RSC Anderlecht zou volgens Sport/Voetbalmagazine via Wouter Vandenhaute al op zoek zijn naar een nieuwe sportief directeur. De nieuwe ‘adviseur’ verkent de markt en Marc Coucke lijkt zo al zijn vierde (!) sportief directeur te gaan ontslaan. Verdient Michael Verschueren echter niet meer vertrouwen?
Michael Verschueren werd in november 2018 aangesteld als sportief directeur en hij was de ‘grote baas’ over het sportieve departement. Er werd een transfercommissie opgericht en Anderlecht haalde nadien ook Frank Arnesen terug om spelers aan te trekken. Amper anderhalf jaar later lijkt Verschueren al op de wip te zitten, dat melden zowat alle grote Belgische media. RSCA is een duiventil geworden.
Devroe kende een desastreuze zomermercato in 2018.
Exit Devroe en Arnesen
De eerste die mocht gaan vliegen, was Herman Van Holsbeeck. Hij was de laatste jaren ook niet meer sterk bezig en zijn ontslag was volledig te begrijpen. Met Luc Devroe haalde Coucke zijn toenmalige goede vriend binnen en iemand die de Belgische markt zeer goed kende, maar geen zeer groot internationaal netwerk had. De mercato van de zomer van 2018 werd de duurste ooit van Anderlecht, maar ook wellicht de slechtste ooit. Ze dragen er nu financieel en sportief nog de gevolgen van.
Coucke zag zijn fout in en haalde samen met Verschueren Arnesen in huis. Een man met een bijzonder groot netwerk, maar wel al jaren op zijn retour. Die duwde onder meer de komst van Yannick Bolasie, Michel Vlap, Derrick Luckassen en de jonge Noor Kristian Arnstad door. Echt slecht kunnen we dat niet noemen, maar geweldig ook niet. Door de komst van Vincent Kompany, die veel invloed had op het transferbeleid, verdween Arnesen naar de achtergrond en uiteindelijk ging hij via een achterdeur weer weg… Hij probeert Feyenoord nu weer op de rails te krijgen.
De passage van Arnesen bij Anderlecht was van korte duur.
Vooral verkopen
Met een vrij lege envelop, die enkel gevuld werd door de uitgaande transfers van Sebastiaan Bornauw en Ivan Santini, gingen Verschueren/Kompany en Arnesen in de zomer de markt op. Het was vooral Kompany die de grootste invloed had: Philippe Sandler, Nacer Chadli, Kemar Roofe, Hendrik Van Crombrugge, Samir Nasri kwamen via ‘Vince’. Buiten Nasri allemaal meevallers, al moet Roofe zich nog meer doorzetten. Vlap en Luckassen waren de laatste wapenfeiten van Arnesen. Het niet aantrekken van Dieumerci Mbokani was een grote flop, die een jaar daarvoor ook al werd gedaan, maar die werd gedragen door het hele sportieve comité.
Verschueren staat voor een groot examen en moet vooral verkopen.
Deze wintermercato is dus eigenlijk de eerste echte kans voor Verschueren om zich te onderscheiden, maar hij draagt nog altijd de gevolgen van die befaamde zomermercato van 2018. Anderlecht heeft geen geld. Michael Murillo werd voor 680.000 euro gehaald, een speler die er kwam door het nieuwe scoutingssysteem van Lee Mooney. Tegen Club Brugge deed hij het alvast meer dan behoorlijk. Verschueren moet op dit moment vooral verkopen en dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Wie wil er nu overbetaalde spelers die al maanden of jaren amper presteerden? Dat spelers als Thomas Didillon, Kenneth Saief, Adrien Trebel, Knowledge Musona, Alexandru Chipciu en vele anderen ongelooflijke lonen opstrijken, is amper de fout van Verschueren. RSCA moe(s)t ze bijna gratis weggeven en zelfs dan is het moeilijk. Kijk maar naar Musona, die zelfs eerst moest testen bij Eupen… Verschueren deed op dit moment zeker nog geen opzienbarende transfer - het uitbreiden van de scouting is tot op heden zijn beste wapenfeit -, maar hij verdient (nog) krediet. Inzake uitstraling en communicatie laat Verschueren zich alvast positief opmerken. Hij straalt Anderlecht uit, zijn sportieve inbreng kunnen we nog te weinig beoordelen. Hij moet eerst opkuisen wat anderen hebben achtergelaten.
