Arne Decraene
Zijn eerste echte test als coach van Club Brugge is met verve geslaagd. Philippe Clement loodste de vicekampioen langs Dynamo Kiev naar de laatste voorronde van de Champions League en behoudt zo het uitzicht op het kampioenenbal. Met de inbreng van Krépin Diatta en matchwinnaar Loïs Openda had de trainer zelfs persoonlijk een hand in de felbevochten kwalificatie. Toch kan hij zich misschien best ook al enkele vragen beginnen stellen.
De voorbije twee seizoenen speelde Blauw-Zwart onder Ivan Leko steevast in een 3-5-2, een systeem dat Clement echter meteen na zijn herintrede in Brugge van tafel veegde. Na het succes dat de coach gekend had in Genk was het namelijk logisch dat het clubicoon nu ook in Jan Breydel zijn eigen geslaagde recept wou uitproberen. In de nieuwe veldbezetting, een klassiekere 4-3-3, raasde Club met overtuigende zeges tegen Waasland-Beveren, STVV en KV Oostende alvast door het seizoensbegin.
STERKHOUDERS & SCHRIJVERS
De tegenstand was daarbij wel van een bescheiden niveau, al won STVV vorig weekend van Standard en pakte Oostende voorafgaand aan het duel tegen de streekgenoot nog een knappe zes op zes. Toch werd Club Brugge defensief nauwelijks echt onder druk gezet, alleen aan de kust kwam een vertimmerd elftal mede door de vele wissels eventjes in de problemen. Het nummer twee van afgelopen seizoen liet er zo geen gras over groeien om de favorietenrol voor de titel al snel flink wat extra kracht bij te zetten.
De omschakeling naar een nieuwe formatie gebeurde dan ook schijnbaar feilloos en wierp voor meerdere sterkhouders zelfs nu al zijn vruchten af. Nieuwe spits David Okereke scoort bij de vleet, wingers als Diatta, Percy Tau en Emmanuel Dennis moeten minder terugplooien, Hans Vanaken verschijnt meer voor doel en Ruud Vormer strooit weer met assists. Mats Rits bevestigt dan weer in de rol van stofzuiger, Clinton Mata mag zich vaker offensief uitleven, Simon Deli is een voltreffer en Eduard Sobol minstens een solide ‘zesje’.
Zoals verwacht staat daartegenover dat de komst van Clement ook enkele slachtoffers maakte. Dan kijken we vooral naar Siebe Schrijvers, onder Leko nog een van de spilfiguren in de brede rug van Wesley Moraes. Niet alleen zijn zowel de coach als de Braziliaan vertrokken, maar in de nieuwe bezetting is er geen plaats voorzien voor een dergelijke schaduwspits. Schrijvers wordt net zoals vroeger in Genk dan ook verbannen naar de flank, waar hij niet volledig tot zijn recht komt en niet kan opboksen tegen de stevige concurrentie.
RETRO NAAR LEKO?
Toch krijgt de aanvoerder van de nationale beloften dit seizoen misschien nog wel de kans om zijn favoriete spelletje te spelen. Niet dat we denken dat Clement zijn pionnen zomaar door elkaar zal gooien: zoals hierboven vermeld boekte de voormalige assistent van Michel Preud’homme al het nodige succes met zijn beproefde formule, waar hij dus niet zo snel van zal afwijken. Bovendien bleek de mayonaise tot dusver ook in Brugge al behoorlijk aardig te pakken. Weinig reden voor verandering, zou je dus denken.
De dubbele confrontatie tegen Dynamo Kiev kan echter gelden als een eerste echte waardemeter, waarbij vooral de terugmatch enkele – zij het voorlopig nog kleine – vraagtekens oproept. Niet dat alles plots slecht is bij Club, dat met de uitschakeling van de Oekraïners een niet te onderschatten prestatie neerzette, maar de partij in Kiev zou zo wel eens een fikse waarschuwing kunnen inhouden voor Clement en zijn staf. Die zagen zonder twijfel ook hoe hun team tegen een nog sterkere tegenstander in de problemen kan komen.
Met het oog op de Champions League, waar Bart Verhaeghe en co na de gunstige loting tegen LASK Linz nu echt wel op hopen, en de latere kampioenenstrijd tegen de andere titelkandidaten in Play Off-I moeten die euvels dan ook weggewerkt worden. Ironisch genoeg ligt het antwoord misschien wel in Leko zijn oude 3-5-2, zeker nu Clement met de terugkeer van Diatta en Brandon Mechele eindelijk over zijn volledige kern beschikt. Het systeem lijkt de sterktes en zwaktes van Club immers nog steeds als gegoten te passen.
