Arne Decraene
Zondagmiddag, iets na twaalven. Amper een paar uur nadat hij zijn vertrek bij Manchester City wereldkundig heeft gemaakt zorgt Vincent Kompany samen met het Anderlecht-bestuur voor een verrassing van formaat. De defensieleider van de Rode Duivels keert terug naar het oude nest en zal er behalve als speler ook als trainer de paars-witte eer gaan verdedigen. Euforie alom, al zou een scepticus misschien al meteen de nodige vraagtekens kunnen plaatsen.
Speler/trainer, het lijkt wel een term uit ver vervlogen tijden. In 2003 vervulde Marc Wilmots de dubbelrol nog eventjes bij Schalke 04, maar in het hedendaagse voetbal is de combinatie van beide functies haast ongezien. Als er één iemand geknipt lijkt voor de taak is het echter wel Vincent Kompany, sinds jaar en dag de onbetwiste patron bij zowel City als de Rode Duivels en misschien wel hét moderne clubicoon van Anderlecht bij uitstek.
Geboren prins
In de zomer van 2003 tekent het dan 17-jarige jeugdproduct al zijn eerste profcontract en vervoegt hij de grote jongens van paars-wit. De stijlvolle verdediger maakt vanaf dag één indruk met zowel zijn fysieke, technische als intellectuele kwaliteiten, zij het met hier en daar nog de nodige jeugdzondes. Na twee titels op drie jaar tijd is Kompany het Astridpark echter al ontgroeid en trekt hij naar Hamburg.
Zijn passage daar wordt geen succes, maar bij Manchester City ontpopt hij zich in de volgende elf jaar wel tot de aanvoerder van vier landstitels. Vince the Prince is geboren en werpt zich steeds meer op als de leider die iedereen al op jonge leeftijd in hem zag. Ook de nationale ploeg neemt hij op sleeptouw: ondanks zijn vele blessures is Kompany de duidelijke kapitein en ultieme spreekbuis van de Gouden Generatie.
Daarom komt het nieuws dat zondag als een bom kwam binnenvallen ook niet geheel als een verrassing. De 87-voudige Rode Duivel dropte wel vaker hints over een mogelijke terugkeer naar Anderlecht, als speler dan wel in een andere functie. Het feit dat hij beide zal proberen te combineren is opvallend, maar geen ziel die eraan twijfelt dat Kompany opgewassen is tegen de taak.
Knellende schoenen
Voor alle duidelijkheid: ook wij geloven in de slaagkansen van het unieke project dat de man uit Ukkel aangaat. Telkens hij aan het woord komt klinkt Kompany al een tijdje eerder als een trainer die dicht bij zijn spelers staat dan als een lid van de kern zelf, en zijn interesse in het vak is welbekend. Met Roberto Mancini, Manuel Pellegrini en vooral Pep Guardiola zag hij in Manchester bovendien enkele prima leermeesters de revue passeren.
Op 33-jarige leeftijd lijkt Kompany wat ervaring en tactisch inzicht betreft dan ook meer dan voorbereid om de sprong naar het trainerschap te wagen, zelfs bij een topclub als Anderlecht. Ook zijn kwaliteiten als voetballer staan nog steeds buiten kijf, net zoals het eeuwige krediet dat het kind van het huis geniet bij iedereen die paars-wit ademt. Al knelt daar het schoentje misschien wel meteen voor het eerst.
Van alle oude voetbalclichés heeft deze immers waarschijnlijk nog de meeste waarheid in pacht: ‘Spelers hebben concurrentie nodig om goed te presteren’. We verwachten allemaal dat Kompany het niveau van de Jupiler Pro League nog met gemak aankan, maar wat als dat niet zo is? Elke trainer zou moeite kennen om de publiekslieveling aan de kant te schuiven, maar in welke mate is de fiere verdediger bereid om dat met zichzelf te doen?
Lombaerts en blessures
Het idee dat de man die drie keer in het Premier League Team v/h Jaar stond geen meerwaarde voor het kwakkelende Anderlecht zou zijn lijkt op zich lachwekkend. Kompany speelde vorige zomer nog een sterk WK en was in de ultieme fase van het seizoen steevast basisspeler bij een Engelse topclub. Vervang ‘WK’ door ‘EK-voorronde’ en ‘Engelse’ door ‘Russische’ en we hebben het echter over Nicolas Lombaerts, wiens parcours bij KV Oostende sindsdien welbekend is.