Mannaert kan als voorbeeld gelden voor Verschueren én Coucke.
Van Holsbeeck en Mannaert als voorbeeld
Deze mercato moet hij alvast scoren met de twee ingaande transfers die er volgens hem nog zitten aan te komen. Hij staat onder zware druk, maar dat is een logisch gevolg bij Anderlecht. Daar is er elke mercato druk, maar deze keer staat hij voor een zéér groot examen. Met zeer weinig geld toch de ploeg versterken, het is iets wat Luciano D’Onofrio als geen ander kan. Marc Coucke heeft echter weinig geduld, het aard van het beestje, maar de voorzitter van Anderlecht zou beter eens kijken naar Bart Verhaeghe en… Roger Vanden Stock.
Herman Van Holsbeeck kende ook een moeizaam beging, herinner u hoe hij openlijk Jelle Van Damme en Wesley Sonck bij Ajax probeerde weg te halen, maar toen faalde. Hoe hij François Sterchele misliep aan Club Brugge (rara, doet dat niet denken aan de saga met Mbaye Diagne). Twee jaar na zijn echte start als manager maakte hij pas indruk door eerst Nicolas Frutos en nadien Ahmed Hassan, Lucas Biglia etc. naar Brussel te halen. Zijn eerste transfers waren onder meer Bart Goor, Christophe Gregoire en Mbo Mpenza. Niet meteen voorbeelden van daadkrachtig optreden. Hij had dan ook tijd nodig. Verschueren heeft een transfer à la Frutos nodig: een gouden sportieve zet.
Coucke en Verschueren: het leek de tandem voor de komende jaren te worden.
Van Holsbeeck moest werken aan zijn netwerk, net zoals Verschueren dat moet doen, en Van Holsbeeck zorgde na zijn inloopperiode jarenlang ervoor dat Anderlecht minstens top drie haalde en gemiddeld om de twee jaar kampioen werd. De laatste jaren was hij in de greep van Mogi Bayat en verloor hij zijn greep op de transfermarkt. Bij Anderlecht werd er te laat doorgeselecteerd in het bestuur.
Hetzelfde verhaal bij Vincent Mannaert. Hij kwam in januari 2011 naar Brugge en ook hij had tijd nodig. Herinnert u zijn eerste transfers nog? Björn Vleminckx, Tom Högli, Jim Larsen, Michael Almeback & co. Pas nadat er stabiliteit was binnen de club ging het crescendo met de transfers. De eerste stap richting succes werd na drie jaar gezet toen Club in één seizoen jongens als José Izquierdo, Stefano Denswil, Claudemir & co ging halen. Ook daar: voordien veel verloop van mensen binnen de club, maar pas nadat er een goed scoutingssysteem en rust kwam, kon de sportief verantwoordelijke zijn stempel drukken. Met de huidige hoogconjunctuur als resultaat.
Coucke zou bij een vertrek van Verschueren al zijn vierde sportief directeur ontslaan.
Tijd voor stabiliteit
Anderlecht heeft na twee jaar komen en gaan van personeel nood aan stabiliteit en mensen moeten vertrouwen krijgen. Met een nieuwe sportief directeur moet de club alwéér opnieuw beginnen en komt de zomermercato al onder druk te staan. Rust en stabiliteit was tien jaar lang de sleutel tot succes onder Vanden Stock en Van Holsbeeck en nu onder Mannaert en Verhaeghe. Daar begint alles bij, niet om de 6-18 maanden van sportief directeur veranderen.
Als RSCA dan toch doordrukt voor een andere sportief directeur, lijkt er in België slechts één man het ideale profiel te hebben: Dimitri De Condé (zijn parcours is indrukwekkend). De Condé – in het verleden al gelinkt aan Anderlecht - is in onze ogen de enige in België die héél misschien haalbaar is en die in de visie past die Vincent Kompany heeft uitgetekend. Op een buitenlandse topper moeten ze niet hopen in Brussel. Ze zouden een man met een groot netwerk zoeken. Had Arnesen dat niet?
Claudio Reulens
