In de stand levert het op het eerste zicht weinig op, want daar blijft Anderlecht ook na de deugddoende zege tegen KRC Genk op een tiende plaats hangen. Toch bedraagt de kloof met PO I mede dankzij het falen van de concurrentie nu nog maar vijf punten. Reden genoeg dus om weer enig optimisme toe te laten in het Lotto Park, al mag Paars-Wit ook zonder naar de buitenwereld te kijken best tevreden zijn. Binnen de eigen rangen lijken ze namelijk eindelijk de juiste formule beet te hebben.
Nochtans zag het daar in de eerste helft tegen de landskampioen niet naar uit, want ondanks iets meer kansen dan de voorbije weken oogde het combinatiespel toch nog steeds te slaapverwekkend. We hielden ons dan ook al klaar om de term Kompany-ball te introduceren, een verwijzing naar het saaie voetbal dat Chelsea destijds onder Maurizio Sarri op de mat bracht – en in schril contrast stond tot het wervelende spel van de speler-inspirator zijn échte leermeester Pep Guardiola. Tot die voorzichtigheid na de pauze overboord werd gegooid en Anderlecht plots zowel individueel als collectief veel beter voor de dag kwam.
CROSSENDE KOMPANY
De aanzet daarvoor werd in de eerste helft al gegeven door niemand minder dan Vincent Kompany zelf. Zeg wat je wil over de 89-voudige Rode Duivel – bijvoorbeeld dat hij Ally Samatta bij diens afgekeurde goal iets te simpel liet lopen – maar geen verdediger in België heeft een betere crosspass in de benen. Met veel plezier keken we dan ook toe hoe hij het eindeloze en vaak te risicovolle getik voor de eigen kooi inruilde voor enkele afgemeten balletjes over langere afstand, met vooral Elias Cobbaut als eindbestemming. De linksachter maakte zo dankbaar gebruik van een tactisch kneepje waar we dadelijk nog op terugkomen.
Eerst merken we graag even op hoe ook Hendrik Van Crombrugge vaker een stapje oversloeg wanneer hij de bal weer in het spel bracht, en dan vooral na rust. Geen breiwerken in de eigen zestien meer, of toch niet wanneer de Genkse druk daarop anticipeerde door zich hoog op te stellen. Cobbaut was trouwens ook niet langer verlegen om het leer weg te rammen indien nodig, alleen jongeling Marco Kana liet zich af en toe nog verleiden tot té veel risico in de opbouw. Bij momenten zagen we zo eindelijk de verticaliteit terug waar al het heel seizoen om gevraagd wordt, wat meteen gepaard ging met veel meer dreiging.
CENTRALE CHADLI
Dat het gevaar vooral van Nacer Chadli kwam hoeft niet te verbazen, maar vanuit welke positie hij meestal voor doel verscheen was wél nieuw. Veel meer dan in de rest van zijn sterke heenronde trok de Rode Duivel namelijk constant vanop de linkerflank naar binnen, waardoor hij niet alleen ruimte voor Cobbaut creëerde – zie hierboven – maar zelf vaak op het middenveld verscheen. Daar vormde Chadli een dankbaar aflossingspunt waar de achterhoede gretig gebruik van maakte, zeker wanneer de geliefde korte passlijnen werden afgesneden. De balvaste brok ervaring weet immers toch wel raad met dat soort inspeelballen.
Vanuit die centrale rol kan de huurling van AS Monaco bovendien ook prima als aangever voor de diepe spits fungeren, zo bewees hij onder meer met een knappe steekpass op Kemar Roofe – die het vervolgens wel weer liet afweten in de afwerking. Ook zijn knal op de paal waarmee Michel Vlap op de rebound de 2-0 werd voorgeschoteld, kwam er na een sprint die vertrok vanuit de as van het veld. En een knappe hakbal van Peter Zulj, niet te vergeten. Hoe dan ook zag de bezetting voor doel er in deze nieuwe variant heel wat beter uit, dankzij het oprukken van Cobbaut kan ook Chadli zijn kopbalsterkte zo beter benut worden.
