Twee overwinningen in zeven duels, goed voor een 10 op 21. Dat is voorlopig de balans van Vincent Kompany als voltijds hoofdcoach van Anderlecht. Geen rapport om over naar huis te schrijven dus, al blijft de kloof met de concurrentie voorlopig gelukkig nog vrij beperkt. Hoewel er een loodzwaar programma aankomt, en de prestaties tot dusver weinig hoopgevend zijn, kunnen de Brusselaars de komende weken dan ook nog heel wat goedmaken. Wie weet wel in het nieuwe recept dat Paars-Wit tegen OH Leuven uitprobeerde.
Nochtans leverden Kompany zijn tactische kneepjes opnieuw geen driepunter op. Aan de rust leek er nog geen vuiltje aan de lucht en had Anderlecht, na een evenwichtige doch degelijke eerste helft, met een 2-0 voorsprong de touwtjes schijnbaar stevig in handen. Toch ging het andermaal mis. De twee Leuvense treffers kwamen dan wel letterlijk uit de lucht gevallen, onverdiend konden we de gelijkmaker kort voor tijd zeker niet noemen. De zoveelste keer nu al dat de recordkampioen de zege in het slot uit handen geeft, zonder dat er daarom sprake is van een hold-up. Zondag claimde Paars-Wit na eventueel hands op het einde wel nog een strafschop, maar vermits Lukas Nmecha aan de overkant evenmin bestraft werd heeft het weinig reden tot klagen. Na de fase met Mats Rits een dag eerder in Standard-Club Brugge, roept de interpretatie van die regel toch alsmaar meer vragen op.
FLEXIBELE 3-4-3 FORMATIE
Hoe dan ook steken de Brusselaars de hand best in eigen boezem. Zo gaven ze zelf veel te veel kansen weg aan OHL, dat onder impuls van Xavier Mercier en met infiltrerende mensen als Thomas Henry en Kamal Sowah telkens in de rug van de defensie opdook. Uiteindelijk vielen de goals wel op een andere wijze, maar in de omschakeling lag er eveneens vaak ruimte voor de bezoekers. Al wist Anderlecht die gaten doorgaans redelijk goed dicht te lopen. Yari Verschaeren en nieuwkomer Josh Cullen, die zich wel alleen op die manier nog enigszins liet opmerken, legden op het middenveld alleszins beiden flink wat kilometers af. Met tevens nog een doelpunt kweet vooral de youngster zich zo lang niet verkeerd van zijn onuitgegeven taak. In balbezit stond hij immers een pak lager dan we van hem gewend zijn.
Van zodra Anderlecht het leer veroverd had, hanteerde het namelijk een flexibele 3-4-3 opstelling. Marco Kana zakte dan in tussen het centrale duo Matt Miazga en Hannes Delcroix om de opbouw te verzorgen, wat eens OH Leuven druk zette niet altijd even vlot verliep, terwijl Verschaeren in de as dan naast Cullen plaatsnam. De backs Bogdan Mykhaylichenko en Amir Murillo schoven een rijtje door op hun flank, met voor hen Nmecha en Percy Tau. Zij het niet in de zogenaamde pockets die Eden Hazard en Dries Mertens in hetzelfde systeem bij de Rode Duivels bezetten, wel haast als echte wingers tegen de zijlijn. Of toch tot in de laatste zone, waar ze dan weer plots volledig naar binnen knepen. Een beetje zoals Pep Guardiola destijds in Barcelona met Lionel Messi en Thierry Henry op de zijkanten speelde.
YARI ALS KDB, TOUWTJES BIJ TAU
Het veld zo lang mogelijk breed houden is dan het devies, om vervolgens met positiewissels, loopacties naar binnen en diepgang verwarring te zaaien, openingen te trekken voor de opkomende backs en de bezetting voor doel te verzorgen. Een rol die Tau, zonder uit te blinken een van de lichtpunten, prima leek te liggen. De vinnige Zuid-Afrikaan was alvast erg bedrijvig en had een belangrijk aandeel in beide doelpunten. Vooral de eerste goal kwam recht uit het boekje van Kompany, al ging er zowaar een lange bal aan vooraf. Geen wilde haal naar voren weliswaar, wel een gerichte pass van Kana richting Tau na een getimede diepterun tot in de zestien. Via de oprukkende Murillo ging het zo naar Verschaeren, die dus af en toe tevens nog een infiltratie in huis had – en zich soms liet betrekken in de looplijnen voorin.
