Arne Decraene
De wederopstanding van Anderlecht laat nog steeds op zich wachten, want ook op het veld van landskampioen Genk ging Paars-Wit ten onder. De derde nederlaag van het seizoen en bijhorende twee op vijftien werd vrijdag echter al snel gedegradeerd tot bijzaak. Het echte slechte nieuws van de avond was namelijk de blessure van Vincent Kompany.
Een schijnbaar onschuldige inspeelpass op Michel Vlap bleek na 74 minuten voetbal in de Luminus Arena de druppel teveel voor de kwetsbare hamstrings van de speler-manager. Die voelde meteen de verrekking in zijn rechterdij schieten, deed teken naar de bank dat hij vervangen moest worden en ging met een teleurgestelde blik op de grasmat zitten. Een beeld dat ze helaas ook bij zijn ex-club Manchester City maar al te goed kennen.
GEEN RECORDS BIJ CITY ...
Tijdens zijn elfjarige periode in Engeland kwam Kompany 360 keer in actie voor The Citizens, goed voor een gemiddelde van bijna 33 matchen per seizoen. Op zich lijkt dat niet verkeerd, maar rekening houdend met het drukke schema van de topclubs in de Premier League is het al bij al toch een vrij bescheiden balans. Ter vergelijking: David Silva, die pas twee jaar later in het Emirates arriveerde, zit al aan 399 wedstrijden in het lichtblauwe shirt en doet met meer dan 44 optredens per campagne een flink stuk beter.
Kompany stond in Manchester in totaal dan ook maar liefst 143 keer aan de kant met een fysiek ongemak, oftewel 13 afwezigheden wegens blessure per seizoen. Zonder al die problemen had de verdediger zich moeiteloos bij de tien City-spelers met de meeste matchen op de teller geschaard en misschien zelfs de kaap van 500 duels gerond, wat hem een vijfde plek had opgeleverd tussen een heleboel oude legendes uit ver vervlogen tijden. Zijn kuit, lies en die dekselse hamstrings gooiden echter roet in het eten.
Het maakt dat Kompany zelfs enkele van zijn generatiegenoten bij de Engelse landskampioen (bijna) voor zich moet dulden. Behalve Silva stond ook Joe Hart in de Premier League immers vaker dan onze landgenoot tussen de lijnen, dit seizoen gaat ook Sergio Agüero hem normaal gezien voorbij in de rangschikking. Kompany is ontegensprekelijk het gezicht, de populaire ex-aanvoerder en het absolute boegbeeld van het moderne Manchester City, maar records om die status te staven heeft hij niet achter zijn naam staan.
... OF DE RODE DUIVELS
Eenzelfde verhaal bij de Rode Duivels, waar Kompany met zijn 89 interlands een verdienstelijke zevende plaats bezet in de lijst van recordinternationals. Met Toby Alderweireld, Eden Hazard en Axel Witsel moet hij echter wel al een aantal jongere kompanen van de Gouden Generatie voor zich dulden, ook Romelu Lukaku, Thibaut Courtois en Kevin De Bruyne zullen hem in de toekomst waarschijnlijk nog passeren. Jan Vertonghen, die de leiderspositie inneemt, is met zijn 114 caps zelfs al ver uit het zicht verdwenen.
Nochtans was het Kompany die voorbestemd leek om op een dag die rol op zich te nemen. Als piepjong kuiken van Anderlecht vierde hij op 18 februari 2004 in een verloren oefeninterland tegen Frankrijk zijn debuut, waarmee hij met zijn prille leeftijd van 17 jaar en 314 dagen op dat moment de op vier na jongste debutant aller tijden werd. In het volgende anderhalf jaar vergaarde de stijlrijke verdediger meteen 13 selecties en werd hij zo al snel bestempeld als de hoop van een natie die zopas het EK in Portugal had gemist.
Een toekomst als recordinternational leek in het verschiet te liggen, maar aanslepende rugklachten zetten Kompany toen al aan de kant. Het zou de voorbode betekenen van een interlandcarrière waarin hij al te vaak verstek moest geven voor cruciale duels en zelfs het EK 2016 aan zich voorbij moest laten gaan. Spontaan moeten we denken aan Arjen Robben, die de voorbije jaren 96 keer aantrad voor Oranje. Een memorabele en iconische periode, die echter nog zoveel meer had kunnen en misschien wel moeten opleveren.
GEEN TWEEDE JEUGD
Al zes jaar lang, maar vooral sinds 2016, blijkt de snelle opeenvolging van matchen in de Premier League een te zware last om dragen voor het frêle onderstel van de afgeborstelde atleet die Kompany nochtans is. Dat Anderlecht vorig seizoen voor het eerst in 56 jaar tijd geen Europees ticket wist te bemachtigen leek ergens dan ook welgekomen voor de teruggekeerde Prins van het Astridpark. Die kon de midweekse rust in het eerste jaar van zijn ambitieuze project niet alleen mentaal, maar ook fysiek immers prima gebruiken.
Met een twee op vijftien begon de manager Kompany dan wel met een valse noot aan zijn poging om de filosofie van Pep Guardiola in Paars-Wit te slepen, de speler bleef – de tweede helft tegen KV Kortrijk niet meegerekend – feilloos overeind. Vanuit de verdediging vond hij nog het vaakst van alle spelers af en toe een opening in de gesloten rangen waar Anderlecht tot dusver meestal tegen opbokste, op defensief vlak had de soevereine leider amper een inspanning nodig om te regeren. Het blessurespook leek dan ook ver weg.
