Dat er deze zomer heel wat verandering zat aan te komen bij Anderlecht was na de zesde plaats van vorig seizoen wel duidelijk, maar met onder andere Vincent Kompany, Samir Nasri en Nacer Chadli pakte Paars-Wit toch verrassend stevig uit. Volgens Marc Coucke en Michael Verschueren is het huiswerk nu dan ook af en de kern compleet. Maar is dat wel zo?
Voor Michel Vlap en Kemar Roofe werd telkens een fikse som op tafel gelegd, ook nieuwe doelman Hendrik Van Crombrugge kostte nog een aardige duit. Nasri en Kompany kwamen dan weer transfervrij naar het Lotto Park, terwijl Chadli net als Philippe Sandler voor een jaartje gehuurd wordt. Zeven aanwinsten die stuk voor stuk met de nodige adelbrieven naar Brussel afzakten en die het team volgens Verschueren in staat moeten stellen om "de verwachtingen van de fans in te lossen".
SPELER VS MANAGER
Of die meteen ook gelijk worden gesteld aan een 35ste landstitel is wel nog maar de vraag. Eerder hield de sportief directeur de boot alleszins nog af door te poneren dat de recordkampioen “binnen twee jaar weer een topclub moet zijn”. Dit seizoen moeten er in de eerste plaats dan ook enkele flinke stappen vooruit gezet worden, niet alleen in het klassement maar misschien wel vooral op het veld. Daar bleef de kritische aanhang de voorbije jaren op haar honger zitten, het 'Anderlecht-DNA' is intussen al een tijdje zoek.
Wie beter dan een kind van het huis als Kompany om de voeling met de eigen identiteit terug te vinden? De speler-manager keerde terug van Manchester City naar het oude nest, waar hij nu met de principes van leermeester Pep Guardiola weer hoopt aan te knopen met de gloriedagen van weleer, en vormde zo de eerste en belangrijkste zet in de weg terug naar de top. Met de prestigeslag wist Anderlecht alvast voor het eerst in maanden positief in het nieuws te komen en kocht Coucke weer wat krediet bij de fans.
Ook op het veld lost Kompany ondanks de schamele puntenwinst – twee op negen tegen KV Oostende, Moeskroen en KV Mechelen – de verwachtingen tot dusver meer dan in. Achterin heerst de verdediger soeverein over de inferieure tegenstand, met zijn splijtende passes en strakke inspeelballen geeft hij ook op offensief vlak het goede voorbeeld aan zijn jonge troepen. De verhoopte kwaliteitsinjectie als speler wist de 89-voudige Rode Duivel zo zeker al te brengen, als coach oogt de balans voorlopig nog wat mager.
BETERE EXEMPLAREN
Dat Kompany wel verstand heeft van het spelletje staat niettemin vast, zo blijkt ook uit de prestaties van de defensiepartner waar hij zichzelf aan koppelde. In het jaar dat ze samen de kleedkamer deelden in Manchester maakte Sandler blijkbaar al zo een indruk op zijn toenmalige aanvoerder dat die de 22-jarige Nederlander er absoluut ook in Anderlecht bij wilde. Sebastiaan Bornauw, vorig seizoen nochtans nog een van de weinigen die zich geregeld ietwat staande wist te houden, mocht prompt beschikken.
De jeugdinternational voldeed vooral in de opbouw niet aan de hoge eisen van de nieuwe wind die door het Astridpark waait, een enorm contrast met de kalme en zelfzekere Sandler. Die lijkt op alle vlakken een waardevolle pupil van Kompany te zijn en liet alvast al zien over uitmuntende voeten te beschikken. Ook verdedigend staat hij best wel zijn mannetje, al werd de Amsterdammer – die er in de openingsmatch nog niet bij was en tot hiertoe dus nog geen tegengoal slikte – daar wel nog niet echt op de proef gesteld.
In de as van de verdediging zit het zo wel snor, mocht het duo ex-Citizens toch eens geklopt worden wacht er nu met Van Crombrugge altijd nog een betrouwbaar sluitstuk in hun rug. Niet dat zijn Franse voorganger Thomas Didillon tot de categorie vliegenvangers behoort. Zijn verhaal in Anderlecht kwam echter op een gelijkaardige manier als dat van Bornauw tot een einde: vorig jaar nog een van de sterkhouders, nu vooral omwille van zijn beperkte voetballende vermogens al snel ingeruild voor een technisch beter exemplaar.