VLIJTIGE VLAP & ZUIVERE ZULJ
Terwijl Chadli vanop links dus steun bood aan Roofe, deed Vlap aan de overkant hetzelfde. Als een extra spits opereerde de Nederlander hoger dan we gewend zijn, een positie van waaruit hij de inspanningen evenmin schuwde. Die werklust kan dit Anderlecht wel gebruiken, al werkten voor rust zijn onzuiverheden toch weer op de zenuwen van het publiek. Eens dat eerste doelpunt tegen de touwen hing, liep alles echter plots vanzelf. Geil voor de goal, heet dat dan. Zoals zijn cijfers in de Eredivisie – vorig jaar 16 goals en zes assists – al lieten vermoeden, is Vlap ondanks zijn status als nummer 10 dan ook eerder afwerker dan foerier.
Iedereen is er dus bij gebaat indien de topaankoop vooral zijn neus voor infiltratie benut en zich minder moeit met de opbouw, een van de redenen waarom ook de inbreng van Zulj voor Edo Kayembe een gouden zet is. De ene verguisde controleur voor de andere, zo leek het, en bij elke pass achteruit kreeg de Oostenrijker het ook te horen van de fans. Naarmate hij groeide in de match, werd zijn technisch vernuft ten opzichte van de Congolees echter hoe langer hoe duidelijker. Als Zulj eindelijk zijn draai vindt ligt er in de passing game een grote rol voor hem weggelegd, defensief zat hij er ook vaak met een voetje tussen.
DRIBBELENDE DOKU
Samen met Sambi Lokonga kan Zulj op het middenveld een duo vormen dat zowel de balans bewaart áls de opbouw verzorgt – taken die Kompany tenslotte niet volledig op zich kan nemen. Voor dat tweetal moeten Chadli en Vlap dan de binding naar de aanval verzorgen, met Cobbaut die de boulevard op links voor zich neemt. Op de rechterkant blijft er zo nog ruimte vrij voor een injectie aan creativiteit, zeker nu Alexis Saelemaekers na enkele teleurstellende vertoningen weer zakte in de pikorde. Francis Amuzu en Yari Verschaeren waren dan weer buiten strijd, en dus mocht Jérémy Doku zondag andermaal zijn kans gaan.
De 17-jarige winger werd na de intrede van Frank Vercauteren nochtans eerst nog op kant gezet, maar sinds zijn prima invalbeurt in Oostende was hij beker incluis in de voorbije vijf duels telkens titularis. Met een knappe actie lag hij nu aan de basis van de openingstreffer, waarbij de pass voor de assist zelf van het nodige overzicht getuigde – iets waar het bijvoorbeeld Amuzu nog aan ontbreekt. Uiteraard was Neto Borges wel een gewillig slachtoffer, maar de flukse snelheidsduivel gaf zo toch nog maar eens blijk van zijn enorme potentieel. Een vaatje waar Paars-Wit ook na nieuwjaar best nog wat meer uit blijft tappen.
LOEREND LOTTO PARK
Kompany en Vercauteren lijken dus eindelijk de code voor een meer succesvolle terugronde gekraakt te hebben, waarvan het geraamte tegen Genk reeds op de mat stond. Nu nog een betere spits – misschien Landry Dimata? – en échte backs – op rechts Anthony Vanden Borre of Amir Murillo, op links iemand die Cobbaut weer naar het centrum kan doen schuiven – en het Lotto Park mag toch nog loeren naar PO I. Wie weet kan Anderlecht daarin zelfs nog een rol van betekenis spelen, met iets meer geluk in de ziekenboeg is zelfs Europees voetbal nog niet uitgesloten. Nu lopen we echter op de zaken vooruit, want eerst moet vrijdag in Antwerp nog de bevestiging volgen. Wie daar op de mat zal staan, denken we voor de eerste keer dit seizoen nu al te weten.
