Nog zes keer slapen, en dan is het zover – tenminste, indien de heropflakkering van het coronavirus er geen stokje voor steekt. Alle interesse voor de talloze oefenmatchen ten spijt kijken we als een kind naar Sinterklaas uit naar de bekerfinale tussen Club Brugge en Antwerp, de eerste officiële wedstrijd in België sinds begin maart. Afgelopen weekend hielden beiden hun generale repetitie met een duel tegen een Franse grootmacht. Wij gingen op zoek naar een aantal lessen die we daaruit konden trekken.
Al dient eerst wel gesteld dat de tegenstand niet helemaal van hetzelfde kaliber was, ondanks de betere klassering van Lille (vierde) ten opzichte van Olympique Lyon (zevende) in de voorbije editie van de Ligue 1. Terwijl die laatste op de Bosuil zelf haar finale test in aanloop naar de Coupe de la Ligue-finale tegen PSG afwerkte, een cruciale opdracht met het oog op Europees voetbal, haspelde de ploeg uit Rijsel met een resem afwezigen nog maar pas haar tweede partij van de voorbereiding af. Dat was er ook aan te zien, want zelfs voor de karrenvracht aan vervangingen stapelden de slordigheden zich op.
AUTOMATISMEN VS ALTERNATIEVEN
Iets wat Club los van de technische foutjes aan de overkant wel deels zelf afdwong. In de Brugse Metten toonden de troepen van Philippe Clement immers een gezonde drang naar voren. De pressing in balverlies van vorig seizoen was reeds duidelijk zichtbaar, net zoals de aanvallende patronen met het leer in eigen rangen. Bijwijlen legde Blauw-Zwart, dat het balbezit naar goede gewoonte weer domineerde, zo al enkele fraaie combinaties op de mat. Achterin zat alles zelfs zonder Clinton Mata en Simon Deli dan weer nog steeds goed op slot, want slechts één keer moest Simon Mignolet écht zijn kunnen tonen. Hoewel naast de defensieve steunpilaren tevens Emmanuel Dennis en Krépin Diatta ontbraken met een lichte blessure – of toch transferitis? – bleven de automatismen dus grotendeels overeind.
Natuurlijk liep niet alles gesmeerd, maar de Brugse burger put vast hoop uit het feit dat de landskampioen zich dus nog altijd als een geoliede machine presenteert. Ergens logisch ook, vermits de kern nagenoeg ongewijzigd bleef. Dat ligt bij de Antwerpenaren, die tal van sterkhouders lieten gaan maar hun opvolgers straks niet mogen opstellen, wel even anders. Met ook nog Alexis De Sart, Didier Lamkel Zé en uit voorzorg Faris Haroun die verstek gaven, bracht Ivan Leko in vergelijking met de doorsnee namen van Laszlo Bölöni dan ook een onuitgegeven elftal tussen de lijnen. Offensief kwam er van de beloofde beterschap daardoor nog niet veel in huis, verdedigend stond het wankel en OL-coach Rudy Garcia deed net zoals heel wat van zijn collega’s vorig seizoen zijn beklag over de fysieke en agressieve speelstijl.
HULDE AAN DE HEILIGE 3-5-2
Nog flink wat werk aan de winkel voor de Kroaat dus, die net wil breken met die beruchte erfenis van zijn voorganger. Te beginnen met de introductie van zijn vermaarde 3-5-2-formatie, wat op het einde loonde met de aansluitingstreffer van Aurélio Buta op assist van Simen Jukleröd. Beide backs zijn haast gemaakt om op hun eentje de hele flank af te draven, dus hen zit het nieuwe systeem alvast gegoten. De problemen lijken zich dan ook vooral in en achter de driemansdefensie te situeren, waar doelman Davor Matijas – binnenkort derde keuze – weinig vertrouwen inboezemt terwijl Abdoulaye Seck en Junior Pius evenmin een solide indruk nalieten. Die laatste moet net zoals middenvelder Martin Hongla, iets beter en goed voor een doelpunt, na een mislukt debuutjaar nu nochtans zijn stempel drukken.
Leko wordt alleszins geconfronteerd met een monster dat hij zelf geschapen heeft, want Clement houdt nog altijd vast aan de tactiek die hij naar Jan Breydel bracht. Nu zelfs zonder de tandem van Mata en Diatta op rechts, waarmee het geloof in de andermaal wisselvallige Odilon Kossounou bevestigd werd. Aan de overkant liet Federico Ricca dan weer zien een betere back-up te vormen voor Deli dan voor Eduard Sobol, die weer sterk zijn zijlijn afdraafde, met opvallend genoeg Éder Balanta die na een tijdje met verve links achterin postvatte. Gezien de zoveelste blessure van Matej Mitrovic lijkt in de achterhoede dus alleen een nieuwe doublure voor Brandon Mechele geen overbodige luxe. Het middenveld draaide tot slot als vanouds, voor David Okereke was het uiteraard af en toe wat zoeken op de rechterflank.
GOALGETTERS (NOG) NIET PRESENT
Een gewaagd experiment waarmee Clement zijn aanvallende intenties opnieuw onderstreept én toch blijk geeft van zijn voorkeur voor Leko zijn formatie, al is het nog maar de vraag of die zet nog navolging krijgt. Tenslotte is de Nigeriaan, die hoogtes met laagtes afwisselde maar zich voor een spits wel plichtbewust van zijn defensieve taken kweet, geen Diatta. Voorin ziet het er echter naar uit dat de kaart van de jeugd wordt getrokken, met zowel Youssouph Badji als Charles De Ketelaere die terug konden bekoren. Michael Krmencik viel overigens niet slecht in, maar toch moesten de goals via Mats Rits en invaller Siebe Schrijvers weer van elders komen. Scorend vermogen en efficiëntie dreigt zo toch een heikel punt te blijven voor Blauw-Zwart, dat gelukkig wel nog kan rekenen op Emmanuel Dennis als wildcard.
Voor de doelpunten wordt dan al snel gekeken naar Hans Vanaken, vorig seizoen de Brugse topschutter maar tegen Lille amper tot nooit in scoringspositie gebracht. Bij de Great Old zijn alle ogen vanzelfsprekend dan weer op Gouden Stier Dieumerci Mbokani gericht, die na zijn lichtjes verstoorde voorbereiding door contractbeslommeringen evenwel nog niet helemaal bij de les lijkt. In het duel tegen Olympique Lyon was Dieu alvast veel te onzichtbaar, niet geholpen door de nogal beperkte impulsen waar Ivo Rodrigues en Lior Refaelov voor moesten zorgen – een opdracht die Manuel Benson iets beter invulde. Antwerp verloor in het tussenseizoen bovendien heel wat wapens op stilstaande fases, terwijl Club zich tegen Lille daarop net levensgevaarlijk toonde. Wie weet wordt de finale straks dus zo wel beslist.