"Ben je cynisch, of misschien wel net realistisch, dan zeg je: 'Het kon niet uitblijven dat dit zou gebeuren'", liet commentator Filip Joos vrijdagavond in de live-uitzending optekenen toen het noodlot toesloeg. Na amper vijf speeldagen werd zo wat iedereen op voorhand vreesde dan ook werkelijkheid: Kompany zijn lichaam lijkt, ondanks de lagere intensiteit in de Jupiler Pro League, niet meer in staat om voor een langere periode intact te blijven. Zijn thuiskomst bracht hem voorlopig dus niet de verhoopte – blessurevrije – tweede jeugd op.
GEEN ALTERNATIEVEN
Om na deze al bij al kleine blessure te vrezen voor het einde van zijn carrière is uiteraard te voorbarig, al vragen we ons toch af hoeveel blessureleed Kompany nog kan verwerken. Nu bleef de schade nog beperkt tot een verrekking, maar – al hopen we uiteraard van niet – de volgende zware kwetsuur loert plots weer om de hoek. We wensen het hem zeker niet toe, maar op 33-jarige leeftijd zou een nieuwe lange revalidatie misschien wel een vooruitzicht kunnen zijn waar Kompany zich niet meer aan wil wagen.
Mocht de aanvoerder van de defensie eens voor een langere periode uitvallen krijgt Anderlecht alvast met een stevig probleem te kampen dat ook in de komende weken al naar voren zal komen: het gebrek aan alternatieven achterin. Daar stuurde Paars-Wit deze zomer nog gretig een heleboel centrale verdedigers door: van Sebastiaan Bornauw, die nog een fikse som bij Keulen opleverde, over de transfervrij vertrokken Kara Mbodj tot de verhuurde James Lawrence, Bubacarr Sanneh, Josué Sa, Hannes Delcroix en Ognen Vranjes.
Behalve Philippe Sandler blijven zo enkel Antonio Milic, die ook mag beschikken en dus niet snel opgevist lijkt te worden, een heleboel youngsters en linksachter Elias Cobbaut over als opties om te depanneren. Een dunne spoeling, die Anderlecht zeker gezien het zware programma dat voor de boeg ligt wel eens zuur zou kunnen opbreken. Naar eigen zeggen was het huiswerk van Michael Verschueren af, Marc Coucke achtte de kern compleet. Misschien moeten de sportief directeur en voorzitter die visie toch maar bijstellen.
GEEN DUIDELIJKHEID
Na de desastreuze competitiestart werd uitgerekend in Genk voor het eerst actie ondernomen. Kompany zou op wedstrijddagen de regie voortaan integraal overlaten aan rechterhand Simon Davies en zich volledig gaan focussen op zijn taken als speler. Op die manier moest er meer duidelijkheid ontstaan over de rolverdeling tussen het tweetal en kreeg de Welshman iets meer verantwoordelijkheid in zijn schoenen geschoven. Het is echter nog maar de vraag wat er de volgende weken nog overblijft van die intenties.
We kunnen ons namelijk moeilijk voorstellen dat Kompany de thuisduels tegen Standard en Antwerp en misschien zelfs de verplaatsing naar Club Brugge als een normaal blessuregeval vanuit de tribune of de kleedkamer zal gadeslaan. Logischer lijkt dat de speler-manager zich net meer zal gaan toeleggen op het laatste gedeelte van zijn titel, zeker indien hij ook past voor de interlands met de Rode Duivels begin september. Davies zal zo meteen na zijn 'promotie' dus alweer tijdelijk een stap achteruit moeten zetten.
Het is maar raden naar de invloed van dit alles op de (jonge) spelerskern, dagelijkse werking en structuur bij Anderlecht, waar spelers sowieso al schipperen tussen basiself en tribune en de aanvoerdersband rondgaat als ware het een hete aardappel. Ook hoe de stukjes weer in elkaar zullen worden gepast eens Kompany zijn rentree op het veld maakt wordt interessant om volgen, zeker indien er plots wel gewonnen wordt. Bovenal is dit dan ook vooral voor Davies zelf een uiterst ongemakkelijke en onzekere situatie.
GEEN GOEDE TIMING
Blessures lopen als een rode draad door Kompany zijn carrière, waarbij de problemen al op jonge leeftijd begonnen. Vooral de laatste jaren is het echter hemeltergend om te zien hoe het icoon van Anderlecht, Manchester City én de Rode Duivels telkens opnieuw in de steek gelaten wordt door zijn lichaam. Ondanks zijn status in het Etihad wist zijn voormalige werkgever het meestal best te stellen zonder haar aanvoerder, die er op de belangrijke momenten wel bijna altijd stond. De Rode Duivels betaalden zijn vele afzeggingen dan weer meer dan eens cash, niet in het minst tijdens de befaamde EK-uitschakeling door Wales in 2016.
Ook in Anderlecht dreigt het uitvallen van de man die bij zijn terugkomst als een ware Messias werd onthaald Paars-Wit voor enkele stevige problemen te stellen. De timing kon alvast niet slechter, met een dramatische competitiestart achter de kiezen en enkele moeilijke weken in het verschiet. Misschien kan Kompany echter sterkte vinden bij dé inspiratiebron van zijn eigen leermeester. Ook Guardiola haalde zijn mosterd namelijk ergens vandaan, waarbij de Spanjaard vooral de invloed van Ajax –en Barcelona-legende Johan Cruijff graag onderstreept. De Nederlandse voetbalgoeroe sprak tussen enkele andere bekende quotes door ooit de befaamde en profetische woorden: "Elk nadeel heb z'n voordeel". Aan Kompany om het te vinden.
LEES OOK: Guardiola velt straf oordeel over reünie met De Bruyne
