Tijdens de voorbije zomermaanden maakte Vincent Kompany zijn rentree als voetballer in de Belgische competitie. Daarnaast vierde de Rode Duivel zijn grote debuut als trainer, manager, inspirator – wat is het nu alweer? Van zijn voetballende kwaliteiten heeft Kompany nog niets ingeboet, dat is duidelijk. Maar zijn eerste stappen in de complexe branche der sportieve leiding waren allerminst geslaagd.
MARCELO BIELSA
Zaterdag 29 juni, Oudenaarde. Zelf spelen deed hij nog niet in de tweede oefenwedstrijd van de seizoensvoorbereiding. Coachen wel. En hoe. Vince The Prince maakte zijn opwachting om zijn eerste wedstrijd te leiden als – toen nog – Anderlecht-manager. Het enthousiaste thuispubliek verwelkomde hem met een hartverwarmend applaus, adoratie en sympathie kent geen provinciale grenzen.
Kompany coachte zijn team op een nadrukkelijke wijze. Veeleisend en positief, volop de jonge garde sturend, de kern van zijn filosofie bij Sporting. Op zijn Marcelo Bielsa's, zittend op een frigobox, analyseerde hij nauwlettend de prestatie van zijn ploeg. Maar wat Kompany vooral interesseerde, dat was het balbezit.
ONDERSCHATTING
Dat balbezit stond vooral centraal tijdens de voorbereiding op het aankomende voetbalseizoen. Het fysieke werk, dat was minder belangrijk. Ziehier de reden van de grote blessurelast bij Anderlecht, die vandaag twaalf gekwetste spelers telt. Kompany wilde de aantrekkelijke voetbalfilosofie van onder Pep Guardiola bij Manchester City doortrekken in Anderlecht.
Heel romantisch en gedurfd allemaal. Maar om zo'n complexe en veeleisende tactiek te hanteren is er voldoende kwaliteit vereist in de spelergroep. Kompany dacht dat het wel zou lukken met enkele grote talenten vanuit Neerpede. Combineer de keuze voor eigen jeugd, samen met een gebrekkige fysieke seizoensvoorbereiding, en dan weet je dat Kompany sinds 2006 – toen hij vertrok naar Hamburger SV – de Belgische competitie niet goed meer opvolgde. Of onderschatte. Bovendien maakte hij er een sport van om spelers te posteren op posities waarvan het meerendeel nog nooit eerder speelde …
HET JEUGDOFFENSIEF VAN KOMPANY
Kompany promoveerde dit seizoen zeven frisse youngsters vanuit de Anderlechtse jeugdrangen naar het eerste elftal. Daarnaast mochten vijf jonkies al het goede van vorig seizoen opnieuw bevestigen van de nieuwe sportief leider. De grote droom was om zoveel mogelijk basisspelers te ontwikkelen uit deze jonge garde. Maar hoeveel blijft daar nu nog van over?
Yari Verschaeren (18) en Albert Sambi Lokonga (20) genieten van een erg jeugdige leeftijd, maar hun kwaliteiten benaderen – in vorm – reeds het summum van de Jupiler Pro League. Het talentvolle duo kan niet meer beschouwd worden als jeugdspelers, maar wel als volwaardige basisspelers. Alexis Saelemaekers, Francis Amuzu en Jérémy Doku behoorden al tot de A-kern toen Kompany zijn intrede maakte bij Anderlecht.
DE 'OUDE' GARDE
Wie net een categorie onder Verschaeren en Sambi Lokonga viel, was Alexis Saelemaekers. De voorbije zomer leek hij al afgeschreven te zijn bij Anderlecht – Kompany passeerde hem vijf matchen op rij – en was er toen al sprake over een vertrek. Kompany (en vooral Franky Vercauteren) keerde uiteindelijk zijn kar en Saelemaekers kon alsnog zijn kwaliteiten bevestigen na zijn knap debuutseizoen in 2018-2019. In januari trok hij de paars-witte deur (onder druk?) achter zich dicht en Saelemaekers trok naar AC Milan. Maar dat is een ander verhaal.
Ook voor Francis Amuzu moest dit het seizoen van de bevestiging worden. Helaas voor Ciske beantwoorden zijn prestaties nog niet aan de verwachtingen. Ook dit jaar wordt hem een gebrek aan overzicht en efficiëntie verweten. Als hij die werkpunten onder handen neemt, dan heeft Amuzu wel het potentieel om een absolute sterkhouder te worden bij Anderlecht. Maar voorlopig is hij dat niet. Bovendien haalde Sporting met Marco Pjaca een rasechte flankspeler binnen en ook met ene Nacer Chadli moet nog steeds rekening mee worden gehouden.
Vorig seizoen stak Jérémy Doku zijn neus aan het venster, en hij werd omschreven als een nog groter talent dan Amuzu en Saelemaekers. Intrinsiek klopt dat ook helemaal. Maar ook Doku ontplooide zijn immense talent nog niet. Met de bal aan de voet is hij een waar fenomeen en Anderlecht blijft – meer dan terecht – volop geloven in zijn kunnen. Het moet wel gezegd, we zouden Doku graag eens aan het werk zien in een goéd draaiend elftal. En dat is in Anderlecht al twee jaar het geval niet.
