Arne Decraene
Het rijk van Herman Van Holsbeeck in de voetbalwereld lijkt definitief uit. Nadat de manager door Marc Coucke bij Anderlecht aan de kant werd geschoven wenkte een toekomst als zaakwaarnemer, maar in navolging van zijn verhoren in Operatie Propere Handen werd de Brusselaar nu ook in het dossier rond makelaar Christophe Henrotay opgepakt. De lijst van beschuldigingen aan zijn adres is niet mis: private corruptie, witwassen van geld, valsheid in geschriften, gebruik van valse stukken en vereniging van misdadigers.
Vooral Van Holsbeeck zijn dubieuze rol in een aantal uitgaande toptransfers van Paars-Wit – van Chancel Mbemba en Aleksandar Mitrovic tot Youri Tielemans – wordt onder de loep genomen. De onderzoekers menen namelijk dat de vroegere sportieve baas in het Astridpark zich bij deze transacties liet omkopen door Henrotay en fikse sommen onder tafel opstreek. Daarmee zorgt uitgerekend zijn stokpaardje nu voor zijn ondergang, want Van Holsbeeck stond gedurende zijn 15-jarig bewind vooral gekend om zijn succes aan de onderhandeltafel.
Daar wist hij doorheen de jaren een heleboel toppers naar Anderlecht te lokken, die vaak ook met de nodige winst werden doorverkocht. Zelfs zonder de vele jonge talenten die tijdens zijn ambtstermijn doorbraken – denk aan Vincent Kompany, Anthony Vanden Borre, Romelu Lukaku, Dennis Praet en Tielemans – kan er dan ook een indrukwekkende Ultieme Elf opgesteld worden uit de spelers die Van Holsbeeck tot zijn aanwinsten rekent. Wij maakten de oefening en kozen daarbij als veldbezetting voor de 4-1-4-1 zoals Kompany ze vandaag hanteert.
Doel: Silvio PROTO
Na een jaartje rijpen onder Michel Verschueren en een rustige zomer in 2004 sloeg Van Holsbeeck in 2005 zijn eerste grote slag. Tussen de vele versterkingen zat ook Keeper van het Jaar Silvio Proto, die overkwam van La Louvière en dankzij de blessure van Daniel Zitka meteen vol zijn kans kreeg. Eens de Tsjech hersteld was verhuisde de Italo-Belg echter naar de bank, na de komst van Davy Schollen werd hij zelfs even derde keuze. Een uitleenbeurt aan Germinal Beerschot volstond evenwel om zijn waarde weer te bewijzen en in 2009 na een nieuwe kwetsuur van Zitka gebombardeerd te worden tot titularis. Proto stond die plaats niet meer af en verzamelde tot zijn vertrek in 2016 maar liefst 372 optredens en zes landstitels, tussendoor werd hij nog twee keer verkozen tot Doelman van het Jaar. Een modern icoon.
Verdediging: GILLET, JUHASZ, PAREJA, VAN DAMME
Op de rechtsachter haalt Guillaume Gillet het nipt van Marcin Wasylewski, de Pool die vooral een status van cultheld geniet in Anderlecht. Gillet ligt de aanhang iets minder nauw aan het hart, maar met 330 matchen achter de kiezen was hij de twee miljoen die Van Holsbeeck in de winter van 2008 bij AA Gent neertelde toch meer dan waard. De 22-voudige Rode Duivel ontpopte zich met zijn polyvalentie tot een waardevolle kracht op meerdere posities en blonk uit op de belangrijke momenten. Zo staat zijn strafschop voor de titel in 2012 tegen eeuwige concurrent Club Brugge voor altijd in het Paars-Wit geheugen gegrift.
Centraal achterin kozen we voor Roland Juhasz en Nicolas Pareja, waardoor Mbemba uit de boot valt. De Congolees ligt vooral in balans met Pareja, want Juhasz staat buiten discussie. De Hongaar vertoefde bijna acht jaar in Anderlecht, speelde in die tijd 287 duels en groeide zowel defensief als offensief – met 28 goals – uit tot een van de beste verdedigers in België. De keuze tussen Pareja en Mbemba is dan weer meer een kwestie van voorkeur, want beiden legden een vrij vergelijkbaar parcours af. Qua type was de Argentijn evenwel het toonbeeld van de stijlrijke verdediger, Mbemba eerder een fysiek imposante stormram.
Die laatste bracht meer geld in het laatje, maar kwam al op erg jonge leeftijd naar het Astridpark en droeg zo minder de stempel van Van Holsbeeck dan Pareja. Op de linksback ging de manager dan weer constant op zoek naar concurrentie voor Olivier Deschacht, meestal zonder succes. Alleen Jelle Van Damme maakte vier jaar lang indruk, al was dat net als zijn collega aan de overkant vaak vanop een andere plek. Vandaag wordt hij vooral gelinkt aan aartsrivaal Standard, maar in Anderlecht, dat hem na reizen langs Nederland, Duitsland en Engeland terug naar België haalde, zat Van Damme misschien wel op de top van zijn kunnen.