(NIET) BOVENAAN HET LIJSTJE
Ook Van Crombrugge beantwoordt tot dusver prima aan de hoge verwachtingen. De voormalige Eupen-doelman hield twee keer zijn netten schoon, straalt rust en vertrouwen uit en – vooral – toonde zich een meerwaarde in de inmiddels heilig verklaarde opbouw van achteren. Drie uitstekende versterkingen dus, en toch plaatsen we hier al onze eerste bedenkingen. Niet omwille van de kwaliteit van de aanwinsten, verre van zelfs, maar wel omdat we ons vragen stellen bij de noodzaak van die laatste twee transfers.
Spoel even terug naar 19 mei van dit jaar. In de aanloop naar de laatste wedstrijd van het voorbije seizoen, waarin het lot van Anderlecht als laatste in Play-Off I bezegeld wordt door een nederlaag in Gent, kondigt Kompany zijn rentree aan. Samen met het feit dat het slechtste Paars-Witte seizoen in 56 jaar tijd nu ook eindelijk echt afgelopen is reden genoeg om te beginnen speculeren over de nakende zomermercato. Twee zaken die toen niet bovenaan het lijstje stonden? Een nieuwe doelman en een centrale verdediger.
Met de inbreng van Van Crombrugge voor Didillon en Sandler voor Bornauw werden deze posities wel degelijk geüpgraded, maar de prioriteit leek ons toch elders te liggen. Op de backposities bijvoorbeeld, waar Anderlecht vorig jaar tal van problemen kende maar dus geen oplossingen in huis haalde. Met alle respect voor piepjonge gasten als Hotman El Kababri en Killian Sardella, maar zij schieten voorlopig toch nog tekort. Sieben Dewaele maakte dan een betere indruk, afwachten wat de plannen met Chadli zijn.
MOEILIJKE MIX & MATCH
Eenzelfde denkoefening doet ons ook op het middenveld even de wenkbrauwen fronsen. Yari Verschaeren had zich zonet opgeworpen als hét lichtpunt in een kwakkelde ploeg, een ongelooflijk knappe prestatie voor iemand die op dat momenten zijn weekdagen nog op de schoolbanken doorbracht. De youngster nam het laklustere elftal in zijn eerste jaar bij de profs geregeld bij de hand en leek dan ook klaar om dit seizoen helemaal op te staan als de absolute draaischijf. Tot Vlap en vooral Nasri op het toneel verschenen.
Dat de Nederlander erbij werd gehaald kunnen we best begrijpen, en in zijn vliegende start tegen Oostende zagen we meteen ook het scorend en technisch vermogen dat hij Anderlecht bij moet brengen. Hoewel de komst van Nasri vast een niet te missen opportuniteit was kunnen we deze transfer echter iets minder goed plaatsen, zeker wanneer we zijn veel moeizamer begin in rekening brengen. Waar Vlap nog steun moest komen bieden aan Verschaeren dreigt de Fransman het rastalent uit de eigen jeugd zo eerder te zullen blokkeren.
Waarom Anderlecht op dit moment veel meer gebaat is met de topper van eigen bodem werd dit weekend schrijnend duidelijk tegen tien man van KV Mechelen. De hele tweede helft wist een makke Nasri nergens een opening te forceren, een schril contrast met de amper tien minuten die Verschaeren nodig had om weer een stevige indruk na te laten en tenminste wél in doelrijpe posities te verschijnen. Hoe Kompany het frivole duo samen met Vlap zal kunnen laten renderen is voorlopig dan ook nog een groot vraagteken.
PLANNEN MET CHADLI
Opnieuw terug naar eind vorig seizoen. Een spelmaker had Anderlecht schijnbaar niet nodig, ook al haalde het er achteraf gezien dus wel twee in huis, maar een rijtje lager op het middenveld leek er wel wat beweging in de maak. Peter Zulj was namelijk door de mand gevallen en had zijn grote beloftes – of is het mond? – niet waar kunnen maken, Sven Kums en Adrien Trebel werden lichtjes en intussen hard naar de uitgang geduwd. Het leek dan ook een van de grote pijnpunten die deze zomer als eerste aangepakt zou worden.
Een paar maanden later is er van een nieuwe controleur op het middenveld nog steeds geen sprake. Zulj kreeg tot ontsteltenis van de fans, die de Oostenrijker duidelijk niet lusten, een nieuwe kans in deze meer teruggetrokken rol maar maakte tot dusver opnieuw een weinig overtuigende indruk. Na de verbanning van grootverdieners Trebel en Kums zijn er echter nog maar weinig alternatieven voorhanden. Eens hersteld vormt Albert Sambi Lokonga misschien wel de oplossing, afwachten wat de plannen met Chadli zijn.
