Olivier Plancke
De blessuregolf bij de Rode Duivels heeft één grote winnaar opgeleverd: Charles De Ketelaere. Met De Bruyne én Lukaku out valt het hele aanvalssysteem in duigen, waardoor Rudi Garcia haast vanzelf bij CDK uitkomt als nieuwe spil voorin. Loïs Openda was jarenlang de gedroomde erfgenaam van Lukaku, maar overtuigt noch bij de Duivels, noch momenteel bij Juventus. Batshuayi is zelfs niet meer opgeroepen, Vermant is nog toekomstmuziek — dus blijft er maar één logische keuze over.
LEES OOK: De Ketelaere oordeelt scherp over Club en Anderlecht
Van erfgenaam tot hoofdrol: CDK grijpt de troonDit is niet zomaar weer een interlandbreak. Het is de week waarin België noodgedwongen een nieuwe logica omarmt na de blessures van Kevin De Bruyne als regisseur en Romelu Lukaku als afwerker. In die context greep Rudi Garcia naar twee primeurs: Romeo Vermant en Nathan Ngoy debuteerden in de selectie. Het signaal is dubbel: de korte termijn vraagt efficiëntie, de lange termijn wordt stilaan voorbereid.
En in dat spanningsveld is er voorin plots weinig concurrentie meer van het soort dat het plan écht kan dragen. Michy Batshuayi? Niet opgeroepen. Vermant? Boeiend profiel, maar vandaag vooral toekomst. Wie blijft er dan over om tegelijk te binden tussen de linies én in de zestien te eindigen? De Ketelaere, bijna vanzelf. In die leegte is De Ketelaere niet langer een optie, maar het uitgangspunt.
Voorin kantelt de hiërarchie en bevindt zich een pijnlijke breuk. De plek die jarenlang automatisch naar Lukaku ging en vervolgens naar Lois Openda had moeten doorschuiven, verschuift nu in de richting van De Ketelaere. Openda was de verwachte erfgenaam in de spits, maar overtuigde bij de Duivels nooit op de manier waarop dat bij zijn clubs soms wel lukt. Intussen is hij Juventus ook een groot vraagstuk geworden.
Openda kraakt, hiërarchie kantelt genadeloos
Alles verandert nu De Bruyne en Lukaku ontbreken. België mist tegelijk een 10 die de laatste dertig meter bespeelt en een 9 die de zestien domineert. Garcia kan dat proberen te compenseren met volume, nog een loper of nog een dribbelaar, of hij kiest voor een speler die het spel slimmer maakt: De Ketelaere als 9,5.
Rudi Garcia’s selectie ademt die richting. Zonder De Bruyne en Lukaku schoof hij twee nieuwkomers binnen (Vermant, Ngoy) en zette hij de hiërarchie duidelijk: Tielemans terug als kapitein, Courtois onaantastbaar, Doku in de diepte op links, en voorin een keuze tussen profielen. De Ketelaere als het logische bindweefsel is bijna onvermijdelijk.
Sinds de zomer werkt De Ketelaere onder Ivan Jurić bij Atalanta, en dat heeft hem nog functioneler gemaakt. Minder franje, meer power. Duels, lopen zonder bal, pressing en — vooral — infiltraties in de zestien. CDK creëert niet alleen ruimte, hij vult ze ook.
Nieuwe realiteit: wie durft CDK nog uit de spits duwen?
Het is niet langer een vraag wie vandaag spits is van de Rode Duivels, maar wie zijn plek nog durft af te pakken. De Ketelaere heeft de rol niet gekregen, hij heeft ze ingenomen. Openda gold als erfgenaam, stond jarenlang achter Lukaku maar kreeg de klik bij de Duivels nooit écht te pakken en zoekt intussen ook bij Juventus naar overtuiging.
Batshuayi is zelfs niet meer opgeroepen. Vermant is interessant, maar vooral een belofte voor morgen. Zolang De Ketelaere rendeert, is dit hoofdstuk dicht.
