Arne Decraene
"De competitie ontgroeid", "alles al gewonnen", "tijd voor een uitdaging". Het zijn maar enkele van de redenen die jaarlijks opgeworpen worden om de volgende exodus van smaakmakers in de Jupiler Pro League te verklaren. Net zoals op het veld ziet Hans Vanaken de dingen echter anders dan de rest. Hij verkiest een goddelijke status in Brugge boven een avontuur in het buitenland en tekende bij tot 2024.
28 juli 2013. Een 20-jarige, wat slungelige knaap maakt op het veld van Anderlecht zijn debuut in de hoogste voetbalafdeling en leidt Lokeren met twee doelpunten meteen naar een stuntzege. Na amper één speeldag zijn zo alle twijfels al weggenomen. Vanaken, die zomer nog maar pas overgenomen van tweedeklasser Lommel, is duidelijk een versterking voor de op dat moment nog stabiele subtopper. Een status die hij onder de hoede van Peter Maes, zoals algemeen geweten een vriend van vader Vital en 20 jaar eerder nog op bezoek bij de jonge Hans aan zijn kraambed, alleen maar verder zal opblinken.
DOEMBEELD VAN DAERDEN
Vanaken bevestigt namelijk zijn vliegende start en sluit zijn eerste seizoen in eerste klasse af zoals we het intussen van hem gewend zijn. De middenvelder scoort zowel qua doelpunten als qua assists in de dubbele cijfers en brengt een derde deelname aan Play-Off I in vier seizoenen naar Daknam. Daarin speelt Lokeren opnieuw slechts een bijrol, maar Vanaken zijn naam is wel al meteen gevestigd. Zeker wanneer de Waaslanders in een bloedstollende finale tegen Zulte Waregem ook nog eens de beker pakken.
Het volgende seizoen mag Lokeren dus Europa in. De bekerwinnaar moest toen wel nog een voorronde zien te overleven, maar Vanaken stuwt zijn team langs het Engelse Hull City knap naar de poulefase van de Europa League. Ook daar doen de manschappen van Maes het met tien punten lang niet slecht, al blijken Legia Warschau en Trabzonspor uiteindelijk net te sterk. De extra belasting eist in de competitie wel zijn tol. Lokeren mist de play-offs, ook Vanaken zelf beleeft een iets mindere campagne.
Het weerhoudt Club Brugge er niet van om het eigen transferrecord te evenaren en die zomer vier miljoen neer te tellen voor de man uit Neerpelt, een som die Blauw-Zwart daarvoor alleen voor Koen Daerden had betaald. Die haalde in Brugge echter nooit hetzelfde niveau als in Genk en wist er zijn dure prijskaartje dus niet waar te maken. Aangezien Vanaken op dat moment nog steeds amper twee seizoenen in eerste klasse achter de kiezen heeft, is niet iedereen op de tribunes van Jan Breydel dan ook even overtuigd.
VERTREK VAN VAZQUEZ
Met Victor Vazquez en Lior Refaelov heeft Club Brugge bovendien al twee prima spelmakers in huis. Michel Preud’homme zoekt dan ook naar een plekje voor de nieuwe topaankoop en speelt hem op verschillende plaatsen op het middenveld uit. In de eerste seizoenshelft doet die het zo nog degelijk zonder meer, maar het is pas wanneer Vazquez in de winter naar Mexico trekt en Vanaken zijn kaart als spelverdeler dus vol getrokken wordt – Refaelov speelde toen nog vooral vanop rechts – dat hij helemaal losbarst.
In de eindsprint naar een eerste landstitel in elf jaar tijd ontploft Vanaken met vier doelpunten en evenveel assists, waarmee hij zich samen met Abdoulaye Diaby – ook goed voor vier treffers in PO I – ontpopt tot de kampioenenmaker bij uitstek. Na een seizoen met vallen en opstaan sluit de dirigent van het succes waar ze in Brugge al zolang naar smachtten het jaar zo toch opnieuw af met dubbele cijfers in beide categorieën. Belangrijker is echter dat hij voor eeuwig in de Blauw-Zwarte harten wordt gesloten.
Bevestigen is moeilijker dan doorbreken, zo luidt het cliché. In zijn tweede seizoen in Brugge heeft Vanaken het dan ook iets moeilijker. De Champions League wordt een teleurstelling, zowel individueel als collectief, en ook in de competitie grijpt Club na een naar zijn normen matige campagne naast het kampioenschap. Toch wordt hoe langer hoe meer duidelijk dat de ploeg staat of valt met de prestatie van de rijzige middenvelder, die zo steeds meer aanzien wordt als de absolute draaischijf van de Brugse machine.
