Duivel ooit.
In zijn eerste seizoen graait de rijzende ster meteen de landstitel mee, net zoals in twee van de drie jaren nadien. Vanden Borre toont in die tijd geregeld in potentie bij de beste rechtsbacks van Europa te behoren en laat zien ook op andere posities – in zijn Champions League-debuut tegen Valencia speelt hij bijvoorbeeld op het middenveld – aardig uit de voeten te kunnen. Wanneer Kompany in 2006 naar Hamburg trekt lijkt het dan ook slechts een kwestie van tijd voor ook zijn kompaan een toptransfer versiert.
Helaas vergaart VDB intussen een kwalijkere reputatie als iemand die niet altijd bij de pinken blijft. Zijn nonchalance, gebrek aan inzet of concentratie en lak aan discipline leiden geregeld tot tegengoals en wekken irritatie op bij coaches, fans en ploegmaats, zeker aangezien die allen inzien wat de verdediger écht in zijn mars kan hebben. Onder Frank Vercauteren geraakt het geduld uiteindelijk op en wordt Vanden Borre, dan bezig aan een tegenvallend seizoen, in januari 2007 opzij geschoven voor Marcin Wasylewski.
ITALIË & ENGELAND – VALLEN EN OPSTAAN
Het woelwater beseft dat de tijd is aangebroken om het Astridpark vaarwel te zeggen en verhuist voor een al bij al teleurstellende som van bijna vier miljoen naar Fiorentina, dat hem na een halfjaar weer doorsluist aan stadsgenoot Genoa. Ook daar komt de verhoopte Serie A-carrière van Vanden Borre aanvankelijk traag op gang, maar als middenvelder lijkt de doorbraak het volgende seizoen alsnog te komen. De opflakkering blijkt echter maar van korte duur, en VDB wordt al snel opnieuw vast klant op de Italiaanse bank of tribune.
Een uitleenbeurt aan Portsmouth volgt, waarmee de man die intussen al het etiket van ‘eeuwige belofte’ op krijgt gespeld – en dringend aan spelen toe moeten komen – een onverwachte kans in Engeland wordt gegund. Hoewel Vanden Borre die met een prima start in eerste instantie ook lijkt te grijpen is zijn liedje evenwel opnieuw snel uitgezongen. Pas helemaal aan het eind van de degradatiecampagne komt de rechtsachter weer boven water, alles bij elkaar vergaart hij zo toch nog 19 optredens in de Premier League.
In Genua krijgt Vanden Borre desondanks te horen dat hij niet meer op speelkansen hoeft te rekenen, waarop hij zijn contract verbreekt en in de zomer van 2010 op die manier een vrije speler wordt. Tijdens die donkere jaren op clubniveau zijn er gelukkig wel nog de Rode Duivels. Zo maakt Vanden Borre in 2008 deel uit van de selectie die een vierde plaats verovert op de Olympische spelen in Peking, later dat jaar herinnert hij iedereen nogmaals aan zijn klasse met een wereldpartij tegen Europees kampioen Spanje.
GENK & ANDERLECHT II – VERZOENINGEN
Uiteindelijk is het uitgerekend Vercauteren die Vanden Borre in september 2010 terug naar België haalt, al moet Genk door een dispuut met zijn vorige werkgever wel nog wachten tot na de winterstop voor hij in actie mag komen. Toch speelt VDB met een reeks sterke prestaties nog een belangrijke rol in de titel en lijkt de trein dus weer vertrokken. Het plotse vertrek van Vercauteren op de luchthaven in Israël en een woelige relatie met diens opvolger Mario Been roepen zijn opmars echter opnieuw een abrupte halt toe.
Vanden Borre ziet zijn contract in 2012 niet verlengd en reikt na een halfjaar zonder club voor het eerst de hand naar het vertrouwde nest. Daar besluit Herman Van Holsbeeck het kind van het huis een tweede kans te gunnen, zij het onder het nodige voorbehoud. De rechtsback krijgt geen contract, maar moet zich bewijzen bij het beloftenelftal. Na een paar dagen wordt hij evenwel al overgeheveld naar de A-kern, nog een maand later viert hij zijn rentree op bezoek bij AA Gent. Een voorbode van wat nu te komen staat?
