Een goal en een applausvervanging tegen het Aston Villa van Christian Benteke, zijn concurrent/vriend bij de Rode Duivels. Dat was de vrucht van het weekend van de geplaagde Romelu Lukaku. Hopelijk heeft hij ervan genoten. Hopelijk zorgt het voor een bevrijding. Maar het valt te betwijfelen.
Na de degelijke 4 op 6 tegen Andorra en Bosnië was Lukaku met voorsprong de ongelukkigste Rode Duivel. De kolos uit Lier heeft iets van Cristiano Ronaldo: als hij zelf niet heeft gescoord, kan de zege van zijn ploeg hem gestolen worden. “We maken er 6 en ik scoor nietâ€, moet hij hebben gedacht na Andorra. In Bosnië werd hij na een uur uit zijn lijden verlost. Onzichtbaar en ongelukkig.
.jpg)
Tegen Aston Villa was Lukaku niet veel beter. Te statisch, te weinig verrassende en gemeende loopacties, en daardoor amper betrokken in het spel. Maar bij zijn goal deed hij wat een spits van zijn kaliber moet doen: de ruimte induiken, bal in de loop meenemen en hem binnen rammen. Al kreeg hij wel hulp van de doorgaans uitstekende Villa-doelman Brad Guzan, die dit keer glijmiddel aan zijn vingers leek te hebben.
Liefdesverdriet. Treurnis om het verlies van zijn grootvader. Overgewicht. Te veel spieren. Het regende de afgelopen dagen mogelijke verklaringen voor Lukaku’s vormdip, de ene al verder gezocht dan de andere. Big Rom moet niet naar een diëtist. Hij moet naar een psycholoog. Want de belangrijkste reden voor zijn mindere prestaties is van mentale aard.
(2).jpg)
Lukaku ziet eruit als een volwassen grizzlybeer, maar het is nog altijd een jongetje van 7 dat ervan droomt om de beste ter wereld te zijn. Maakt hij een paar potten in de voorbereiding op het WK? Dan ziet hij zich al een hattrick maken in de finale. Wordt hij voor 28 miljoen euro gekocht door Chelsea? Dan gelooft hij de krantenkoppen die roepen dat de nieuwe Drogba is gearriveerd. Koopt Everton hem voor 35 miljoen? Dan toetert hij zelf dat hij de beste spits ter wereld wil worden, de nieuwe Messi of Ronaldo.
De buitenwereld heeft de lat altijd hoog gelegd voor de spits die al op z’n 16de in het eerste van Anderlecht doorbrak. Lukaku doet daar voor zichzelf telkens nog een paar meter bij. Zo maakt hij het voor zichzelf onmogelijk. De strijd tegen zijn eigen verwachtingen kan hij nooit winnen.
Met een portie gezonde ambitie is niks mis, maar misschien moet Lukaku zijn eigen gebreken en talenten realistischer gaan inschatten. Een psycholoog - of een slimme trainer zoals Roberto Martinez - zou hem moeten inpeperen wat hij is. Een degelijke counterspits, die met de bal aan de voet en de open ruimte voor zich quasi onhoudbaar is. Een stormram die, als hij wat meer loopacties in de rug van de verdediging zou maken, sowieso goed is voor 15 Ã 20 goals per seizoen. Maar geen Ronaldo, die haast elke week schittert in de headlines. Lukaku moet meer leren genieten van wat hij heeft en minder focussen op wat hij denkt te moeten zijn. Het zou hem bevrijden. Wie weet wordt hij dan toch nog een wereldtopper.
Raf Liekens
(3).jpg)
