Super Sunday wordt zondagnamiddag afgetrapt met een duel tussen de twee titelpretendenten van vorig seizoen. Hoewel met Club Brugge en KRC Genk de huidige vice –en landskampioen elkaar in de ogen kijken staat de topper echter toch vooral in het teken van Philippe Clement, die na het behalen van de oppergaai met de Limburgers naar Jan Breydel trok. In de aanloop naar het treffen tegen zijn ex-ploeg reconstrueren we dan ook nog eens de kroniek van een aangekondigde terugkeer.
Nadat KRC Genk enkele maanden geleden op het veld van Anderlecht het kampioenschap in de wacht had gesleept bleef nog steeds dezelfde vraag de Belgische voetbalharten beroeren: wordt het Genk, of toch Club Brugge? Het onderwerp van die vraag was echter niet langer wie de landstitel zou veroveren, maar wel wie zich zou verzekeren van de diensten van Philippe Clement. De architect van het Limburgse succes, die als speler en assistent echter zijn mooiste momenten in Brugge beleefde, stond zo voor een hartverscheurende keuze.
Uiteindelijk klonk de lokroep van de oude blauwzwarte liefde te hard om te negeren en zette Clement koers terug naar Jan Breydel Op basis van vier profetische quotes uit het boek 'De club - 125 jaar Club Brugge' uit 2016, toen hij nog T2 in Brugge was, schetsen we nu het beeld van het pad dat hij bewandelde om hier te geraken. En zoeken we naar een verklaring waarom Clement in de topper dus aan Brugse, en niet aan Genkse zijde staat.
"Ik hou er rekening mee dat ik Club op een dag moet verlaten"
Wanneer Club Brugge twee jaar geleden voor Ivan Leko kiest als opvolger van Michel Preud’homme, en dus niet voor diens assistent, laat Clement op serene wijze de club van zijn hart achter zich. De Antwerpenaar plaveit rustig zelf zijn weg naar de top van het Belgische trainersgild zonder ooit een onvertogen woord in de mond te nemen over een gebrek aan kansen of tekort aan appreciatie bij zijn voormalige werkgever. Zo houdt hij de deur altijd open voor de rentree door de grote poort waarvan hij deze zomer mocht genieten.
Nochtans moet het monument op een eerder ongemakkelijke manier zelf zijn conclusies trekken bij Blauw-Zwart. Clement droomt altijd al van een kans als hoofdtrainer bij Club, maar door zijn gebrek aan ervaring wordt al snel duidelijk dat zijn kaart na het vertrek van MPH nog niet getrokken zal worden. Extra pijnlijk wordt het wanneer met Leko een andere jonge coach wel het vertrouwen krijgt, zeker omdat de Fille enkele jaren eerder zelf nog de kans had laten liggen om KV Kortrijk onder zijn hoede te nemen.
Het kind van het huis worstelt op dat moment echter nog te zeer met de gedachte om zonder titel op zijn palmares zijn werk in de technische staf neer te leggen en besluit dus aan te blijven. Eens dat succes bewerkstelligd is en Preud’homme een jaar later vertrekt vindt Clement dan weer dat zijn tijd als T1 nu wel gekomen is. Wanneer hij inziet dat die functie er in Brugge niet meteen zit aan te komen beseft hij dan ook dat de tijd rijp is om andere oorden op te zoeken en verhuist hij naar Waasland-Beveren.
"Ik wil hoofdtrainer worden in een ploeg waar je iets kan uitbouwen"
De Waaslanders hebben zich na een turbulente campagne met twee trainerswissels op het nippertje weten te handhaven in de hoogste klasse en lijken het volgende seizoen opnieuw te moeten vechten tegen de degradatie. De gehuurde Siebe Schrijvers, die een belangrijke rol had gespeeld in het behoud, werd in januari namelijk al teruggeroepen door moederclub KRC Genk en is er dus niet langer bij. Vlak voor het begin van het seizoen zoekt ook smaakmaker Steeven Langil nog andere oorden op.
Er worden dan ook vraagtekens geplaatst bij de ambitieuze Clement zijn keuze voor de fusieclub, maar de nieuwbakken hoofdcoach staat erop gebrand zich te bewijzen. Clement ziet het potentieel in zijn kern en haalt het maximale uit spelers als Nana Ampomah, Aleksandar Boljevic, Ibrahima Seck en vooral Ryota Morioka. De gapende lacunes in de selectie worden op zijn aandringen dan weer opgevuld met leenspelers als doelman Davy Roef en, na het vertrek van Zinho Gano, spits Isaac Kiese Thelin van Anderlecht.