TERUG MET DRIE
Hierboven hintten we er al op: echt tekortschieten doet hij niet, maar van alle nieuwkomers maakte Sobol tot nog toe het minste indruk. Niet helemaal zijn schuld – Okereke, Deli en Tau namen elk een blitzstart, terwijl Simon Mignolet nu eenmaal Simon Mignolet is – maar overtuigen doet de Oekraïner toch ook weer niet. Sobol is stevig in de duels, rukt graag mee op vanop zijn positie als linksachter en valt ook in de combinatie niet meteen door de mand, maar soms is hij net iets te slordig en leidt hij te makkelijk balverlies.
Defensief staat hij dan weer wel zijn mannetje – het gevaar kwam in Kiev vooral van aan de overkant, waar met Mata in principe nochtans meer kwaliteit aanwezig is – maar het ruikt af en toe allemaal een beetje naar middelmaat. We geven de huurling van Sjachtar Donetsk zeker nog een kans, al werd er met Federico Ricca van Malaga toch ook snel nog een concurrent van niveau in huis gehaald. Indien de Uruguayaan uit hetzelfde hout als Mata gesneden is kunnen we de volgende redenering dan ook meteen alweer inslikken.
Tot dan kunnen we de linksachter met stip bestempelen als de minst sterke positie in de huidige basisploeg van Clement, zeker wanneer Dion Cools moet depanneren zoals in Oostende. Indien er omgeschakeld wordt van een 4-3-3 naar een 3-5-2 zou dit dan ook het plekje zijn dat sneuvelt. Mata schuift zo weer op naar zijn stek als meeste rechtse pion in een driemansverdediging, waar hij eind vorig seizoen een geweldige indruk maakte. Deli neemt de plaats van Stefano Denswil in en Mechele wordt opnieuw de as van het trio.
MAKKELIJKER VOOR MECHELE
Vooral die laatste zou naar onze mening wel gebaat zijn bij een terugkeer naar de vroegere bezetting. Het is namelijk vanuit diezelfde rol dat Mechele zich onder Leko op huurbasis bij STVV weer in de gratie van zijn moederclub speelde, waar de Kroaat hem vervolgens hielp uitgroeien tot de clubheld die hij vandaag geworden is. Ondertussen schopte de verdediger het zelfs tot Rode Duivel, maar toch kampt hij vooral in de opbouw nog steeds met enkele mankementen die in het oude systeem zorgvuldig gemaskeerd werden.
Daarin was het door de vele opties voor de tegenstander lastiger om alle passlijnen af te snijden en de technisch ietwat beperkte Mechele vrij te laten. Vaak was het dan ook de hoger opgeschoven Denswil of Mata, die het veld breed hielden en samen met de fullback en Vanaken links of Vormer rechts een overtal op de flank creëerden, die het spel in gang kon trekken. Mechele zijn taak werd in balbezit zo grotendeels beperkt tot simpele balletjes breed, zonder daarmee een storende factor te zijn bij het uitvoetballen.
In een viermansdefensie komt er echter veel meer druk op Deli te staan, die op zich wel opgewassen is tegen de taak maar op die manier sneller in een moeilijke inspeelpass of lange bal gedwongen kan worden. In de beide duels tegen Kiev kregen we dat ook te zien, net zoals het feit dat dit spel Okereke veel minder ligt dan zijn naar Aston Villa vertrokken voorganger. Clement wilt een soortgelijk scenario liefst dan ook zoveel mogelijk vermijden, bij voorkeur zonder Vanaken al te veel terug te trekken of Rits te laten inzakken.
MEER UIT MATA
Nog een vaststelling in Oekraïne was dat Mata opvallend vaak in de problemen kwam. Iedereen heeft natuurlijk het recht op een offday, maar in de play-offs zagen we het de Angolees vorig jaar toch niet snel overkomen. De ex-speler van Charleroi en Genk nam na de blessure van Benoît Poulain het meest rechtse stekje in het defensieve trio in en leverde week in week uit een uitmuntende prestatie af tegen de beste spitsen die onze competitie te bieden heeft. Dat hij daar nu weggetrokken werd is ergens dan ook zonde.