VRIENDSCHAP MET VORMER
Toch zijn het zijn ploegmaats die met de prijzen gaan lopen. Na het titeljaar wordt José Izquierdo beloond met de Gouden Schoen, in 2017 is het Ruud Vormer die het kleinood in ontvangst neemt. De Nederlander is op dat moment met zijn vele goals en assists vooral op statistisch vlak dan ook de grote uitblinker van het nieuwe Club Brugge van Ivan Leko. Vanaken blijft evenwel de man die het team het vaakst bij de hand neemt, samen brengt het koningskoppel een tweede titel op drie jaar tijd naar Jan Breydel.
Dat de wisselwerking tussen die twee wel snor zit mag dan ook duidelijk zijn. Samen vormen ze een perfect complementair duo op het middenveld, met Vanaken die graag vanaf links snelle spelers als José Izquierdo, Anthony Limbombe en nu Krépin Diatta de diepte instuurt tegenover Vormer die vanop rechts liever zelf de ruimte induikt. De twee Brugse tenoren kunnen bovendien ook buiten het veld prima met elkaar overweg en gunnen mekaar het licht in de ogen, zoals onder meer blijkt uit de wisselrol bij corners en vrije trappen.
Ondanks zijn Gouden Schoen, zijn pas vergaarde status als Oranje-international en enkele opties in het buitenland besloot Vormer verder te willen profiteren van deze succesvolle tandem en in Brugge te blijven. Met zijn nieuwe contractverlenging volgt Vanaken nu dat voorbeeld, waarmee Bart Verhaeghe en co erin slaagden de laatste twee laureaten van de belangrijkste individuele prijs in ons land langer aan zich te binden. Een stevige stunt die de forse ambities van Blauw-Zwart nog maar eens kracht bijzet.
UNICUM IN BELGIË
We waren bijna nog vergeten vermelden dat Vanaken in het tweede Brugse titeljaar over alle competities heen goed was voor 14 goals en 17 assists, hij vorig seizoen met respectievelijk 17 en 19 stuks nog beter deed en hij bijgevolg tweemaal verkozen werd tot Profvoetballer van het Jaar. Tussendoor werd de regerende Gouden Schoen ook Rode Duivel en maakt hij intussen vast onderdeel uit van bondscoach Roberto Martinez zijn selectie, al bleven zijn optredens daar tot dusver wel beperkt tot twee caps.
Over twee weken wordt Vanaken 27 jaar, en dus zit hij stilaan aan het toppunt van zijn kunnen. Zijn sterke prestaties in de Champions League tegen Borussia Dortmund en Atlético Madrid bewezen bovendien dat hij wel degelijk meekan wanneer het tempo en de fysieke intensiteit de hoogte inschieten. Met zijn rust aan de bal, splijtende passes, enorm loopvermogen en verrassend strakke sprint over lange afstand – al zal hij nooit een spurtbom worden – kan Vanaken ongetwijfeld dan ook elders het verschil gaan maken.
Tel daarbij de interesse van een topclub als Ajax en het leek wel nu of nooit voor de spelmaker om de stap te wagen, wat het des te indrukwekkender maakt dat Club Brugge hem in huis wist te houden. In de Jupiler Pro League, waar niet alleen buitenlandse goudhaantjes als Wesley Moraes en Arnaut Danjuma maar ook toppers van eigen bodem als Leandro Trossard, Youri Tielemans, Dennis Praet en Sven Kums doorgaans kort na het behalen van dergelijke successen vertrekken, is het tegenwoordig zelfs haast ongezien.
LEGENDE IN WORDING
Hoe lang is het immers al geleden dat een speler van Vanaken zijn niveau ervoor koos om in de topjaren van zijn carrière – en misschien wel voor de rest van zijn loopbaan – in België te blijven? Spelers als Timmy Simons en Pär Zetterberg komen spontaan in ons op, maar ook zij lieten het Belgisch toneel een tijdje achter zich voor avonturen bij PSV en Olympiakos. Wanneer we ons beperken tot laureaten van de Gouden Schoen moeten we dan ook al terug naar eind jaren ’90, met Lorenzo Staelens en daarvoor Franky Van der Elst.
Staelens won de trofee wel als speler van Anderlecht, een overgang die hem in Brugge nooit werd vergeven en die ervoor zorgt dat hij geen optreden maakte in het filmpje waarmee de contractverlenging van Vanaken bekend werd gemaakt. Daarin worden behalve Simons en Van der Elst ook Gert Verheyen, Jan Ceulemans en Raoul Lambert naar voren geschoven als legendes in wiens voetsporen hij moet treden, allemaal spelers wiens afbeelding momenteel op het Jan Breydelstadion prijkt. Ook de poster voor Vanaken is vast al gedrukt. Het aanbrengen van de lijm kan echter gerust nog wachten tot 2024.
LEES OOK: 'Fink speelt met vuur: tactische fout met zware gevolgen'
