De fans van Anderlecht zijn woedend. Alweer, want de voorbije jaren kreeg de Paars-Witte aanhang wel al meer tegenslagen te verwerken. Marc Coucke is die toorn van de supporters intussen dus al gewend, zijn nieuwe CEO Karel Van Eetvelt maakt dan weer meteen kennis met het klappen van de zweep. Logisch ook, als je een clubicoon als Pär Zetterberg op straat zet. Al valt die keuze ergens wel te begrijpen.
Anderlecht kadert de beslissing zelf in het kader van de coronacrisis en de grote economische impact daarvan op de werking van de club. Dat het ook daarvoor reeds niet goed ging met de financiën van de Brusselaars, kunnen we echter zelfs met moeite een publiek geheim noemen. Uiteraard speelde de huidige situatie mee, maar kort door de bocht blijft de conclusie dezelfde: Zetterberg was overbodig geworden in het Lotto Park, zeker voor het salaris dat hij daar opstreek.
PANIEKAANKOOP ZETTERBERG
Wat dat betreft lijkt de coronastop dan ook vooral een handige gelegenheid om de knoop eindelijk door te hakken. Niet in het minst omdat het wellicht allesbehalve hartelijk weerzien met de fans nog een tijdje wordt uitgesteld. Zij pikken het namelijk niet dat er aan van hun helden van weleer wordt geraakt, want laat er geen misverstand over verstaan: Zetterberg is en blijft een grote meneer in Anderlecht. Een uiterst geliefd figuur ook, zo blijkt nu des te meer. Waarmee in één klap meteen nog eens geïllustreerd wordt waarom Coucke de Zweed eind 2018 eigenlijk koste wat het kost terug naar het oude nest wou halen.
Het ging toen al slecht met RSCA, zeer slecht. Anderhalf jaar eerder had Paars-Wit onder René Weiler nog haar laatste titel gepakt, maar onder de Zwitser werd de term 'Anderlecht-DNA' een begrip. En dan vooral het gebrek eraan. Hein Vanhaezebrouck bracht weinig beterschap met zich mee, en dus begonnen de fans hun pijlen almaar meer op Coucke zelf te richten. In nood aan een imagoboost greep de voorzitter naar Zetterberg om 'de voeling met de clubwaarden te herstellen'. Het bestuurlijk equivalent van een (te dure) paniekaankoop, want ondanks die vage taakomschrijving hoorde daarbij ook een royale vergoeding.
KOMPANY IN, ZETTERBERG OUT
Exact die twee zaken blijken nu het doodvonnis van Zet, die hoe langer hoe meer doelloos rondliep in en rond Neerpede. In het transfercomité werd hij per slot van rekening reeds op kant geschoven, terwijl Frank Vercauteren in zijn staf al meer dan assistenten genoeg tot zijn beschikking heeft. Zeker als we ook Vincent Kompany meerekenen, de man die Zetterberg in feite pas écht naar de achtergrond verdrong. Wat heb je namelijk aan een 'bewaker van het DNA', wanneer het hart en ziel van de club in hoogsteigen persoon terugkeert? Niemand straalt meer de Anderlecht-identiteit uit dan King Kompany, zelfs Zetterberg niet.
Versta ons niet verkeerd, de speler-inspirator had niks tegen zijn voorganger-bezieler. Integendeel: volgens Zetterberg zelf belde zijn vroegere ploegmaat hem zelfs op om hem te zeggen dat dit niet zijn keuze was geweest. Een nieuw bewijs van hoe de poten stilaan vanonder Kompany zijn stoel worden gezaagd, die almaar meer aan macht lijkt in te boeten? Het lijkt er alleszins wel op, want dat hij niet langer het reilen en zeilen van Anderlecht bepaald is inmiddels wel duidelijk. Nu we er zo bij stilstaan: 'inspirator' moet qua holle bijklank niet veel onderdoen voor 'DNA-bewaker'. Of denken we nu toch nog net een brug te ver?
VIZIER OP VERSCHUEREN?
Hoe het ook zij: kop van jut is ditmaal dus niet alleen Coucke, maar tevens nieuwe sterke man Van Eetvelt – en, achter de coulissen, Wouter Vandenhaute. Logisch, want populair word je nu eenmaal niet met zulke harde beslissingen. Al is dat precies de reden waarom het tweetal aan boord werd gehaald. Van meet af aan wisten we immers dat de verse wind vooral moest dienen om de rode boekhouding op orde te krijgen, waarbij onvermijdelijk dus ook koppen zouden rollen. Zetterberg was nu de eerste, maar allicht nog niet de laatste. Een gevolg van Coucke zijn neiging om het geweer soms iets te snel van schouder te wisselen.
Het vizier is nu op Michael Verschueren gericht, recent weggepromoveerd van alle sportieve invloed. Niet opdat Van Eetvelt en Vandenhaute die zelf in handen konden nemen, want daarvoor kwam Peter Verbeke de rangen versterken. Na eerder al Luc Devroe en Frank Arnesen blijft het op die manier dus een komen en gaan van beleidsmakers om de voetbalvisie uit te stippelen. Verschueren wordt nu al getipt om in hun voetsporen te treden en weldra aan de deur te worden gezet, al kan hij in tegenstelling tot dat duo wel in andere gelederen van de club nog wat betekenen. Zijn verhoopte sportieve heerschappij, die lijkt echter al uit.
BUSINESS BOVEN NOSTALGIE
Terug naar Zetterberg, over wie links en rechts te horen valt dat een aantal spelers zijn aanwezigheid wel wist te appreciëren. Leuk, maar toch wat weinig voor iemand die naar verluidt 340.000 euro opstreek. Zeker gezien de penibele financiële situatie van de Brusselaars, die voortaan elke cent tweemaal omdraaien alvorens ze uit te geven, en dan vooral de veel te hoge loonmassa in het Lotto Park. In de eerste plaats de schuld van spelers als Samir Nasri en Adrien Trebel, al kunnen we ons voorstellen dat ook de technische staf in zijn totaliteit een flinke stuiver kost. Zeker sinds stroman Simon Davies werd ingeruild voor Vercauteren.
Een dure vogel als Zetterberg, die er dan in zekere zin ook nog eens voor de lol maar wat bijloopt, kan Anderlecht dus wel missen als kiespijn. Zonder respectloos te willen zijn naar de Zweed toe, want in het ideale scenario had Paars-Wit een eervollere oplossing uitgewerkt – zoals dat met Verschueren dus wél werd gedaan. Indien de fiere Mister Z daar zelf aan wou meewerken, tenminste. Zo niet kan Van Eetvelt en co al bij al toch weinig verweten worden, met alle begrip voor de frustraties bij de fans. Clubmonument of niet: hun taak is om van Anderlecht weer een gezond draaiend bedrijf te maken. Zowel op als naast het veld.
