In een poging haar kansen op de volgende ronde in de Champions League gaaf te houden, hoopt Club Brugge dinsdag te stunten op bezoek bij Borussia Dortmund. Het zijn woorden die veel Blauw-Zwarte fans ongetwijfeld doen terugdenken aan augustus 2003, toen de troepen van Trond Sollied in de voorronde van het kampioenenbal afzakten naar wat dan nog het Westfalenstadion heette. Club ging met 2-1 onderuit, maar trok in de strafschoppenserie aan het langste eind. Tijd voor een tripje terug in de geschiedenis.
Helemaal een voorbeeld aan de helden van weleer hoeven de manschappen van Philippe Clement dus niet te nemen, want een nederlaag levert dit keer sowieso niets op. 17 jaar geleden verdedigden de Bruggelingen in Duitsland echter een onverhoopte 2-1 voorsprong uit de heenmatch, toen Nastja Ceh en Gert Verheyen het Jan Breydelstadion nog voor rust in extase brachten. Op assist van voormalig Anderlecht-spits Jan Koller zorgde Marcio Amoroso vervolgens wel nog voor een tegentreffer, in de terugwedstrijd opende diezelfde Braziliaan na amper drie minuten de score dankzij een enorme flater van een debutant onder de lat. Bij hem openen we onze terugblik naar de tenoren van toen.
DOELMAN: BUTINA
Een van de twee verrassingen die Sollied in petto had, want twee weken eerder stond nog gewoon Danny Verlinden tussen de palen. Het meubelstuk, goed voor 572 duels bij Blauw-Zwart, was bezig aan zijn laatste seizoen en zou later in de groepsfase nog uitblinken bij de stunt op San Siro – een ander gloriemoment uit die campagne, waarin Club trouwens aanspraak maakte op de tweede ronde maar net tekortschoot. Eerst moest het dus evenwel langs Dortmund, waar de opvolger van Verlinden zijn strepen voor het eerst mocht verdienen. Helaas voor Tomislav Butina liep het meteen verkeerd, want na een mislukte controle kon Amoroso profiteren. Een horrorscenario, dat zowaar de voorbode bleek voor een prima partij. Zo stond de Kroaat nadien pal op inzendingen van Tomas Rosicky en Otto Addo.
Vijf minuten voor tijd was hij echter kansloos tegen de kopbal van Ewerthon, maar gelukkig moest het hoogtepunt dan nog komen. In de penaltyreeks behaalde Butina zoete wraak door de inzendingen van Amoroso en André Bergdölmo, als eerste twee trappers aan beurt, te stoppen. Club zelf bleef foutloos, stootte door naar de Champions League en dompelde in één klap Dortmund in een jarenlange malaise. Butina zelf staat dankzij zijn heldendaden, extra in de verf gezet door zijn vroege blunder, voor eeuwig synoniem met die stunt. Uiteindelijk bleek de misstap wel geen unicum, en met zijn onorthodoxe stijl straalde de sympathieke doelman weinig zekerheid uit. Na 87 matchen in drie jaar zat zijn tijd er dan ook op, al blijft hij toch een cultheld. De laatste jaren reisde Butina de wereld rond als keeperstrainer.
DEFENSIE: DE COCK, ROZEHNAL, CLEMENT, VAN DER HEYDEN
Achterin een vertrouwd viertal, samen goed voor maar liefst 975 wedstrijden in een Blauw-Zwart shirt. De minste bijdrage wordt dan geleverd door David Rozehnal, pas die zomer in huis gehaald om twee jaar en 78 duels later naar PSG te trekken. De 60-voudig Tsjechisch international kwam nadien tevens nog uit voor Newcastle, Lazio, Hamburg en Lille vooraleer twee jaar geleden zijn schoenen aan de haak te hangen bij KV Oostende. Een rijk gevulde carrière dus, al pakte hij in Dortmund – nog maar zijn zesde optreden voor Club, nadat de toenmalige nieuwkomer in de eerste ontmoeting eveneens reeds de 90 minuten had rondgemaakt – in de verlengingen wel een rode kaart. Birger Maertens, zelf in totaal 226 partijen bij de Bruggelingen op zijn conto, werd daardoor nog een achttal minuten in de strijd gegooid.