DE KOMPANY BOYS
Hij wordt nog steeds aanzien als de natuurlijke opvolger van Vincent Kompany. Maar sinds de komst van Vercauteren wordt meer ingezet op ervaring en direct rendement. Daarom verloor Marco Kana steeds meer speelminuten die Derrick Luckassen en Philippe Sandler maar al te graag overnamen. Kana debuteerde dit seizoen op zestienjarige leeftijd tegen Moeskroen en hij toonde meermaals aan waarom Kompany vol lof is over hem. Kana straalt een natuurlijke rust uit, is een intelligente voetballer en bezit een meer dan redelijke techniek. Kompany zou in hem veel gelijkenissen zien toen hij zélf nog een jonge speler was. En dat wil wel wat zeggen natuurlijk. Het komt wel goed met Kana.
Antoine Colassin is het meest recente uithangbord van Neerpede, ook al werd de 19-jarige opgeleid als middenvelder bij Sporting Charleroi. Met twee doelpunten in drie wedstrijden is Colassin ook de jeugdspeler die het meest impact maakte bij Anderlecht dit seizoen. Het moet ook gezegd dat de blessure van vaste aanvaller Kemar Roofe veel te maken had met zijn eerste speelminuten tegen Club Brugge, waarin Colassin scoorde overigens. Het grote talent lag namelijk in balans met Nacer Chadli om te depanneren als nummer negen. Vercauteren verkoos de ervaring van Chadli. Kompany prefereerde Colassin. Een gewaagde gok van Kompany, maar tot nog toe zijn meest geslaagde handeling als het op neerkomt op jeugddoorstroming. Al was het ook noodzakelijk, Anderlecht had tegen Club Brugge geen enkele rasechte spits ter beschikking.
Killian Sardella slikte dit seizoen het meeste kritiek van alle nieuwe Anderlecht-youngsters, zowel door de eigen aanhang als analisten. Deels onterecht, want Sardella is van nature een centrale verdediger maar hij werd steeds geposteerd als rechtsachter. In de vorige match tegen Moeskroen zelfs als linksachter. Op die posities benadert Sardella niet het beoogde niveau om te slagen bij Anderlecht, maar zolang hij niet op zijn sterkste positie wordt uitgespeeld kan de balans niet volledig worden opgemaakt. Kompany moet bij de evolutie van Sardella vooral bij zichzelf te rade gaan.
Sieben Dewaele is een ander jonkie dat dit seizoen nog niet op zijn beste positie werd uitgespeeld. Onder het motto van de veelbesproken inverted wingbacks werd Dewaele omgeturnd tot linksachter, zonder succes overigens. Tijdens het seizoensbegin was hij nochtans een basisspeler maar de voorbije vijf wedstrijden speelde Dewaele zelfs geen minuut. Zijn toekomst ligt dan ook voornamelijk op het middenveld en niet op de linksachter, waar hij door zijn matige versnelling vaak wordt voorbijgesneld door kwieke wingers. Maar tot dusver is de promotie van Dewaele geen geslaagde zet geweest van Kompany, en dat ligt niet helemaal aan Dewaele zelf.
Thierry Lutonda was dé uitblinker bij uitstek tijdens de seizoensvoorbereiding. Als offensieve linksachter maakte hij indruk en Lutonda mocht zelfs invallen in de eerste competitiewedstrijd tegen KV Oostende. Een blessure zorgde echter voor een terugval bij 19-jarige. Vreemd genoeg haalde Lutonda daarna amper één keer de wedstrijdselectie bij Anderlecht. Nu Elias Cobbaut geblesseerd is, wordt zijn naam hier en daar geopperd om opgesteld te worden als linksachter. Afwachten wat het zal worden. In januari probeerde Anderlecht nog om Lutonda tijdelijk onder te brengen bij een andere club, om de nodige speelminuten te vergaren. Blijkbaar toch een serieuze miscasting van Kompany.
Hotman El Kababri was een andere youngster die indruk maakte op Kompany tijdens de seizoensvoorbereiding. En ook hij maakte zijn eerste en enige speelminuten in de seizoenopener tegen KV Oostende. El Kababri startte zowaar zelfs aan de wedstrijd, maar het bleef bij die ene match voor hem. Nadien haalde hij nog één keer de wedstrijdselectie en dook hij nog eens op tijdens de testimonialmatch van Kompany bij Manchester City. Daarna was het windstil rond El Kababri en hij verhuisde op de laatste dag van de voorbije wintermercato via de U23 van Borussia Dortmund naar Zulte Waregem. Voorlopig haalde El Kababri daar ook nog niet de selectie. Een vroeg einde verhaal voor de verdediger bij Anderlecht. Had Kompany dat niet beter kunnen inschatten?
Anouar El Hadj is wellicht de meest onbekende jeugdspeler die Kompany overhevelde naar de A-kern. En hij is ook diegene met het minste speelminuten op de teller. Zijn grootste moment de gloire beleefde El Hadj tijdens een zomerse oefenmatch tegen de Portugese topclub Benfica. In de competitie mocht de Belgische Marokkaan invallen tegen KV Oostende en Waasland-Beveren maar daar bleef het ook bij. Ondertussen werd El Hadj al teruggezet naar de U21, waar hij zich in alle rust en naar eigen tempo kan verder ontwikkelen. Dat is zeker geen schande voor de pas 17-jarige aanvallende middenvelder. Wel opnieuw gezichtsverlies voor Vincent Kompany die - Colassin nog onder voorbehoud - geen enkele van zijn eigen aangebrachte talenten zag doorbreken dit seizoen. Volgend jaar misschien een wat meer realistische aanpak, Vince?