Er werd op die manier dan ook heel wat gevraagd van de tiener, die in de rol van Kevin De Bruyne – een extra optie voor Roberto Martinez? – bij balverlies hoog op het veld bovendien de dekking moest voorzien. Op de rechterkant verliep die wisselwerking met Murillo en Tau nog vrij vlot, aan de overzijde kenden Mykhaylichenko, Cullen en Nmecha net iets meer problemen. Al lag die eerste met een steal tijdens zulk een omschakelmoment, gevolgd door een gemeten voorzet, wel aan de basis van Tau zijn rake kopbal voor de 2-0. Een gevleide voorsprong, want Anderlecht had tot dan nauwelijks wat gecreëerd. Diepe spits Landry Dimata beroerde de bal bijna uitsluitend wanneer hij zich ver liet terugzakken om als pivot te dienen, Nmecha zwierf minder goed dan Tau in de ruimtes en zorgde zelden voor gevaar.
KOPZORGEN VOOR KOMPANY
In het algemeen versierde Paars-Wit dus weinig kansen, terwijl OH Leuven toen al meermaals voor Hendrik Van Crombrugge was verschenen. Een trend die in de tweede helft alleen maar toenam, met Anderlecht dat sporadisch dreigde maar vooral hoe langer hoe minder weg wist met de stijgende druk. Ook bij stilstaande fases begonnen de Brusselaars alsmaar meer te trillen op hun benen, zo getuige de treffer van Frédéric Duplus – op een presenteerblaadje aangeboden door Tau. Het strategisch plannetje van Kompany, wiens pionnen zonder bal in een klassieke 4-3-3 geschikt stonden, hield zo dus geen stand tegen het vernuft van Marc Brys en zijn troepen. Toch besloot de jonge oefenmeester tactisch niet in te grijpen en alleen qua profielen nog wat te veranderen, een beslissing die hij zich achteraf beklaagde.
De vraag is dus of Kompany zijn nieuwe recept, gebaseerd op principes van zijn voornaamste mentors, meteen weer overboord gooit. Misschien probeert hij het wel louter verder te verfijnen, want de intenties waren alleszins duidelijk en leverden in de eerste helft ook enigszins het gewenste rendement op. Al neemt dat niet weg dat zowel het aanvalsspel als de defensieve stabiliteit toen reeds van een bedenkelijk niveau was. Daarnaast valt nog af te wachten in welke mate de afwezigen, of zij die snel terugkeren tenminste, in dit systeem passen. Aanwinsten als Mustapha Bundu en Paul Mukairu lijken op papier alvast perfect geschikt voor de offensieve posities, maar vooral op het middenveld blijven een pak vraagtekens over. Hoe wordt Sambi Lokonga geïntegreerd, en is Verschaeren wel rijp voor die rol?
MAYONAISE MOET PAKKEN
Om dan nog te zwijgen van Michel Vlap, die zondag slechts uiterst kort mocht opdraven. Hoewel we bezwaarlijk kunnen spreken van een sterke selectie, heeft Kompany in theorie dus toch genoeg wapens voorhanden om beter te doen dan het puntengewin tot hiertoe. Aan de T1 om zo snel mogelijk met een winnende formule op de proppen te komen, al dan niet voortbouwend op wat hij dit weekend uit zijn hoed toverde. Gezien het stevige schema tot nieuwjaar, met nog nagenoeg alle topclubs en twee keer Beerschot voor de boeg, dreigt de nu nog overbrugbare kloof anders wel eens snel uit de hand te lopen. Mede dankzij het falen van de concurrentie staan de Brusselaars momenteel amper vijf punten in het krijt op koploper Club Brugge. Met dit vormpeil kan die schade echter wel eens snel aandikken.
Indien de recordkampioen tegen de winterstop niet hopeloos achter de feiten wil aanhollen, is het dus stilaan tijd om een tandje bij te steken. Zo niet, weet Kompany volgens Wouter Vandenhaute dat zelfs hij niet boven de wetten van het voetbal staat. Desalniettemin kunnen wij ons moeilijk voorstellen dat de bezieler van het project op straat gezet zou worden, een lot dat Guardiola trouwens nog nooit te beurt viel. Een ontslag is vandaag dus niet aan de orde, al breekt Kompany zich ongetwijfeld het hoofd over hoe hij Anderlecht kan doen draaien. Volgende week in Kortrijk volgt een nieuwe kans, benieuwd in welke formatie – en met hoeveel jonkies uit de eigen jeugdopleiding – Paars-Wit dan aantreedt. Het recept maakt intussen tenslotte al lang niet meer uit. Zo lang de mayonaise eindelijk maar eens pakt.