Centraal in de defensie kwam Maertens zo nog even postvatten naast Philippe Clement, dan bezig aan zijn vijfde jaargang in Brugse loondienst. De kopbalsterke verdediger, die zijn mannetje stond tegen de sterke Koller, zat daarmee halfweg en tikte zo af op 353 wedstrijden – met daarin een erg fraaie balans van 52 goals en 14 assists. Clement zette zijn status als clubsymbool na zijn loopbaan jarenlang kracht bij als trouwe assistent, na omzwervingen via Waasland-Beveren en KRC Genk heeft hij tegenwoordig zelf het roer in handen. De 38-voudig Rode Duivel is zo nog meer een clubicoon dan Olivier De Cock en Peter Van der Heyden, die met hun 284 en 260 duels elk nochtans ook een pak kilometers op de teller hebben in Jan Breydel. En verder respectievelijk 11 en 21 keer de nationale kleuren verdedigden.
Beide offensieve backs, een berucht wapen in die tijd, hadden bovendien een fiks aandeel in de stunt tegen Dortmund. Van der Heyden trapte in de heenmatch de assist voor Ceh, De Cock scoorde een van de elfmeters in Duitsland. Vier jaar later ging hij er voetballen in Düsseldorf, waarna zijn carrière stilaan uitdoofde. Vandaag maakt de ex-rechtsachter, die doorstroomde uit de jeugd en 12 seizoenen in de A-kern vertoefde, deel uit van de staf van Knokke. Van der Heyden had in de Bundesliga meer succes bij Wolfsburg, alvorens via Mainz terug te keren voor een minder geslaagde tweede periode bij Club. In totaal stond de linksachter er zo zesenhalf jaar onder contract, na een passage bij Beerschot ging hij vier jaar geleden bij Knokke op pensioen. Momenteel is Van der Heyden niet actief in de voetballerij.
MIDDENVELD: SIMONS, ENGLEBERT, STOICA
In de heenmatch kon Sollied omwille van een blessure niet rekenen op Gaëtan Englebert, waardoor hij de artiesten Alin Stoica en Nastja Ceh samen op het terrein posteerde. Op bezoek bij de Duitsers durfde de Noor dat evenwel niet aan, en dus was het verrassend genoeg Ceh die na zijn doelpunt plaats moest ruimen. Een keuze die de coach zich echter snel beklaagde, want aan de rust greep hij ondanks een gunstige 1-1 tussenstand al terug naar de Sloveen. Tekenend voor het pad dat Stoica, die een jaar eerder de gevoelige overstap van aartsrivaal Anderlecht had gewaagd, in Brugge aflegde. De bijwijlen nochtans geniale Roemeen kende veel meer laagtes dan hoogtes, met na tweeënhalf jaar een exit via de achterdeur – met amper zeven treffers en één assist in 54 duels achter zijn naam – als logisch gevolg.
Dan roept Ceh, op vier seizoenen goed voor 39 goals en 19 assists in 146 optredens, heel wat warmere gevoelens op in Jan Breydel. Onder meer met een omgezette strafschop in Dortmund. Net als Rozehnal en Van der Heyden zocht de linkspoot na de titel in 2005 andere oorden op, waarna hij aan een reis rond de wereld begon. Pas vorig jaar hield Ceh het op 40-jarige leeftijd bij zijn jeugdclub Drava Ptuj voor bekeken. De gelijkenissen met Timmy Simons, die eveneens in 2005 vertrok en bij zijn pensioen in 2018 zelfs nog iets ouder was, zijn zo legio. Alleen versleet zijn voormalige partner in de as minder werkgevers. Twee om precies te zijn, want na vijf jaar PSV en drie jaar Nürnberg keerde de 94-voudig international in 2013 door de grote poort terug om nog twee titels en een beker aan zijn palmares toe te voegen. Deze zomer ruilde hij de Brugse jeugd in voor een uitdaging als assistent bij Zulte Waregem.