Middenveld: Lucas BIGLIA
Opgeteld is onze defensie goed voor 11 landstitels, met Gillet en Juhasz (elk vier) als grootste slokkoppen. Ook Lucas Biglia telt vier Belgische kampioenschappen op zijn palmares, waarbij de Argentijn in 2013 met een afgeweken vrije trap tegen verrassende titelconcurrent Zulte Waregem zelfs eigenhandig zijn team over de streep trok. Nochtans had Biglia even daarvoor verstek gegeven voor de winterstage, zogezegd door migraine. Dat hij op die manier een transfer wou forceren leek zijn godenstatus bij de fans danig aan te zullen tasten, maar na de titel vertrok de toenmalige aanvoerder alsnog door de grote poort naar Lazio.
In de zeven jaren voordien had Biglia, een van de vele Argentijnse importproducten van Van Holsbeeck, zich dan ook moeiteloos ontpopt tot een van de absolute publiekslievelingen in wat toen nog het Constant Vanden Stockstadion heette. 303 keer droeg hij het Paars-Witte shirt, na zijn debuutjaar in 2007 werd hij verkozen tot Jonge Profvoetballer van het Jaar en in 2011 zelfs geselecteerd voor de Albiceleste, waar hij in 2016 in de verloren WK-finale tegen Duitsland 90 minuten op het veld stond. Een duidelijke keuze dus boven nochtans ook meer dan verdienstelijke alternatieven als Cheikhou Kouyaté en Sacha Kljestan.
Aanval: SUAREZ, HASSAN, BOUSSOUFA, JOVANOVIC
Over de posities achter de spits bestaat weinig twijfel, met een viertal dat samen negen titels, drie Gouden Schoenen en evenveel verkiezingen tot Profvoetballer van het Jaar in de wacht sleepte. Collectief is Matias Suarez, de tweede Argentijn in ons elftal, de primus met vier kampioenschappen, ook van de vermelde individuele trofeeën pronkt er telkens één op zijn schouw. Helemaal onbesproken was hij nooit, blessures weerhielden hem van zijn volledige potentieel en zijn vertrek verliep in een grimmige sfeer – met zelfs een rechtszaak tot gevolg. Op zijn hoogtepunt was Suarez echter misschien wel de beste speler in de JPL.
Die titel nam hij in 2011 over van Mbark Boussoufa, die toen na vijf seizoenen gekruid met twee titels en tal van individuele prijzen naar Rusland trok. Van Holsbeeck beklaagt zich dan ook zeker niet dat hij in 2006 een toenmalige recordsom van 4,5 miljoen over had om de Marokkaanse dribbelkont los te weken bij AA Gent, een zomer waarin hij ook Ahmed Hassan naar Anderlecht loodste. De Egyptische legende ontsteeg het niveau van de Belgische competitie, regeerde als een farao en liet het Astridpark samen met Prins Boussoufa twee jaar lang genieten van een koninklijk koppel dat we hier graag nog eens herenigen.
Om het vertrek van Boussoufa in 2011 op te vangen werd niet enkel gekeken naar Suarez, maar trok Van Holsbeeck ook de transfermarkt op. De manager zorgde voor een stunt door Milan Jovanovic, daarvoor kampioenenmaker in Luik, na een jaartje Liverpool alweer terug naar België te halen. Anders dan Steven Defour enkele jaren later wist de temperamentvolle Serviër wél snel ook de Brusselse harten te winnen, geholpen door twee landstitels in evenveel seizoenen. Nadien kreeg Jova evenwel geen nieuw contract en ging hij prompt op pensioen, sindsdien kwam hij al meermaals als geliefkoosde gast op bezoek.
Spits: Dieumerci MBOKANI
Net als Jovanovic kwam Dieumerci Mbokani na een minder geslaagd seizoen in het buitenland – in zijn geval bij AS Monaco en Wolfsburg – in 2011 terug naar Anderlecht. Terug, want vijf jaar eerder was het ook al Van Holsbeeck die de Congolees voor het eerst naar België had gebracht. Toch brak de spits door bij Standard, waar hij samen met Jovanovic een dodelijk duo vormde. Enkele dagen na zijn voormalige aanvalspartner tekende dus ook Mbokani echter voor de grote concurrent, waarmee Van Holsbeeck op een week tijd een fraaie dubbelslag sloeg en een tandem in huis haalde die zijn waarde al bewezen had.
Ook in Anderlecht pakte de mayonaise, met Mbokani als absolute uitblinker. De huidige spits van Antwerp voegde twee titels bij op zijn Paars-Wit palmares – in 2007 mocht hij ook al vieren – en nam voor zijn prestaties in 2012 de Gouden Schoen in ontvangst. Een jaar later vertrok Dieu voor 11 miljoen richting Dynamo Kiev, waarmee hij Anderlecht dus ook nog een fraaie winst opleverde. Met Aleksander Mitrovic, Nicolas Frutos en Mémé Tchité bracht Van Holsbeeck nog een heleboel andere succesvolle en lucratieve aanvalsleiders aan en was de concurrentie hier – in tegenstelling tot vandaag – het scherpst. De beste van allen, dat was echter toch Mbokani.
LEES OOK: Hayen wankelt, crisis dreigt: dé oorzaken voor verval Club