Na negentien speeldagen staat Waasland-Beveren op een onverhoopte zevende plaats en beginnen ze op de Freethiel stilletjes te dromen van een eerste deelname aan Play-Off I. Een gespannen derby op bezoek bij Lokeren midden december zal echter de laatste match van Clement in de Beverse dug-out worden. Na een stevige flirt en enkele dagen van onzekerheid trekt hij als opvolger van Albert Stuivenberg naar Genk, dat op dat moment nog twee plaatsen lager dan Waasland-Beveren in de rangschikking kampeert.
"In België wordt er nog te vaak op korte termijn gedacht"
Opnieuw staat zowat iedereen verstomd met de beslissing van Clement. In Extra Time wordt de overstap naar de Luminus Arena hem afgeraden, en ook in de rest van België heerst het gevoel dat de trainer een vergissing begaat. Waarom zou je het mooie sprookje in Beveren immers willen inruilen voor de schijnbaar grimmige sfeer in Genk, dat er ondanks de hoge transferinkomsten voor de vele talenten als Leon Baily en Kalidou Koulibaly al jaren niet meer in slaagt de voeling met de Belgische top terug te vinden?
Clement kijkt echter verder dan zijn neus lang is en ziet in dat het goede werk dat al jaren in Genk geleverd wordt stilaan zijn vruchten moet afwerpen. Ook beseft de trainer dat het succes van Waasland-Beveren weldra zijn tol zal eisen en zijn spelerskern vermoedelijk snel leeggeplukt zal worden door de grotere clubs, waarop hij dus eieren voor zijn geld kiest en zelf een stap hogerop zet. Zijn gelijk wordt meteen bewezen met de transfer van Moriaka naar Anderlecht, zelf neemt Clement enkel Seck mee naar Limburg.
De nieuwe coach pakt Genk meteen bij de hand en sleept met een sterke eindspurt nog een ticket voor PO I én de bekerfinale in de wacht. De eindronde wordt weliswaar geen succes en de finale tegen het Standard van Ricardo Sa Pinto gaat verloren, maar Clement weet iedereen ervan te overtuigen dat hij de geschikte man voor de job is. Genk vat het volgende seizoen aan met het geloof dat het in de titelstrijd opnieuw een rol van betekenis kan spelen, grijpt op speeldag tien de koppositie en staat die nooit meer af.
"Uiteindelijk keer je altijd terug naar je familie"
Clement haalt met Genk de landstitel binnen na een spannende nek-aan-nekrace met uitgerekend 'zijn' Club Brugge. Daar wordt hoe langer hoe duidelijker dat voorzitter Bart Verhaeghe na het seizoen niet meer wenst verder te gaan met Leko, waardoor de geruchtenmolen over een terugkeer van Clement naar het vertrouwde nest al snel op toerental slaat. De trainer houdt nog even alle opties open, maar kan uiteindelijk niet weerstaan aan zijn oude liefde en laat nieuwe vlam Genk staan voor de naaste concurrent.
Na tien seizoenen als speler, waarin hij vanuit zijn defensieve rol in 359 wedstrijden 51 keer tot scoren kwam, en vijf seizoenen als assistent keerde de Fille zo door de grote poort terug als trainer bij de club die hij zo vaak als 'zijn tweede familie' omschreef. Met de kwalificatie voor de Champions League op zak en een tien op twaalf in de competitie heeft hij zijn start alvast niet gemist. De eerste confrontatie tegen zijn ex-team betekent voor Clement echter nu ook meteen pas de eerste echte test in de Jupiler Pro League als hoofdcoach van Blauw-Zwart.
Langs beide zijden wordt er zo een stevige extra dimensie toegevoegd aan de topper. De Limburgers zijn er vast op gebrand om hun kampioenencoach een hak te zetten en na Anderlecht ook Club Brugge al vroeg in het seizoen te verslaan, terwijl Clement graag zal willen bewijzen dat hij vorig jaar de doorslaggevende factor was in de titelstrijd – al zal hij het zelf nooit met zoveel woorden zeggen. Wie het discours van de coach tussen de lijnen leest begrijpt echter dat de Antwerpenaar ondanks zijn minzame indruk op vastberaden en zelfverzekerde wijze altijd zijn eigen weg gaat. Iets wat dus ook blijkt uit het parcours dat hij tot hiertoe aflegde.
De eindbestemming stond voor de goede verstaander daarbij wel altijd al in de sterren geschreven. Misschien houdt het pad dat hij tot dusver bewandelde in Brugge dan ook voor de eerste keer een tijdje halt. In het boek vinden we namelijk nog een interessante quote terug: "In mijn droomscenario word ik de Alex Ferguson van Club."