Met maar liefst 448 wedstrijden op de teller, waarin de controleur 46 keer scoorde – grotendeels vanaf de stip, een verantwoordelijkheid die hij in Dortmund uiteraard niet uit de weg ging –, mag Simons een modern monument worden genoemd. Englebert kan daar niet aan tippen, maar met zijn 336 partijen tussen 1999 en 2008 geldt hij evenzeer als een boegbeeld uit die periode. De polyvalente Luikenaar, die vanaf rechts tegengewicht bood voor Ceh op links, belichaamde toen reeds de huidige leuze No Sweat/No Glory. Als kilometervreter pur sang werd het vroege prototype van een nummer acht, voorin tevens auteur van 25 doelpunten en 35 assists, dan ook op handen gedragen door de fans. Vandaag is hij, naast sportief directeur van jeugdclub RFC Luik, werkzaam als assistent-coach bij de nationale U15.
AANVAL: MENDOZA, MARTENS, VERHEYEN
Slechts zeven speler droegen vaker het Blauw-Zwarte shirt dan Simons, waaronder Verlinden. Hij bezet de tweede plaats, na Franky Van der Elst met 615 stuks. Nog op het podium vinden we Gert Verheyen terug, die ook qua aantal goals het brons bezit. 195 stuks in 557 matchen, waaronder dus eentje in de heenwedstrijd tegen Dortmund. In het Westfalenstadion zorgde de nijverige aanvaller dan weer voor een assist die niet als dusdanig de statistieken inging, en in het VAR-tijdperk wie weet zelfs bestraft zou worden. Met een fikse charge duwde hij immers de Duitse muur opzij om zo plek te maken voor Andres Mendoza zijn vrije trap, een schicht waarop Roman Weidenfeller geen verhaal had. Voor de penalty's ging Verheyen eruit voor Maertens. Dat soort situaties waren namelijk niet altijd aan hem besteed.
Uiteindelijk liep de 50-voudig international, in 1992 overgekomen van Anderlecht, 14 jaar lang rond op Jan Breydel vooraleer er in 2006 de brui aan te geven. Het icoon van de zuiverste orde bleef nadien nog een seizoen aan boord als assistent, fungeerde later vijf jaar als bondscoach van de U19 en waagde in 2018 zijn kans als T1 bij KV Oostende, maar lijkt zich nu beter te voelen bij zijn job als analist annex commentator. De deuren in Westkapelle staan echter altijd open voor de ex-aanvoerder en werkmier op de rechterflank. Daar vormde hij op zowat alle vlakken de exacte tegenpool van de Peruviaanse vrijbuiter aan de overkant, al kwam Mendoza bij afwezigheid van Rune Lange tegen Dortmund meer centraal te staan. Met succes, want na zijn assist voor Verheyen in Brugge lukte hij dus de gelijkmaker.
Vervolgens trapte de goedlachse cultfiguur ook nog eens de beslissende elfmeter binnen. Mendoza tekende dan ook steevast present op de grote momenten, met zijn historische treffer tegen AC Milan later in diezelfde campagne natuurlijk als hoogtepunt. In onze herinneringen doet de knotsgekke linkspoot wat denken aan Emmanuel Dennis, maar de cijfers bewijzen dat we hem dan oneer aandoen. In 174 duels zette hij tenslotte 67 doelpunten, waaronder een hattrick in de bekerfinale, en 22 assists op zijn naam. Toch fraaie statistieken, alleen haalde Mendoza helaas niet het maximale uit zijn carrière. Die bloedde na vele stations vijf jaar geleden dood in zijn thuisland, waar de 42-jarige ex-publiekslieveling een voetbalschool wil starten. En met veel weemoed terugdenkt aan zijn glorieperiode in Jan Breydel.
Een gevoel dat vast wederzijds is, want van 2000 tot 2004 sloot het Brugse publiek Mendoza vol in de armen. Sandy Martens won minder harten, maar was in ongeveer dezelfde tijdspanne – hij kwam een jaar eerder over van AA Gent – toch ook goed voor 41 goals en 24 assists in 171 matchen. In de beide confrontaties tegen Dortmund stond de aanvaller aan de aftrap, al werd hij wel telkens vervangen door Bengt Saeternes, en ook bij andere Europese successen zoals de zege in San Siro en die van een jaar eerder tegen Galatasaray was Martens titularis. Al bij al niet slecht voor iemand die omwille van zijn beperkingen vaak ter discussie stond. Een halfjaar na de stunt tegen Dortmund keerde Martens terug naar Gent, dat hem later nog tot rechtsback kneedde. Tegenwoordig is hij niet meer in de sector actief.