Niet helemaal bovenaan, maar toch hoog op het verlanglijstje stond na het vertrek van huurling Yannick Bolasie en flops als Knowledge Musona en Zakaria Bakkali ook nog een nieuwe flankaanvaller. Het zou immers teveel gevraagd zijn van de jonge Francis Amuzu en Jérémy Doku om die last het hele seizoen te dragen, al vermoeden we dat ook Verschaeren geregeld wel eens zal uitwijken naar de zijkanten. Toch bleef ook hier de verwachte versterking uit, hoewel we nog moeten afwachten wat ... u weet wel waar we naartoe willen.
INVESTERING TE VEEL?
We kunnen Verschueren en Coucke dan ook volgen in hun redenering dat Chadli het team vervolledigt. De 56-voudige Rode Duivel kan zowat op alle plaatsen waar Paars-Wit nog nood heeft aan verse kracht uit de voeten en zo een oplossing bieden aan veel van de problemen waar het jeugdige Anderlecht mee kampt. Op die manier geeft hij Kompany de kans om te experimenteren wie hij op welk van deze posities kan vertrouwen, want waar iemand door het ijs zakt zou Chadli dan meteen het gat kunnen komen dichten.
Een plek waar de Luikenaar echter niet al te vertrouwd mee is, is die van diepe spits. Het blijft vreemd dat Anderlecht na het flagrante gemis aan een aanvalsleider in de vorige campagne niet sneller op zoek ging naar een vervanger voor de geblesseerde Landry Dimatta. Na lange leste werd er met Roofe dan toch nog iemand gevonden, maar ook de Jamaicaanse Engelsman is momenteel nog niet klaar voor de strijd. In de eerste drie matchen moest Pieter Gerkens zo opnieuw depanneren, een ver van ideale situatie.
Eens Dimatta terug fit wordt verklaard is het ook nog maar de vraag of de twee spitsen, die allebei meer dan vijf miljoen kostten, samen in een elftal gepast kunnen worden. Wie weet schuift Roofe wel op naar de flank om van daaruit op te duiken als tweede optie voor doel, een rol die Raheem Sterling bij Manchester City met verve vervult. Zo niet zou hij of Dimata wel eens snel overbodig kunnen worden – zie Kaveh Rezaei en Jelle Vossen in Brugge – en Anderlecht zich weer eens een investering kunnen beklagen.
ZWITSERS ZAKMES & HALF HUISWERK
Het lijkt nu misschien alsof we de transferzomer van Paars-Wit oneer willen aandoen, wat zeker niet onze intentie is. Anderlecht haalde tijdens deze mercato enkele straffe spelers naar België die niet alleen een meerwaarde zijn voor de Brusselaars, maar voor de hele Jupiler Pro League. Met Kompany, Van Crombrugge en Chadli trokken er drie Rode Duivels naar het Lotto Park, Vlap was een van de betere spelers in de Eredivisie, Nasri is een gerenommeerde naam, Sandler een grote belofte en Roofe een ervaren spits.
Toch geraakten enkele van de gapende lacunes die enkele maanden geleden nog als prioriteit werden bestempeld nooit ingevuld. De beloofde backs bleven uit, een nieuwe middenvelder of winger kwam er niet en ook op een inzetbare spits is het vandaag nog wachten. Chadli zal als Zwitsers zakmes op minstens een van die pijnpunten een antwoord bieden, maar in tegenstelling tot het echte gereedschap kan hij wel slechts één functie tegelijkertijd vervullen. Helemaal af zouden we het huiswerk dus toch nog niet durven noemen.
Met nog een klein beetje schaafwerk zien we echter wel stilaan het geraamte vormen van wat een prima elftal zou kunnen zijn. Die laatste hand hoopt Anderlecht gezien de uitspraken van de bobo’s in de bestuurskamer vermoedelijk dan ook van binnenuit te leggen, waar mogelijk toch nog gerekend wordt op spelers als Alexis Saelemaekers, Elias Cobbaut, Luka Adzic en Andy Najar om hun bijdrage te leveren. Dat er desondanks aan uitgaande zijde alvast nog heel wat werk voor de boeg ligt is hoe dan ook duidelijk. Dat deel van het huiswerk is ook volgens Coucke en Verschueren zelf dan ook nog lang niet klaar.
