Olivier Plancke
Week na week ging het voetbal van RSC Anderlecht crescendo. Voor de wedstrijd tegen KV Kortrijk was het vertrouwen dan ook groot, maar andermaal liet Paars-Wit het opnieuw afweten. Weeral vergooide Anderlecht in de tweede helft een voorsprong, weeral ging het voetbal in de tweede helft naar beneden. Het project van Vincent Kompany werd in eerste instantie op gejuich en enthousiasme onthaald, maar stilaan rijzen er steeds meer vraagtekens over de gang van zaken bij de Belgische recordkampioen. Zijn rol als speler-manager laten we nog buiten beschouwing, maar los daarvan maakt Kompany het zichzelf ook niet gemakkelijk: hij streeft Manchester City-voetbal na gecombineerd met de jeugdpolitiek van Ajax. En daarnaast moet er uiteraard nog gewonnen worden ook.
DE GEMISTE START
We zijn nog maar 4 wedstrijden ver in deze jaargang van de Jupiler Pro League, waardoor het nog veel te vroeg is om nu al conclusies te trekken over het project van RSC Anderlecht. Vorig seizoen stond Paars-Wit na evenveel wedstrijden met overtuiging op kop - 12 op 12 en 13 gemaakte doelpunten -maar haalde het nipt Play-Off 1, waarin het erbarmelijk presteerde. Dit seizoen is de schwung en het geloof terug, waarbij het voetbal veel beter is, maar de huidige puntenoogst is wel érg schraal.
Mits wat geluk, meer gunstige wedstrijdomstandigheden en een betere efficiëntie kon Anderlecht wel aanzienlijk meer punten bemachtigd hebben. Maar toch: 2 op 12 is veel te mager naar de normen van de club, ondanks de huidige staat van heropbouw waarin het zich bevindt. Zelfs de grootste voorstanders van dit project, denk aan Kompany, maar ook Marc Coucke en Michaël Verschueren, hadden dergelijke start niet verwacht.
DE GEMISTE KANS
De drie punten in het Guldensporenstadion waren dus erg welkom, misschien zelfs broodnodig. Een eerste driepunter kon het vertrouwen opnieuw doen toenemen binnen de club, het zou een primordiale motivator betekend hebben voor de jonge maar talentvolle spelersgroep. Kwaliteit is er nochtans genoeg, dat toonde Anderlecht eerder aan in élke competitiewedstrijd.
Die goede flow 90 minuten vasthouden is voorlopig nog onhaalbaar, maar o zo belangrijk. Een groeiproces gebeurt altijd met vallen en opstaan, maar de manier waarop Anderlecht de boot inging tegen KV Kortrijk was erg pijnlijk. Anderlecht was met voorsprong de best voetballende ploeg, dat is één van de principes in de voetbalfilosofie van Kompany. Maar er werd niet gewonnen en dat is een minstens even belangrijk principe voor een topclub als RSC Anderlecht. Als je dan 4 doelpunten slikt in één helft, en op die manier de belangrijke voorsprong uit handen geeft, dan moet er iets schorten.
TUSSEN MANCHESTER CITY EN AJAX
Anderlecht wil het bijna onhaalbaar aantrekkelijke voetbal van Manchester City op de mat brengen, gecombineerd met een vlotte en unieke jeugddoorstroming à la Ajax. Twee uitdagende en unieke visies die de nodige tijd en moeite in beslag nemen. Afzonderlijk zijn het al ware huzarenstukjes om te realiseren bij een 'modale' voetbalploeg, laat staan een topclub. Maar die twee verhalen in eenzelfde filosofie brengen lijkt vooralsnog onbegonnen werk, of je moet FC Barcelona heten.
Bij Anderlecht lopen er met Yari Verschaeren en Jérémy Doku wel twee absolute toptalenten rond, maar van het niveau Frenkie de Jong en Matthijs de Ligt staan ze nog lichtjaren verwijderd. Even ver als Anderlecht momenteel staat van het voetbal van Pep Guardiola. Daarnaast koppelen deze clubs hun filosofie overigens aan uitmuntende sportieve prestaties.
Jongere spelers gestaag laten integreren in het eerste elftal is ook iets wat bij Ajax en FC Barcelona gebeurt, op een minutieuze wijze. Het veelvuldig gebruiken van deze talentvolle jongeren kan hen laten ontwikkelen, maar anderzijds bestaat het gevaar om hen te 'verbranden'. Bij jonge spelers is het moeilijk te bepalen waar hun limieten of potentieel exact liggen, denk maar aan de miscasting van Dries Mertens, Michy Batshuayi en Sven Kums bij Anderlecht destijds.
DE JEUGD MAG DE BASIS (NOG) NIET ZIJN
Kompany liet dit seizoen veel prille talenten debuteren in het eerste elftal, afgezien van andere jongeren zoals Francis Amuzu, Edo Kayembe, Yari Verschaeren en Jérémy Doku, die vorig seizoen al minuten maakten. Sieben Dewaele, Killian Sardella, Anouar Ait El Hadj, Thierry Lutonda, Marco Kana en Hotman El Kababri speelden deze zomer allemaal hun eerste wedstrijden in de fanion van RSCA. Het siert Kompany om jonge spelers zonder schroom te laten starten in het basiselftal, maar niet elk jong talent is al vroeg matuur zoals Verschaeren of Kompany zelf destijds.
Ondanks het charmante project van Kompany, is het gestaag brengen van jonge maar talentvolle spelers beter dan hen meteen volledig voor de leeuwen te gooien. In die optiek is de komst van Samir Nasri, Michel Vlap, Nacer Chadli en straks ook nog Kemar Roofe een godsgeschenk, niet alleen qua voetballende kwaliteiten maar ook om de jongeren te begeleiden, en hen te laten ontwikkelen in de schaduw. Deze spelers moeten de basis vormen van het nieuwe Anderlecht, de youngsters zijn belangrijke surplussen om zo iets extra's te kunnen brengen. Maar met mondjesmaat, stap per stap.
Wanneer alle stukjes van de puzzel in elkaar vallen - de goede vorm van de ervaren spelers, de bestendige evolutie van de jonge talenten, een grotere puntenoogst én meer efficiëntie - dan kan pas een objectief beeld gesteld worden over het Project-Kompany. Nu al conclusies trekken is nog iets té voorbarig, zeker voor zo'n complexe missie. Het werd al vaak gezegd en geopperd, maar dit Anderlecht heeft tijd nodig. De huidige successen bij FC Barcelona, Manchester City zijn ook het resultaat van vallen en opstaan, gespreid over een periode van meerdere jaren.
LEES OOK: 'Renard pakt uit: Anderlecht draait Club Brugge loer'