Mata zelf zal er echter niet snel over klagen. Als zuivere rechtsachter mag hij nu nog meer dan vorig jaar naar believen oprukken richting de vijandelijke achterlijn, een verademing voor de man met zeven longen. Hoewel zijn optreden in Kiev wat minder was bewees hij tot dusver bovendien prima geknipt te zijn om net als Joakim Maehle in Genk vorig seizoen niet alleen de flank af te draven, maar terwijl ook vijandelijke wingers uit de match te houden. Mata is zonder twijfel dan ook een van de beste rechtsbacks in België.
Toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat hij vanuit een centralere positie nog nét dat tikkeltje imposanter was en er daar dus nog meer uit de populaire stem in de kleedkamer kan worden gehaald. Als extra bonus kan aan de overkant Deli zo net als Denswil vroeger regelmatiger opschuiven en hoger op het veld meevoetballen, waar de Ivoriaan met zijn goede voeten zeker een meerwaarde kan zijn. Een defensief trio van Deli, Mechele en Mata zou alvast menig aanvallend compartiment de nodige angst inboezemen.
AFRIKAANSE ANIMATIES
Aanvankelijk werd Mata in huis gehaald om in het systeem van Leko als vleugelback te fungeren, maar daar viel de keuze uiteindelijk op aanvallendere opties als Dennis, Diatta en Arnaut Danjuma. Die laatste was echter bijna het hele jaar door out met een blessure en vertrok deze zomer na één seizoen al naar Bournemouth. Zijn vervanger Tau had evenwel weinig tijd nodig om de herinnering aan de Nederlander uit te wissen en liet meteen zien waarom Club Brugge hem zo graag een jaartje wou huren van Brighton.
Nu Diatta teruggekeerd is van de Afrika Cup zal er van het drietal Dennis-Diatta-Tau helaas elke week iemand uit de boot moeten vallen. Natuurlijk zullen ze in het drukke schema van Blauw-Zwart allen zeker voldoende aan bod komen, maar we hebben het hier vooral over het vormen van een zo sterk mogelijke typeploeg die er moet staan op de belangrijke momenten. In de formatie van Clement is het dan jammer genoeg onvermijdelijk dat een van de drie Afrikaanse groeibriljanten op de bank zal moeten plaatsnemen.
Mocht de coach teruggrijpen naar de veldbezetting van zijn voorganger hoeft dat echter niet per se het geval te zijn. Net als Schrijvers komt Tau immers misschien wel nog het best tot zijn recht als pocketaanvaller achter een diepe spits, terwijl Dennis en Diatta moeiteloos opnieuw de hele flank kunnen bezetten. Meer dan vorig jaar zou het drietal bovendien geregeld van positie kunnen wisselen en met die animaties de nodige verwarring zaaien in de verdediging van de tegenstander. Ook zonder dat gegeven zou het vooruitzicht van de drie wervelwinden samen in één elftal echter al ronduit schrikbarend zijn voor elke tegenstander.
PUZZELEN VOOR PERFECTIE
Sterkhouders als Mechele, Vanaken en Vormer zijn al vertrouwd met het systeem, blonken er allen reeds in uit en kunnen zo als kapstokken voor de nieuwkomers fungeren. Okereke zou voorin dan weer alleen maar nog meer steun genieten, met als ultieme toemaatje dat invallers als Schrijvers, Jelle Vossen en in mindere mate zelfs Loïs Openda eenvoudiger in de ploeg geïntegreerd kunnen worden. Tot slot bleek de formule in het verleden al succesvol en zit er met Mignolet nu zelfs eindelijk ook nog eens een betrouwbaar slot op de deur voor wanneer er gevaar dreigt over de iets kwetsbaardere flanken. Een luxe waar Leko tijdens zijn periode in Jan Breydel nooit over kon beschikken.
Indien Clement ervoor kiest zijn eigen pad te bewandelen en vast te houden aan zijn vertrouwde 4-3-3 kunnen we hem geen ongelijk geven. De coach bewees met zijn successen in het verleden over een goede visie te beschikken en maakte ook van het nieuwe Club Brugge in geen tijd weer een geoliede machine. We willen zijn keuzes dan ook niet in twijfel trekken en zien Blauw-Zwart gerust in staat om ook op deze manier een geslaagd seizoen af te werken. In de zoektocht naar het maximaal haalbare moeten echter alle opties overwogen worden, ook degene waar de vorige regie voor koos. Misschien passen de puzzelstukjes zo nog net dat tikkeltje beter in elkaar. En kan Clement in Brugge voor het perfecte plaatje zorgen.
LEES OOK: Anderlecht-Charleroi stilgelegd: Hasi reageert op incident