Mocht het zover komen hopen ze in Anderlecht alvast dat VDB III een even groot succes wordt als zijn tweede periode in het Astridpark. Vanden Borre vindt er zijn oude niveau terug, viert twee opeenvolgende landstitels en mag in 2014 zelfs met de Rode Duivels naar het WK – al slaagt daar tegen Zuid-Korea, een match waarin hij eerder nog uitdagend op de bal ging staan, wel het noodlot toe in de vorm van een kuitbeenblessure. VDB knokt zich echter terug en levert onder meer nog een legendarische prestatie in de memorabele CL-comeback tegen Arsenal.
ANDERLECHT III – KANSEN EN VRAAGTEKENS
Wat nadien volgt willen ze in Anderlecht nu liefst zo snel mogelijk vergeten, al is het moeilijk de verwijzing naar de B-kern door Besnik Hasi en het beruchte ‘janetten’-interview niet op te rakelen. Echt goed komt het nadien nooit meer – zelfs een deel van de fans spuwt hem uit – maar Vanden Borre laat wel nog de volgende nu haast profetische woorden optekenen over Kompany. "Misschien begrijpen de mensen het niet, maar Vincent en ik zijn twee handen op één buik. Als hij over tien jaar Anderlecht koopt, zal hij me een job geven op de club. Hij is mijn broer voor het leven."
Tien jaar heeft het uiteindelijk niet geduurd en eigenaar is Kompany ook nog niet, maar nu zijn grote broer iets in de pap te brokken heeft lijkt Vanden Borre zijn voorspelling uit te komen. Hoe het met zijn conditie gesteld is kunnen we voorlopig moeilijk inschatten, en ook zijn huidige niveau is vooralsnog een groot vraagteken. Mogelijk zal het dan ook nog even duren voor VDB weer klaar is voor de strijd, al kan het voor Kompany vast niet snel genoeg gaan. Zijn oude strijdmakker vormt namelijk een potentiële oplossing voor een van de nijpende problemen in de Paars-Witte kern.
Daar is momenteel onvoldoende kwaliteit op de rechtsachter voorhanden, met onze excuses aan Killian Sardella. De jongeling strengt zeker zijn streng en mag op amper 17-jarige leeftijd uiteraard absoluut nog niet afgeschreven worden, maar een meerwaarde levert hij nu ook niet echt. Jongens als Thierry Lutonda en Hotman El Kababri wegen eveneens nog te licht, terwijl Andy Najar dan weer constant geblesseerd is. Voor Nacer Chadli voorziet Kompany liever een aanvallendere rol, en ook in Alexis Saelemaekers ziet de speler-manager blijkbaar geen verdediger.
Zoals veel analisten al terecht opmerkten ontbeert het Anderlecht zo aan de nodige overlappingen door de backs die nodig zijn om gevaar te stichten, een rol die Vanden Borre – indien de fysiek nog wat mee kan – op het lijf geschreven is. Ook zijn gedurfde, technische speelstijl en uiterst bruikbare polyvalentie passen perfect in het plaatje dat Kompany in zijn systeem voor ogen heeft. Zelfs als hij nog maar een schim van zijn vroegere zelf is zou VDB zo mogelijk nog een meerwaarde kunnen blijken, indien hij zijn oude niveau enigszins benadert is Paars-Wit meteen een flinke versterking rijker.
TITEL VII ?
In de visie dat Anderlecht volop de kaart van de jeugd trekt past Vanden Borre dan weer iets minder, maar dat deden onder andere Chadli en Samir Nasri ook al niet. Wie weet kan hij met al de stormen die hij heeft doorstaan zelfs uitgroeien tot een waardevolle stem voor de vele jongelingen in de kleedkamer, al past het niet direct bij zijn imago. Het meest van al hopen Michael Verschueren echter dat de verloren zoon zijn konijnenpoot nog steeds op zak heeft. Vanden Borre vierde tot dusver in zijn carrière namelijk maar liefst zes Belgische landstitels, waarbij hij meermaals pas later in het seizoen het team kwam vervoegen. Mocht het hem dit jaar opnieuw lukken, zal het een stunt van formaat zijn.
LEES OOK: Hugo Broos na tragedie: 'Het had een verwoestende impact'