Ook welbekend zijn de vele blessures die het lichaam van Kompany al moest ondergaan. Op een lovenswaardige manier vecht hij telkens weer terug, maar sinds 2013 moesten zijn ploegmaats bij Manchester City het in maar liefst 143 (!) matchen zonder hun kapitein stellen. Het zorgde ervoor dat hij zelfs iets jongere generatiegenoten als Jan Vertonghen, Axel Witsel en Eden Hazard ver voor zich uit zag sprinten in de lijst van Belgische recordinternationals.
Ook dit seizoen kon Pep Guardiola op weg naar de titel amper zeventien keer een beroep doen op zijn defensieleider. De vele kwaaltjes zouden dan ook stilaan hun tol kunnen beginnen eisen op de fysieke paraatheid van Kompany, met vooral die verdomde kuit als grootste zorgenkind. We hopen uiteraard van niet, maar de volgende zware blessure zou altijd wel eens de laatste kunnen zijn.
Legendes onder vuur
Rest natuurlijk ook nog de vraag in welke mate we ervan mogen uitgaan dat de verloren zoon zijn ontspoorde team zomaar snel eventjes opnieuw op de rails zal krijgen. Zelfs als Kompany een prima trainer blijkt te zijn – de voorbije twee jaar deden Ivan Leko en Philippe Clement het hem nog voor, al hadden zij toch al enige ervaring als hoofdcoach bij minder grote clubs – is daarmee nog niet gezegd dat paars-wit meteen weer mee zal doen voor de titel.
In de euforie van het moment zouden we immers bijna gaan vergeten dat de spelerskern nog steeds een fikse opruimbeurt nodig heeft. Na de grote aankondiging heerst voor het eerst sinds Marc Coucke het voorzitterschap op zich nam weer optimisme in Anderlecht, maar de lat wordt misschien ineens te hoog gelegd. Goede resultaten én goed voetbal, het valt nog af te wachten hoe lang het duurt eer de pijlen op Kompany worden gericht wanneer de verwachte revival uitblijft.
Als de passage van Hein Vanhaezebrouck in het Astridpark ons één ding heeft geleerd is het namelijk wel dat er nóg een voetbalcliché doorgaans klopt: ‘Trainers staan altijd ter discussie’. Bij tegenvallende resultaten kan Kompany ongeacht zijn eigen prestaties als speler dan ook wel eens sneller onder vuur komen te liggen dan we vandaag voor mogelijk houden. Tenslotte mocht Jan Ceulemans na anderhalf seizoen ook al beschikken uit ‘zijn’ Jan Breydel.
Ongemakkelijke en unieke situaties
Laten we er even van uitgaan dat de verdediger gespaard blijft van blessures en de Lombaerts-kwestie zich niet herhaalt – toegegeven, dat laatste lijkt ook ons vrij onwaarschijnlijk. Kompany die worstelt met de transitie van speler naar coach of simpelweg een nieuwe teleurstellende campagne is echter heel wat minder vergezocht, scenario’s die snel tot ongemakkelijke situaties zouden kunnen leiden.
Stel dat Anderlecht volgend seizoen opnieuw vierkant draait en bij elke andere trainer een ontslag aan de orde zou zijn. Als hij Kompany de laan uitstuurt zou Coucke zichzelf echter niet alleen helemaal onmogelijk maken bij de fans, maar dreigt hij meteen ook een sleutelspeler te verliezen. Of zou de man die door de grote poort terugkeert zich gewoon opnieuw schikken in zijn rol als doorsnee lid van de spelersgroep? Een onaantastbare coach, we hebben het nog maar zelden gezien.
Zelfs indien het clubicoon in dat geval zelf een stap opzij zet valt het nog af te wachten hoe de supporters dit zouden verteren, en dan hebben we het nog niet eens over de rest van de spelerskern gehad. Sowieso wordt de temperatuur in de paars-witte kleedkamer volgend jaar interessant om te meten. Ook zonder coachjas zou Kompany ietwat boven zijn ploegmaats verheven zijn, maar de situatie in het Astridpark belooft toch bijzonder uniek om volgen te worden.
Prinselijke ontvangst
Nog één voetbalwijsheid dan, om op positieve noot af te sluiten: ‘In eigen huis kunnen we altijd iets meer’. Kompany komt thuis en wordt met open armen ontvangen door zijn paars-witte familie. Anderlecht jubelt en viert de terugkeer van Vince the Prince, de donkere wolken boven het Astidpark klaren eindelijk op. Alles wijst erop dat het gewaagde experiment een schot in de roos wordt en Coucke verdient de verhoopte gratie van de kritische aanhang. De teugels van hun geliefde club heeft hij echter niet langer in handen. Die behoren toe aan Vincent Kompany, na zestien jaar afwezigheid opnieuw de Prins van het Astridpark.
LEES OOK: Defour ziet extra titelkandidaat: Union en Club beven
